Categorie: Edities

De half-Zwolse, half-Boliviaanse vocalist en toetsenist Alex Bleumer schrijft onder het pseudoniem Pablo A nummers en produceert. Hij brengt vanuit zijn Zwolse zolderkamer nummers uit in uiteenlopende stijlen. Hij deinst er daarbij ook niet voor terug Latijns-Amerikaanse stijlen met rap of gabber te combineren (in Ik Combineer); ook schuwt hij Fungus-achtige samenzang niet (zoals in Shot). Hij werkt ook samen met andere studio-artiesten. In 2015 komt Alex Bleumer in contact met oud-Within Temptation-gitarist Michiel Papenhove. Papenhoven brengt tegenwoordig als Michett op Soundcloud eigen nummers uit. Dat contact leidt tot een samenwerking op afstand, voornamelijk via Skype. Een bijzonder metal/rap/skaduo is geboren: Net Niet.

Sla dit audiobestand in op jouw toestel: klik hieronder op

Alex Bleumer: vanaf de zolderkamer de wereld in

Menig muzikant maakt zijn eerste muziek gewoon in eigen huis. Naar gelang de beoefende muziekstijl of het bespeelde instrument wordt vervolgens binnen afzienbare tijd de stap naar buiten gewaagd en beklimt men het podium. De uit Zwolle afkomstige toetsenist en rapper Alex Bleumer, alias Pablo A, doet in zijn tienerjaren aanvankelijk hetzelfde. De band die hij met schoolvrienden begint treedt een aantal keren op in de Overijsselse hoofdstad. Als hij in 2010 de beschikking krijgt over een exemplaar van het opname- en mixageprogramma Cubase behoort hij plots tot een andere categorie: die van de zolderkamermuzikanten. Gewapend met computer, klavier, microfoon en een flinke dosis creativiteit en gedrevenheid neemt hij talloze instrumentale nummers en mixen op. Een klein zestigtal werkt hij nader uit tot volwaardig nummer.

Van solo naar samen

In de eerste jaren betreft het huisvlijt van Alex Bleumer vooral solowerk. Maar zijn muziek en instrumentale stukken bereikt via Soundcloud ook andere muzikanten. Dit levert enkele sporadische samenwerkingen op in nummers als Schatties en Meissies (met rapper Frankz!nn!g) en het nummer Wie Je Ziet met Jan Anne van der Wal . Tot het echte langdurige samenwerking komt het echter pas als hij in contact komt met Michiel Papenhove. Papenhove is oud-gitarist en mede-oprichter van gothicmetalgroep Within Temptation en punkrockgroep Barton Dean. Als Alex Bleumer met hem in contact komt richt Michiel zich echter al enige tijd meer op studiowerk en de mogelijkheden van de synthesizer.

Metal treft de rap

Michiel en Alex sturen elkaar mixen en ideeën toe met de vraag om daar de eigen creativiteit op los te laten. Hoewel Alex Bleumer in zijn tienerjaren al veel rock geluisterd heeft, is het voor hem een hele schok als hij de eerste opzet hoort. Harde metal is nou niet het genre wat doorgaans bij Bleumer over de luidsprekers galmt. Dat hij hier toch een geslaagde draai aan weet te geven, blijkt uit nummers als Verleden Tijd en Waar Ben Je. In de periode 2015-2017 verschijnen in totaal zeven nummers, waarbij genres als ska en tachtigerjaren pop ook de revue passeren. Doordat de nummers van Net Niet steevast voorzien worden van Bleumers raps en lijntjes is de toon gezet. De luisteraar heeft hier van doen met een muziekduo dat buiten de lijntjes durft te kleuren. Of in ieder geval ‘Net Niet’ de gebaande paden bewandelt.

Bleumers Boliviaanse wortels

In Bleumers eigen werk hoor je dat eclect nog wel duidelijker terug. Dat komt mede doordat Alex Bleumer ook citeert uit de muziek die zijn moeder thuis altijd gedraaid heeft. Mede door haar Boliviaanse komaf is de Latijns-Amerikaanse schwung niet van de lucht. Uiteraard ontbreekt in de platencollectie Bolivia bekendste exportproduct Kjarkas niet. Van lieverlee is ook Alex van de muziek gaan houden en benut hij in zijn muziek ook dat deel van het muzikale spectrum.

Luister en koop de muziek van Net Niet en Pablo A

De nummers van Net Niet zijn te koop via Bandcamp. Alex Bleumer brengt zijn solowerk uit op zijn Soundcloud. Enkele remixen en instrumentale nummers zijn te vinden op zijn Soundcloudkanaal “Pablo A Remix”.Het solowerk van Net Niet’er Michiel Papenhove is te beluisteren via het Soundcloudkanaal van Michett en Vintage Futura (met Karianne Hylkema).

Speellijst:

• Osdorp Posse – Verwoorde Verwarring
• Net Niet – Verleden Tijd
• Yorick van Norden – Gamblin’ Mama
• Los Kjarkas – Munasq’echai
• Pablo A. – Schreeuw Fluister
• Opgezwolle – De Volle
• Herman van Veen – Adieu Café
• John Spencer Blues Explosion – Wait A Minute
• Manu Chao – Clandestino
• Within Temptation – Ice Queen
• Net Niet – Ik Weet Niet Alles

Yorick van Norden (1986) is een zanger, gitarist en toetsenist uit Haarlem, Noord-Holland. Hij verwerft enige bekendheid met de popgroep The Hype. Yorick van Norden vormt de band met enkele vrienden van de middelbare school. Als de band ophoudt te bestaan richt Van Norden zich op zijn solowerk. Dat is het eerst te horen tijdens de Popronde 2013. Van zijn hand verschijnt in 2015 de plaat Happy Hunting Ground bij het Amsterdamse Excelsior Recordings. Van Norden is verder te zien in de theatervoorstelling The Summer Of Love en verzorgt samen met gitarist-zanger Anne Soldaat de concertreeks Unsung Heroes.

Sla dit audiobestand in op jouw toestel: klik hieronder op

Muzikale basis

Wanneer Yorick van Norden op negenjarige leeftijd het Beatlesnummer ‘Free As A Bird’ op de radio hoort, opent dit een voor hem hele nieuwe wereld. Die van de muziek, en in het bijzonder het zelf op ontdekkingsreis gaan. Het vertrekpunt van zijn reis is de platenkast van zijn ouders. Via The Beatles leert hij de muziek van hun tijdgenoten kennen. Yoricks bezoeken aan ’t Schijfhuis, de toenmalige platenzaak aan de Kleine Houtstraat in Haarlem (ter ziele gegaan in 2003), heeft zijn muziekkennis een stevig fundament gegeven. En hij komt geregeld met nieuwe platen thuis, die eigenaar Menno heeft aangeraden. Met als resultaat een haast encyclopedische kennis over met name de muzikale zestiger en zeventiger jaren.

The Hype

Het schrijven van eigen nummers zit er al vroeg in voor Yorick van Norden. Terwijl hij zijn vaardigheden bijslijpt aan het repertoire van onder andere The Beatles, rollen de eerste liedjes uit zijn pen. Op de middelbare school vormt hij met toetsenist Dennis Weijers, gitarist Jeroen Harmse en slagwerker Koen Dijkman de groep The Hype. Een geweldige leerschool. Ze zijn in 2007 al de meest geboekte band in reizend muziekfestival Popronde, staan in de Melkweg met The Wombats, zijn voorprogramma van Kensington en winnen de Rob Acda Award in 2010.
In 2011 verschijnt het langverwachte debuutalbum Have You Heard the Hype, dat in de albumlijsten tot de 52e plek klimt. De single Do You Know? wordt een radiohit. De eigen nummers op de plaat zijn geschreven door Yorick van Norden, Dennis Weijers en Maarten Veldhuis.

Yorick van Norden solo

In 2013 houdt The Hype op te bestaan, omdat ze hun muzikale missie volbracht zagen: de Angelsaksische popmuziek in de lage landen te verspreiden. Dat geldt niet voor Yorick van Norden solo. Een maand na het afscheidsconcert in Patronaat presenteert hij zich alweer in het VARA-programma De Wereld Draait Door. Vanaf dat moment werkt Van Norden toe naar zijn debuutalbum, dat verschijnt in oktober 2015. De plaat is geproduceerd door Frans Hagenaars en bevat louter eigen werk. Het is een redelijk persoonlijk album geworden. Nummer 4 vier op de plaat, Hard Road Up, Free Fall Down, is een rock ’n rollballade over zijn oude band. Tangier gaat over een kort, maar indrukwekkend uitstapje naar het Afrikaanse continent. In Gonna Try For The Sun is een cello te horen waar zijn opa ooit op gespeeld heeft.

In het gesprek op de podcast wordt nader ingegaan op Who Knows Maybe, Gonna Try for the Sun, Only By Memory en Tangier (in die volgorde).

De band van Yorick van Norden bestaat uit vier personen. Naast hemzelf zijn dat Maarten Kooijman (oud-Johan) op gitaar, Arjen de Bock (oud-Wooden Saints) op gitaar, Diets Dijkstra op bas en Kees Schaper (Tim Knol) op het drumstel.

Opvolger van Happy Hunting Ground

In 2017 legt Van Norden de laatste hand aan de opvolger van zijn eerste soloplaat, “The Jester”. Het werk zal net als het debuut bij Excelsior verschijnen en ook hier werkt hij met dezelfde muzikanten. Op de plaat zullen meer arrangementen met instrumenten uit de klassieke muziek te horen zijn. De plaat verschijnt uiteindelijk in september 2018. Op de vijftiende van deze maand presenteert hij met zijn begeleidingsband “The Jester” in het Haarlemse Patronaat. Het vormt tevens het startschot voor de clubtour.

Eerbetoon aan helden

Met zo’n grote voorliefde voor de muziek uit de late jaren ’60 en begin jaren ’70 kan het haast niet anders of Yorick van Norden brengt muzikale odes. Dit doet hij dan ook met verve. Met De Helmbreker speelt hij de muziek van het magistrale werk Pet Sounds van The Beach Boys. Hij speelt ook op De Parade een programma rondom Watertown, een album van Frank Sinatra: in totaal 50 keer staan ze op het podium.
In 2017 tourt Van Norden met collega-muzikant Anne Soldaat langs kleine theaters en festivals met een eerbetoon aan het (iets) minder bekende werk. Ze spelen nummers van artiesten als Gene Clark, Harry Nilsson, Gram Parsons, Nick Drake en Ronnie Lane,
Yorick van Norden stelt ook het programma samen voor de grootsere show ‘The Summer Of Love’, waarin naast de vaste band ook leden van Dandelion zingen, alsmede zanger-acteur Frank Lammers en zanger-gitarist Pablo van der Poel (DeWolff).

Meer over en van Yorick van Norden

De heruitgave van (Have You Heard) The Hype door Miller Records op vinyl is te verkrijgen bij de betere platen- en cd-speciaalzaak.
Dat geldt ook voor Yoricks soloplaat Happy Hunting Ground en de opvolger The Jester, verschijningsdatum 14 september 2018. Voor enkele indrukken van zijn werk kun je luisteren op zijn Soundcloudpagina. Op zijn webstek vind je meer informatie over zijn tourschema en vind je de videoclips van de singles Gonna Try For The Sun en Stranglehold.

Speellijst

The Beatles – Free As A Bird
The Pretty Things – Scene One
Spanky and Our Gang – Sunday Will Never Be The Same
WOLVON – Decompressed (gasten podcast #103: Ike de Zeeuw en Ruben van Walraven)
Yorick van Norden – Gonna Try For The Sun (enkele flarden met vioolarrangementen)
Mike McGear – Sea Breezes
Yorick van Norden – Only By Memory (fragment)
The Beatles – You Never Give Me Your Money (fragment)
Donovan – Jennifer Juniper
Colin Bluntstone – How Wrong Can One Man be
The Five Americans – Stop Light
Gerry Rafferty – My Singing Bird

In deze podcast zijn Ike de Zeeuw en Ruben van Walraven van Wolvon te gast. In april 2017 verschijnt de twee langspeler van de noiserockers uit Groningen, ease. bij het onafhankelijke label Subroutine Records (LP met CD), Graanrepubliek Records (LP) en Tartarus Records (op muziekcassette). Het interview gaat over het waarom van de ruis, het creatieve proces en over de totstandkoming van zowel ease. als eerdere werken van het drietal.

Sla dit audiobestand in op jouw toestel: klik hieronder op

De plaat ease. is opgenomen in de No Pussy Blues Studio van Klaas Pot in Groningen. Op de plaat is naast gitarist Ike de Zeeuw en bassist Ruben van Walraven ook drummer Henk Wobbes te horen. Vrij snel na de opnames van de plaat verlaat hij echter Wolvon om zich op andere zaken te richten. Het is Klaas Pot die uiteindelijk zijn plaats inneemt.

De werkwijze van Wolvon

De meeste nummers van Wolvon worden geschreven door gitarist-zanger Ike de Zeeuw. Bij het schrijven en muzikaal uitwerken van de nummers is het drietal actief op zoek naar andere invalshoeken. Veranderingsgezindheid is ook iets dat Wolvon prijzen in bands als Liars, Yo La Tango en NoTwist. Een nieuw album kan zomaar een radicaal andere insteek hebben. Ruben: “Je kunt vaak één ding heel goed, en dan is het verleidelijk om dat dan gewoon te blijven doen. Maar ik heb zelf, en dat geldt voor Ike ook wel, dat het juist leuk is om van iets onbekends te proeven, nieuwe muzikale grond te ontginnen.’

Doorgaans komt De Zeeuw met nieuwe gitaarriffs op de proppen, of met een tekst. In de oefenruimte werkt Wolvon als band de nummers verder uit. Een kwestie van uitproberen, zien wat ‘werkt’ of juist niet. ‘Soms blijven nummers een tijd liggen om na maanden repeteren toch weer een beetje te veranderen,’ zegt Ike. ‘En af en toe kom je met een riff, waar ik enorm enthousiast word, om na drie keer spelen toch te realiseren dat het toch nog wel rammelt.’

Wolvons liefde voor het ruige

De structuur van de nummer blijft over het algemeen wel redelijk pop-achtig (couplet-refrein). Die structuur is op de plaat of bij optredens niet altijd eenvoudig te horen, omdat ze als band veel gebruik maken van effecten en geluidsstoringen. Daardoor overrompelt de muziek je, komt het op je af als een tsunami van geluid. Meer dan op eerdere platen trekt De Zeeuw op ease. het liedje onder de ruis vandaan. Het best is dat te horen op het nummer Waterworks. Het is geen radicale ommezwaai in het bandgeluid, maar toch een teken dat de band niet van plan is op de lauweren te rusten. Toch klinkt de vuige energie nog als vanouds. Waar komt die liefde voor het vuige vandaan? Ike: ‘Of het nou gitaar was, een bas of een keyboard, ik wilde er altijd de naarste dingen uit halen die tegelijkertijd toch mooi zijn. Als kind al wilde ik het al een beetje laten knetteren. Mooi knetteren, dat wel.’ Ruben: ‘Ik vind ruis een mooi middel om muziek levend te maken, muziek moet voor mij wel levend klinken. Muziek zonder ruis? Dat klinkt doods.’

Steve Vay en Afrikaanse muziek

Ike is acht als hij met gitaarlessen begint, de elektrische gitaar volgt als hij tien jaar oud is. Daar moet dan al snel een distortionpedaal bij. ‘Dat kwam door cassettebandjes die ik van mijn gitaarleraar kreeg, met Nirvana, maar ook heel foute symfonische metal van Joe Satriani en Steve Vay. Als achtjarige vind je zoiets gewoon geweldig. Bijna een soort computerspelletjesmuziek,’ lacht Ike. ‘Achteraf bezien toch eigenlijk best interessant voor een jong kind.’ Ruben heeft geen idee wat hij rond die leeftijd precies draait: ‘Vroeger toen ik heel klein was draaide ik wel muziek van het Afrikaanse continent. Bij de bibliotheek geleend, kennelijk sprak dat me aan. Nog steeds zijn er wel momenten dat ik Ethiopische jazz draai. Iets later draaide ik vooral skatepunk en metal, om uiteindelijk nog even bij de hiphop te blijven hangen. En nu luister ik eigenlijk van alles.’

Ruiger op de radio

Terug naar de ruis en de vuigheid. Wat Ike en Ruben betreft mag het allemaal wel wat ruiger op de radio. Ruben, die in de auto tijdens het werk ook wel veel radio luistert: ‘Het lijkt wel of het, zelfs op 3FM allemaal gepolijst moet klinken, terwijl je aan rafels ook de muzikale persoonlijkheid kunt horen. Dat maakt het wat mij betreft fijner om te luisteren. Ik vind het wel knap hoe ze het tot in de puntjes kunnen uitwerken, maar het is… ook wel een beetje saai.’ Het motto van Wolvon is het ‘diegenen die in nood zijn op hun gemak stellen’. Doe je dat ook door je imperfecties te laten zien, door ruis toe te voegen? Kan ruis je op je gemak stellen? Ruben: ‘Ik denk het wel. Het wordt toch een beetje eng als het helemaal stil is. Ik weet het niet, ik heb altijd ruis in mijn oor.’ Ike: ‘Dat motto heeft Bram ooit bedacht, het is ook een beetje ironisch bedoeld. De eerste EP heette ook comfort.‘.

At The Drive-In – Ticklish

Een band wordt doorgaans opgericht met een bepaald idee in gedachten. Wolvon is indertijd door Ike en Bram gestart met het idee een soort tripperige, ruimtelijke en energieke Mars Volta-achtige sensatie te brengen. Vooral Bram is dan fan van gitarist Omar Rodrigues Lopez van die groep. Mars Volta is na 2001 gevormd door oud-leden van de Texaanse punkrockformatie At The Drive-In. Een band ook met een bijzondere band met Groningen, en muziekpodium Vera in het bijzonder.

Uit het werk van de Texaanse post-hardcore punkrockers selecteren Ike en Ruben een lichtelijke buitenbeentje: Ticklish, van het debuutalbum Acrobatic Tenement. Ike: ‘Het is heel erg een indiepopliedje, a-typisch voor At the Drive-In, met dat twingeltwangelgitaartje. Ik vind het juist heel tof dat zo’n hardcore punkgroep opeens zo’n lieflijk liedje maakt. Misschien is dat ook nog wel een beetje een knipoog die het voor mij als luisteraar nog weer wat menselijker maakt. Ik waardeer dat een band je naar binnentrekt met luidheid en energie, om je vervolgens te trakteren op een nummer als Ticklish. Het is vaak dat het rustige liedje op een plaat me echt overtuigt van de klasse van een verder geweldig ruige band.’

Speellijst

Mt. Eerie – The Mouth of Sky
VanOnder – Overal Heen (gast #102: gitarist Timber Povee)
De Manuela’s – Alles Beter Dan Een Leuke Baan (van: Groenten in Aspic)
Liars – Cycle Time
At The Drive-In – Ticklish
The Cure – A Forest
Captain Beefheart – Owed T’ Alex
Die! Die! Die! – Shine Through
Total Control – Flesh War
Royal Headache – Garbage
Women – Drag Open
Propeller – Fig Leaf Conspiracy

Naschrift: door het wegvallen van twee opnamesporen zijn ongeveer 13 minuten van het interview niet correct opgenomen. Om die reden is dat deel van het gesprek opgenomen in dit artikel.

Timber Povee (Maastricht, 1979) is gitarist, toetsenist en zanger en speelt onder andere in nederpopband VanOnder en gipsyjazzcombo Olieplatform. Povee studeerde begin deze eeuw Pop en Jazz aan het Utrechts conservatorium, waar hij veel plezier deelnam aan de diverse jamsessies en open podia die de domstad rijk is. Bij zijn terugkeer in Hoorn wil hij die levendigheid ook in de West-Friese muziekbrouwerij brengen en richt hij zich creëren van diverse podia voor (beginnende) muzikanten in zijn thuisstad Hoorn. Hij werkt ook als muziekdocent, waarbij hij werkt vanuit improvisatie, gecombineerd met zijn begeestering voor akkoorden. In deze podcast ook aandacht daarvoor.

Sla dit audiogesprek in op jouw toestel: klik hieronder op

Zoals meer gitaristen uit zijn generatie wordt ook Timber Povee uit het lood geslagen door de grungerock van Nirvana. Bij het horen van de cd Nevermind van de groep uit de Noord-Amerikaanse stad Seattle wordt hij door de confrontatie met een voor hem nieuwe muzikale stroming voor de sokken gereden. Als hij zijn vader Henk Povee, waarschijnlijk als voorbereiding van een nieuwe les, het baslijntje uit Come As You Are hoort spelen maakt dit het voor Timber zonneklaar dat muziek gemáákt kan worden. Voor hem aanleiding om de gitaar ter hand te nemen en bij zijn vader in de leer te gaan. De eerste schoolbandjes volgen, zoals The Big H met schoolvrienden Douwe en Tobias.

Akkoorden en improvisatie

Een ander belangrijk punt in zijn muzikale ontwikkeling is het zogeheten Leerorkest. Een initiatief van musicus en dirigent Wouter Hakhoff in samenwerking met de lokale muziekschool Gerard Boedijn, waarbij leden van het Leerorkest in contact worden gebracht met jazz en (muzikale) improvisatie. Die improvisatie sluit goed aan bij hoe het voor Timber werkt in zijn studie van muziek. Niet zozeer het lezen van uitgeschreven muziek op papier, maar wel het tot in de kleinste details beluisteren van opgenomen muziek. Muziek die hij vaak ook hoort op platen uit de platenkast van zijn ouders.

In het interview komen een aantal van de door hem bestudeerde muziekstukken en -groepen voorbij. Zo zijn daar Al DiMiola en Steely Dan. Het laatste muzikale duo zijn twee muzikanten die hun muziek arrangeren tot in het perfecte detail, en van wie Timber ook deels de fascinatie voor het akkoord heeft opgedaan. In het interview laat Povee ook horen wat het G-akkoord van Steely Dan is en hoe je akkoorden als dat in de improvisatie kunt gebruiken.

Na het conservatorium

In 2003 begint Timbers Utrechtse avontuur. Hij studeert tot het behalen van zijn bachelor aan het Utrechts Conservatorium aan de Mariaplaats aan de richting Pop en jazz. Eenmaal terug in Hoorn sluit hij zich aan bij Café Chantant. Dat is een podium voor vileine kleinkunst, opgezet door de cultureel ondernemende gitarist, pianist en zangcoach Feico de Leeuw. Bij Café Chantant brengt hij zelf geschreven, cabareteske liedjes ten gehore. Met Feico richt Timber ook Spot On op, een platform voor regionale amateurzangers om zich verder te ontwikkelen en te zingen met een goede liveband. Na De Leeuws overlijden zijn beide initiatieven overgenomen door stadsgenoten. Spot On heet nu Spotlight en Povee is nog slechts zijdelings betrokken.

The Riffers en Improvaza

In navolging van zijn vader begint Timber Povee zijn eigen praktijk als gitaardocent. Daarnaast begint hij met anderen een aantal bands en formaties op. Daaronder The Riffers, een funkrockgroep waar Timber het gitaarspel en de zang voor zijn rekening neemt. Daniel Baay zingt ook en speelt basgitaar. Verder bestaat de band uit Pepijn Spijkerman op gitaar en Jos van Tol op drums. Van Tol wordt later opgevolgd door drummer Josh Branca. Van The Riffers verschijnt slechts één EP, in 2010. Timber Povee start met eerder genoemde trompettist de jazz/loungegroep Improvaza. Daarvan verschijnt verschijnt in het jaar daarop een EP met een liveregistratie van een concert van die groep. De band treedt op diverse jazzfestivals op, in wisselende samenstellingen.

Olieplatform en VanOnder

Hoewel muzikaal actief, verschijnt er in de jaren die volgen geen tastbare uitgaven met Timbers gitaarspel. Daar zal in 2017 verandering in komen. Zowel Gipsy-jazzformatie Olieplatform (met Hein Nagelmaeker op contrabas en Daniël Baay als slaggitarist) als poprockformatie VanOnder (met o.a. Dilan Erbilir op zang, Paul Luiken op gitaar, Annette de Greeuw op saxofoon en Lex van der Post op drums) volgen in dat jaar nieuwe albums. Aan het slot van het gesprek wijdt Timber Povee daar nog wat aandacht aan.

Verder lezen en luisteren

Meer informatie over VanOnder vind je op hun Facebookpagina. Voor de ontwikkelingen rondom Olieplatform kun je op hun eigen webstek. Timber heeft ook een website voor zijn activiteiten als gitaardocent.

Genoemde beeldfragmenten

Steely Dan bespreekt de akkoordensamenstellingen in het nummer Peg | Youtube

Speellijst

Michael Jackson – Bad
Broken Brass Ensemble – Hard Candy (gast editie 101: Pieterklaas, Ike en Arjen van Broken Brass Ensemble)
Nirvana – Smells Like Teen Spirit
Guns ’n Roses – Welcome To The Jungle
Paco de Lucia – Rio Ancho
Al DiMiola – Two To Tango
Steely Dan – Glamour Profession
Steely Dan – Peg
Olieplatform – Un Melodie
Joscho Stephan – November Night

Op maandag 9 mei is de tweede langspeler van het Broken Brass Ensemble uitgebracht. Astonishing Tales from Beyond the Brass Dimension verschijnt bij het het Utrechtse creatieve collectief The Bakery. Broken Brass Ensemble is een achtkoppige formatie die met saxofoon, twee trompetten en twee trombones, een sousafoon, een drumstel en percussie een aanstekelijk mengsel van koperblazersmuziek van New Orleans, de balkan, de funk en hiphop brengt. Het nieuwe album is de opvolger van de inmiddels uitverkochte cd/lp Brasshopper uit 2015 en vormt meteen ook een dwarsdoorsnede van de stijl die het ensemble zich na ruim 350 optredens in binnen- en buitenland heeft aangemeten.

Sla dit audiogesprek in op jouw toestel: klik hieronder op

<

Vanaf het moment dat het Broken Brass Ensemble hun try-outtoer doet in de thuisbasis Fryslân, weten ze het publiek met hun energieke shows in beweging te brengen. Zo staan ze meteen in de zomer van 2012 als tussenact op Westerkeyn, Terschelling tijdens het theaterfestival Oerol 2012. Op dat moment nog met drie eigen nummers, maar dat wordt in een rap tempo flink uitgebreid, met trombonist Sjors Dijkstra als belangrijkste leverancier van nieuwe nummers. Tijdens de officiële première die de groep speelt op het Freezefestival van dat jaar in Leeuwarden is hun repertoire dan ook alweer een stuk gegroeid, samen met hun reputatie als energieke festivalgroep.

Op tour, en de debuut-EP ‘Broken Brass Ensemble’

Na een succesvolle presentatie op het showcasefestival Eurosonic Noorderslag 2013 worden ze geboekt door een reeks kleine en grotere festivals. Zo zijn ze plots de opener voor Oerol, staan ze in juni op het Tilburgse Festival Mundial en Dauwpop in Hellendoorn. Nog voor ze de zomerfestivals bestormen, presenteren de heren hun debuut-EP Broken Brass Ensemble in een volgepakt podium Asteriks in Leeuwarden. Voor de opname van deze EP togen ze naar het Utrechtse Kytopia om daar met Simon Akkerman (C-mon) de studio in te duiken. Het resultaat is een goede weergave van de band die ze dan (al) zijn. Het enthousiasme spat ervan af, ze zijn gedreven en energiek.

Op de EP staan zes eigen composities met een enkele citatie uit andermans werk. De gespeelde muziekstijlen lopen ver uiteen: hiphop, funk, balkan beat en natuurlijk de New Orleans-jazz. Dat laatste genre hoor je terug in hun versie van de standard The St. James’ Infirmary die zij mengen met de publieksparticipatie van Cab Calloway in het nummer Minnie the Moocher. Als toetje op de EP serveert het achttal een eigenwijze interpretatie van de nummer-1-hit Thrift Shop van de hiphopformatie Macklemore. Dat laatste nummer met de bijbehorende video maakt het ensemble even een internetsensatie.

De bezetting van het ensemble

Als blijkt dat het balletje gaat rollen wijzigt de samenstelling van de band licht, omdat het drukke toerschema niet te combineren is met andere bezigheden van enkele leden van het Broken Brass Ensemble. Saxofonist Rick Hulsebosch (saxofoonreparateur en lid van JAGGER) en Herke Zuurveen verlaten de band. De bezetting van het Broken Brass Esemble komt zo tot haar huidige stand. Met Pieterklaas de Groot op het slagwerk en Reinaldo de Gaia op percussie, Hendrik Baarda (Soli Brass, Dekdweilers) op sousafoon, Nick Feenstra (Kruidkoek, Goatmusic) op saxofoon, Luc Hudepohl (De Geldwolven) en Joël Botma (Raad van Toezicht) op trompet, Arjen Attema en Sjors Dijksma op trombone.

Het is met deze bezetting dat de formatie voor het eerst de landsgrenzen over gaat. In 2014 staan ze onder andere op Trebur Open Air (Duitsland), maar ook op Nederlandse festivals als Paaspop, Noorderzon en North Sea Jazz. In 2015 spelen ze zich wederom in de kijkers op Noorderslag met materiaal dat later op hun debuut-LP Brasshopper zal verschijnen. Met een nieuwe boeker in de hand schrijven ze onder andere succesvolle optredens op het Britse Shambala, Greenman Festival in Wales, Kendall Calling in Glouchester en het Belgische Viva Lola bij in het balboekje. Ook schrijven ze hun eerste succesvolle Britse clubtour op hun conto, waar ze spelen in en voor afgeladen clubs en pubs.

Het debuut: Brasshopper

Zoals gezegd doet het Broken Brass Ensemble dat met hun debuut-LP Brasshopper in de zak, die op 27 maart 2015 wordt gepresenteerd en wederom uit wordt gebracht bij het label Goomah. Dat de muziek van het Broken Brass Ensemble ook aanstekelijk werkt op andere muzikanten, bewijst zich nu ook tijdens de opnames in de Electric Monkey Studio. Ze nodigen zelf gastmuzikanten uit, maar soms komen ze ook spontaan binnenwandelen om hun bijdrage te leveren. Op de ‘gastenlijst’ van Brasshopper staan onder andere rapper RICO, zanger-pianist Ruben Hein, zanger=gitarist Harmen Ridderbos (Town of Saints, Electropoëzie). En de spontaan binnen komen lopen saxofonist Benjamin Herman (New Cool Collective).

Op de plaat is al duidelijk te horen dat de band al het nodige publiek omver heeft geblazen. De arrangementen zijn verfijnder en hebben een stevigere basis. Tien van de elf nummers zijn eigen composities van hofleverancier Sjors Dijkstra. Alleen het laatste nummer betreft een klassiek gospelnummer uit de jaren ’20, I’ll Fly Away, waarbij Ridderbos de zang voor zijn rekening neemt. Op de plaat staan sowieso meer solo-vocalen dan op de EP. Als bij concerten de gasten niet aanwezig zijn, worden die met verve worden gebracht door trompettist Luc Hudepohl. Sailliant promotioneel detail is trouwens dat de band te zien was in De Wereld Draait Door, maar daar in plaats van de geijkte halve minuut maar liefst 1,5 minuut van het nummer Got The Funk ten beste geeft. Het is exemplarisch voor de wijze waarop de band met veelal instrumentale nummers toch een dynamische en spannende show kan bouwen.

Al toerend werken aan de tweede langspeler

In de twee jaar die volgen werkt het Broken Brass Ensemble tijdens het toeren druk aan nieuw materiaal. Waar aanvankelijk het materiaal vooral uit de koker van Sjors Dijkstra komen rollen, raken ook onder andere Luc Hudepohl en Arjen Attema aan het schrijven. Het schrijversteam bestaat thans uit vier van de bandleden. De arrangementen (hoe worden de partijen gespeeld en vormgegeven?) worden door de band als geheel uitgewerkt. Dat sleutelen gebeurt tussen de optredens door. Bevrijdingsfestivals, Record Store Day, weekeindes optreden in het Verenigd Koninkrijk, Zwitserland, jazzfestivals in België, Frankrijk, Duitsland en Nederland.

In 2017 brengt het Britse label ‘Stutter and Twitch’ als voorproefje voor het nieuwe album een vinylsingle uit met daarop onder andere het nummer The Hitchhiker. Die vindt bij een toer op het Britse eiland al gretige aftrek. Op verzoek van Leo Blokhuis brengt het ensemble het nummer ‘Trumpfunk’ met Kaspar van Kooten. Begin april verschijnt de tweede single ‘Hard Candy’. Harmen Ridderbos geeft hierop ditmaal stem aan een funkerige moordballade over de moordende griet Candy.

Een nieuw album

Op 20 april 2017 is het zo ver. Het nieuwe album Astonishing Tales from Beyond the Brass Dimension ziet het licht in popzaal Ekko, Utrecht. Het eerste thematische album van de groep, dat sterk uitpakt mede door het fantastische ontwerp van de hoes. De plaat is vormgegeven als een Pulp-magazine. Pulp is een Amerikaans tijdschrift uit de jaren ’20 van de vorige eeuw waarin fictieverhalen werden gepubliceerd. Die verhalen waren niet zelden geïnspireerd door het omslag; vaak een letterlijk fantastische tekening of schilderij. Die omslag hebben we hier ook. In dit geval getekend en geschilderd door striptekenaar Jorg de Vos (van de stripreeks STORM), en vormgegeven door Andreas Meerstra. Het fantasieverhaal is lezen in de binnenhoes van de plaat, en de nummers van het ensemble vormen de soundtrack. De plaat is opgenomen en gemixt in Studio Joneski door opnametechnicus Matthijs Kievit.

Bespreking ‘Astonishing Tales from Beyond the Brass Dimension’

Het album zelf luistert, mede door de hele pulpfictie eromheen, meer als een geheel dan de voorganger uit 2015. Anders dan Brasshopper horen we nu ook veelvuldig het gebruik van effecten om de blazers een andere klankkleur of sfeer mee te geven. Dat is mede te danken aan de opnameleider Kievit die bijvoorbeeld voor het nummer …The Unusual and the unknown met een ‘space-echo’ komt aanzetten. Dat nummer is gelijk ook een voorbeeld waarbij het gebruik van effecten formidabel uitpakt. De gebruikte pedalen en effecten komen het onheilspellende karakter van het nummer zeker ten goede komt. Het album is een staalkaart van wat de groep anno 2017 in zijn mars heeft. In de single The Hitchhiker horen we terug dat het ensemble ook in een instrumentaal nummer de popstructuur van couplet, refrein en bridge kan hanteren.

Ook het kruisen van genres gebeurt evenwichtiger, zonder in te boeten op uitbundigheid en energie. Het nummer Ozzo bijvoorbeeld, trekt op ingenieuze wijze van typische spaghetti western-stijl naar balkenesk blazerswerk. Hier is ook te horen dat die andere pulpverwijzing als inspiratie heeft gewerkt (Tarantino’s film Pulp Fiction, met zijn kenmerkende soundtrack). Door de percussie van Reinaldo Gaia horen we hier ook voor het eerst wat prominentere Latijns-Amerikaanse invloeden. Zo wordt het op Thing from the woodlands sambaesk en klinkt op Capitain Gaia de mexicana door. Verder kan op het slotnummer van het muzikale relaas, The Pulps, een arpeggio uit synthesizer gehoord worden. Wellicht een voorproefje van wat we de komende jaren van dit gezelschap mogen verwachten.

Meer weten en luisteren?

Bekijk de komende optredens van Broken Brass Ensemble op hun webstek. De EP ‘Broken Brass Ensemble’ en de LP ‘Brasshopper’ zijn uitverkocht. In digitale vorm zijn ze echter nog wel verkrijgbaar via Bandcamp. De nieuw uitgebrachte plaat The Astonishing Tales from Beyond the Brass Dimension en de vinylsingle The Hitchhiker zijn nog wel verkrijgbaar bij de betere platenzaak en bij de optredens van de groep.

Speellijst

The Soul Rebels – Drinka Little Poison (4 U Die)
Def P & Beatbusters – Helemaal Los (gast editie #100: Def P & DJ Daan
Art Blakey & The Jazz Messengers – Tell It Like It Is
De Staat – All Is Dull
The Beatles – Penny Lane
De Jeugd van Tegenwoordig – Manon
Snarky Puppy – What About Me?
Boban i Marko Markovic Orkestar – Caravan
New Cool Collective – Flootie

Daan Snouck Hurgonje, als scratch-dj en mix-dj beter bekend als DJ Daan, wordt in 1999 door Pascal Griffioen (Def P) van rapcollectief Osdorp Posse gevraagd om te draaien tijdens een van hun optredens, nadat hun voormalige dj was afgezwaaid. Dat bevalt dermate goed dat er vanaf dat moment samen wordt opgetrokken. Niet alleen bij Osdorp Posse, dat tot 2009 blijft optreden, maar ook bij het reggae- en skacollectief Beatbusters. Van Def P & Beatbusters verschijnen twee albums en EP: Aangenaam (met daarop de hitsingle Bubbelbad uit 2001), Hard Op Weg (2011) en in 2015 de nieuwe EP Gloeiende Plaat. In 2016 verschijnt van Def P zijn derde soloplaat 30XPi.

Sla dit audiogesprek in op jouw toestel: klik hieronder op

Ondanks dat er maar zeven jaar verschil in leeftijd zit tussen Def P (1969) en DJ Daan (1976), is er wel een groot verschil in de muzikale wortels. Dat heeft er mede mee van doen dat in de tienerjaren van Def P de electric boogie en de hiphop in zwang raken. Def P houdt zich als jonge tiener al intensief bezig met de graffitikunst, en heeft los daarvan een fascinatie voor een nieuwe muzikale stroming, die in gang gezet wordt door artiesten als Grandmaster Flash en Melle Mel. Een van zijn eerste schreden als rapper in het Nederlands is dat hij voor vrienden NWA’s Dopeman vertaalt naar de moerstaal.

Osdorp Posse

Pas later blijken die twee uitingsvormen, de hiphop en de graffiti met de breakdancestrijdperken, bij elkaar te horen. Naast de verfspuit gaat Pascal, geïnspireerd door zijn muzikale voorbeelden, aan de slag zijn eigen interpretaties van de electric boogie en de hiphop. Met vrienden en mc’s Marco Moolhuizen (IJsblok) en Arthur Bezuijen(King) en beatsmid Robin (Seda) Bezuijen vormt hij eind jaren ’80 de Osdorp Posse. Met die groep maken ze de soms letterlijke vertaalslag van de Amerikaanse hiphop naar het Nederlands. Het eerste wapenfeit, De Rooie Demo uit 1989, wordt gevolgd door eens 10 platen en verzamelaars. Enkele bekende nummers zijn ‘Moordenaar’, ‘Origineel Amsterdams’ ‘Ik Eerst’ en ‘Godvoordomme’. Origineel Amsterdams komt in 2000 op de 10e plek in de Nederlandse Top 40. Het nummer ‘Je Moet Je Bek Houwe’ met Gotcha!, Moordgasten en Krimson op de 27e plek in 2003.

Zijprojecten: van onderhond tot bl3nder

Naast de shows en albums met Osdorp Posse start Def P ook vele zijprojecten zoals metalrapgroep Nembrionic, waarvan de plaats Briljant Hard & Geslepen in 1996 verschijnt. Ook vormt hij met onder andere Casto, Jerome XL en DJ Daan De Onderhonden, waarvan de platen Subwoefers, Afblaffers en Rotkwijlers verschijnen. In 2008 start Pascal Griffioen jazzrapkwartet Bl3nder met pianist Bas van Lier, bassist Harry Emmery en Cyril Directie op drums. Van Bl3nder verschijnen twee albums (Leipe Shit Ouwe in 2009 en Gekkenhuis in 2012) en een EP (Hypocriete Tyfusbende in 2012). Dat rappen ook op rock-‘n-rollmuziek kan bewijst hij met de Howling Coyotes, waarvan in 2010 de plaat Ouwe Koeck, Nieuwe Roll verschijnt. Hierop oude raps van Def P op de rock-‘n-rollbegeleiding van de Howling Coyotes. Ook levert hij bijdrage aan vele tracks van andere (hiphop)formaties (o.a. voor Engel & Just, met wie hij onder andere de Kleine Jongens-tour speelt) en schrijft Pascal nummers voor het tv-programma Klokhuis.

DJ Daan

DJ Daan werkt als diskjockey vooral met vinyl. Hij koopt zijn tweede draaitafel in de eerste helft van de jaren ’90, op het moment dat de populariteit van de zwarte schijf, ook onder jocks, behoorlijk op zijn retour is. Hij bouwt in de loop der jaren een behoorlijke reputatie op. Als fan van Osdorp Posse van het eerste uur aarzelt hij geen moment als hij in 1999 gevraagd wordt om te draaien bij een optreden van de al eerder genoemde Osdorp Posse met Def P, King en IJsblok als ceremoniemeesters. Dat bevalt dermate dat Def P vanaf dat moment intensief met DJ Daan blijft samenwerken. Zowel in de muziek (De Onderhonden en Beatbusters) als bij zijn radiowerk voor Kink FM: voor zijn programma Tegenwicht voor Evenwicht maakt Daan jarenlang een maandelijkse mix. Daarnaast is DJ Daan organisator van de Rauwe School in het Amsterdamse Vrankrijk en werkt als vaste mix-dj voor het festival Definitie van Dopeheid (2002-2007).

Skankhop van Def P & Beatbusters

Def P heeft in zijn dertig jaar als rapper vaak gezocht naar nieuwe combinaties van stijlen. Zo getuige het al eerder genoemde Def P & The Howling Coyotes en het jazztrio-met-rapper Bl3nder. Bij Osdorp Posse hebben ze vanaf het album Vlijmscherp in 1993 de rap ook met metalelementen vermengd. In 2001 sluit hij zich met DJ Daan aan bij reggae- en skacollectief Beatbusters, dat dan inmiddels 13 jaar bestaat. De combinatie reggae en hiphop blijkt een schot in de roos, ook in commercieel opzicht. Van het eerste album van Def P & Beatbusters ‘Aangenaam’ verschijnt de succesvolle single ‘Bubbelbad’. De plaat is opgenomen in dezelfde studio waar in het verleden Doe Maar hun platen opneemt. Vanuit de gelederen van Doe Maar schuift Hennie Vrienten op bas tijdens de opnames nog even aan. Omgekeerd is Def P te horen op de plaat ‘Klaar’ van Doe Maar.

Hard op weg

In 2011 slingert, na een onderbreking van enkele jaren, Def P & Beatbusters de opvolger van Aangenaam de wereld in. Een album met meer dub, prominentere scratchpartijen van DJ Daan. De vocalen van zanger Niels Hermkens neigen ook meer naar het vloeien dat rappers doorgaans doen, zoals meteen al te horen is op de albumopener ‘Hard op weg’. Al met al meer een geheel dan de voorganger, die ook is opgenomen door een andere samenstelling van het collectief. Voor de plaat zijn, behalve bij de drums, geen overdubs gemaakt – veel is dus collectief opgenomen. Op de plaat staat ook het nummer Koos Kiespijn, dat Def P eerder opnam met Bl3nder. In dit geval is Koos Kiespijn omgetoverd tot een dikke dub, waardoor het leven van Koos nog een stuk onheilspellender klinkt, al blijft ook hier de dansbaarheid van de Beatbusters niet ver weg.

Gloeiende plaat

Gloeiende plaat is het derde werk van Beatbusters met Def P op de raps. De titel van de opener ‘Ssshhh…’ slaat op het geluid van ‘de zoveelste druppel op de gloeiende plaat’. Zowel Beatbusters als Def P naderen de dertig jaar in het vak en zingen over de talloze nummers die ze als collectief en als rapper hebben uitgebracht. En stellen zich de vraag: heeft het allemaal wel zoveel zin gehad? Ssshhh… vormt de opmaat voor een solide EP die zeker niet onopgemerkt aan het publiek voorbij zou moeten gaan. In ‘Wind Van Voor’ laat Def P zijn woorden uit alle windhoeken stormen. Hij is goed op dreef als dan het orgel, de blazers en de gitaren op orkaankracht over de luidsprekers schallen. Op Funkin’ van Jamaica is in beginsel een reggaenummer, maar als daar na een onverwachte laidback break snaakse gitaren en bassen doorheen komen zetten, doet dat de titel van het nummer eer aan. De teksten van dit nummer zijn meer een klankdicht die ten dienste staan van de muziek dan dat het de luisteraar een gedachte of idee aan de man brengt, of overtuigt van een gelijk zoals vaak wel het geval is bij Def P & Beatbusters. Helemaal Los, het vierde nummer van Gloeiende Plaat is een energiek nummer dat het zeker live goed doet, ondertussen doet Def P een semi-filosofische duit in het zakje: ‘Het menselijke brein kan meer dan je denkt / alles is zonder meer coherent.’ Fulltime Psychonaut, de afsluiter van de EP is terugkeer naar de feestelijke reggae met hier de scratches van DJ Daan. Daarbij is Fulltime Psychonaut is ook een (te verwachten?) betoog voor alternatieve geneeswijzen (lees: cannabinoïden). Op deze klanken kan zeker nog wel even worden doorgetript, zowel live als thuis in de woonkamer.

Lees en luister verder

De nieuwe soloplaat van Def P zal worden aangekondigd op de website van Def P’s creatief bedrijf Defpenco. Ook vind je daar enkele van zijn grafische werken. De EP van Def P & Beatbusters vind je op de webstek van het collectief. Na de opnames viert Def P in 2016 zijn dertigjarig jubileum en werkt hij met het Bas van Lier-trio en DJ Daan aan de opvolger van Gekkenhuis uit 2011. Meer over Bl3nder, alsmede enkele video’s van optredens op Bl3nder.nl. DJ Daan organiseert met enkele anderen iedere eerste zaterdag van de maand ‘De Rauwe School’ in Vrankrijk, Spuistraat 216 in Amsterdam.

Speellijst

DJ Krush – On the Dub-ble
Augustus Pablo – East of the River Nile
Tom Waits – Tango Tot Het Bot (gast editie #99: Frans van Deursen)
Def P & The Beatbusters – Wind Van Voor
Tim Dog – Step To Me
Old Dirty Bastard – Baby Come On
Dengue Fever – Thousand Tears of the Tarantula
Newcleus – Jam On It
Soundgarden – Rusty Cage
Def P & Howling Coyotes – Oude Koeck, Nieuwe Roll
Low Profile – Aladdin’s On A Rampage
Don Drummond – Alipang
Prodigy – Voodoo People
Bob Marley and The Wailers – Dem Belly Full (But We Hungry)

Frans van Deursen (Amsterdam, 1962) is zanger, acteur, componist en theatermaker. Hij schrijft diverse (muziek)theaterstukken, vertalingen van het werk van Tom Waits (Scherven van een leeggedronken nacht) en vertolkt diverse rollen als zanger/acteur in musicals als Miss Saigon (1996-1999) en De Kleine Blonde Dood en tv-series als Koefnoen en In De Vlaamsche Pot. In 2015 brengt hij een boek met cd uit als eerbetoon aan (het werk van) de dichter en graficus Leo Vroman: De Vogel In Mijn Borst. Voor het project heeft hij elf liedschrijvers uitgenodigd een gedicht uit het oeuvre van Vroman over te zetten naar een lied. Vogel In Mijn Borst is ook te zien in het theater: zo is de muziek onder meer te beluisteren in het Concertgebouw en op het Crossing Border-festival in Den Haag. In de eerste helft van 2017 is de voorstelling opnieuw te zien in de Nederlandse theaters.

Sla dit audiogesprek in op jouw toestel: klik hieronder op

Middelbare school
Het optreden zit er bij Frans van Deursen al van kinds af aan in. De tienjarige Frans staat figureert in een productie van de Nederlandse Operastichting en toert met de opera langs diverse Nederlandse schouwburgen. De echte primeur op de planken volgt echter op de middelbare school. Frans heeft het goed getroffen met de schoolkeuze, want mede dankzij de leraar Oude Talen op zijn school, Henk van Gessel, is er veel aandacht voor de podiumkunsten. Van Gessels warme contacten met onder meer  taalkunstenaars Ivo de Wijs en Heinz ‘Drs.’ Polzer leveren hem hun medewerking op als tekstschrijvers voor het schoolcabaret, en uiteraard komen zij ook kijken bij de opvoering ervan. Als Heinz Polzer bij de uitvoering van het cabaret Frans van Deursen ziet spelen, schijnt hij in bijzijn van Van Deursens ouders al eens de welhaast profetische woorden hebben uitgesproken: ‘Nou, van die jongen gaan we nog veel plezier beleven’. Niet onterecht, zou later blijken. Met de inspiratie van Drs. P., na een periode van Theaterwetenschappen aan de Universiteit van Amsterdam en de theatertechniek rolt Van Deursen behendig het muziektheater in.

Musicals, van groots tot intiem
Na een aantal successen in het theater en op televisie (In de Vlaamsche Pot) via komt Van Deursen in de musicals terecht, in de jaren ’90 nog een opkomend genre in Nederland. Hij debuteert in de musicals halverwege de jaren ’90, nadat met de Nederlandse versie van The Phantom of the Opera het musicalpad vers geplaveid is. Hij in diverse musicals, waaronder de rol van De Regelaar in Miss Saigon (tussen 1996 en 1999) en Zoser in Aida. Later speelt nog in diverse andere musicals, die meer het karakter van het muziektheaterstuk hebben. Zoals de familievoorstelling De Koning van Katoren (Tovenaar Pantaar) en het stuk De Kleine Blonde Dood, waarin Frans van Deursen de rol van Rainer op zich neemt. Voor de succesmusical De Soldaat van Oranje, gebaseerd op het boek van verzetsheld Hazelhoff Roelfzema, vertaalt hij de teksten van de muziek naar het Nederlands. De oorspronkelijke teksten zijn van de Amerikaanse tekstschrijver Pamela Phillips Oland. Overigens is Van Deursen ook (mede) in de race geweest voor de opvolger van de musical, over de ‘ontdekking’ van Nieuw Amsterdam.

Eigen producties en teksten
Tegelijkertijd blijft Van Deursen geregeld het podium beklimmen met zijn eigen (co-)producties. Zo werkt hij een aantal malen samen met Egon Kracht & The Troupe, met wie Frans een eigen versie van De Verleiding van Faust produceert (uit welke Frans in het interview het nummer Collateral Damage draait). Ook gaan zij de uitdaging aan het album Joe’s Garage van Frank Zappa integraal te brengen. En met succes: de show wordt veelvuldig geprezen om de presentatie, vakmanschap en muzikaliteit waarmee de muziek van Zappa wordt gebracht. Nummers uit laatstgenoemde show op de Amsterdamse Uitmarkt 2005 zijn nog op Youtube te bekijken. Met Egon Kracht werkt Frans van Deursen nog samen aan een jazzvertolking van Judas’ Passion, waarvoor Kracht de muziek verzorgt. Frans van Deursen speelt daar de rol van Judas.

Tribute to the Blues Brothers
In zijn carrière werkt Frans van Deursen met een hele trits muzikanten en schrijvers. Eén van hen is Bob Fosko, het alias van Geert Timmers. Als hij door producent Matthijs Bongertman wordt gevraagd om de rol van Elwood Blues te spelen in de Nederlandse versie van de Tribute to the Blues Brothers, vraagt hij de zanger om Jake te spelen. De tournee wordt afgesloten met een reeks voorstellingen in een uitverkocht Carré.  Ook op het reizend theaterfestival De Parade zijn de twee samen te zien. Zo brengen de twee in 2013 een door Frans van Deursen geschreven voorstelling een muzikale ode aan de Louvin Brothers, die lange tijd samen zongen maar door alcoholmisbruik gebrouilleerd zijn geraakt. De voorstelling is geregisseerd door Tom de Ket en staat onder muzikale leiding van Wouter Planteijdt (Sjako!, Corrie en de Grote Brokken). In 2014 trekt Van Deursen met het jazzsextet De Houdini’s de Nederlandse concertzalen in om in een wervelende show diverse Woodstock-klassiekers in een weergaloze jazzversies te presenteren, zoals “Guinevere“ van Crosby Stills & Nash en Canned Heat’s “Going Up The Country”.

Scherven van een leeggedronken nacht
Tom Waits is met zijn theatrale presentatie en dito muziek een groot voorbeeld voor Frans van Deursen. Voor het programma Scherven van een leeggedronken nacht vertaalt hij het werk van de Amerikaanse zanger en muzikant naar het Nederlands, en geeft zo een eigen, persoonlijke draai aan de nummers. De muziek uit de voorstelling verschijnt ook op cd (Frans van Deursen zingt Tom Waits: Scherven). Voor de opnames en live uitvoering werkt hij wederom samen met Wouter Planteijdt, slagwerker Richard Heijerman (Sjako!), pianist Leo Bouwmeester – die eerder Jeroen Willems begeleidde in diens Brel-voorstelling – en bassist Peter Wassenaar (Gorelev, Blue Planet, Jump Dickie Jump). Voor de vertalingen werkt Frans van Deursen samen met Jeroen Zijlstra, die hem adviseert en ook bijdraagt aan de vertaling van het nummer Martha. De muziekvoorstelling wordt gespeeld in kleine theaters in het gehele land. Bestel het album Scherven bij je lokale platenzaak of online.

Vogel in mijn borst (2015)
In 2015 presenteert Frans van Deursen een boek met cd als eerbetoon aan dichter en graficus Leo Vroman. Het werk van Vroman komt Van Deursen het eerst ter ore als hij eind februari 2014 De Wereld Draait door kijkt en daar de strofen “nog eenmaal een teruggekeerde/stem en verwaaide taal/van een reeds tot mest verteerde vriend/nog eenmaal” uit het gedicht September voorgedragen hoort. “Dat moet op cd!” denkt Frans van Deursen. Na wat denktijd vraagt hij flink aantal componisten en liedschrijvers met wie hij vaker werkt of zou willen samenwerken om een al dan niet zelfgekozen lied ter hand te nemen en uit te werken tot een lied of compositie. Een elftal componisten levert in totaal 16 muziekstukken af gebaseerd op één van Vromans gedichten. Onder hen Theo Nijland, Jeroen Zijlstra, Bertolf Lentink, Bob Zimmerman, Erik de Jong Rutger Molenkamp en Wouter Plantijdt. De laatste twee nemen ook een deel van de productie voor de rekening. Net als bij de Waits-vertolkingen neemt Frans van Deursen hier de zang voor zijn rekening. Het boek met cd wordt goed ontvangen, ook door Vromans nazaten. Er volgt een tournee langs diverse Nederlandse zalen. In het interview spreekt Frans ook over de totstandkoming van het project.
Bestel het boek bij uw (plaatselijke) boekhandel of koop de muziek via iTunes.

Toekomstige projecten
Voor een actueel overzicht van komende optredens met het programma met werk van Leo Vroman, zie de webstek van De Vogel In Mijn Borst. Voor een overzicht van later werk, dat na het verschijnen van deze aflevering is verschenen, zoals Motel Coyote, raadpleeg de webstek van Frans van Deursen.  Daarop ook nieuws over de komende projecten waar Frans zich zal bezigen. Er staan momenteel meerdere pannetjes op het vuur, aldus Van Deursen.

Speellijst

Joep Beving – Etude
Drs. P – Het Trapportaal (De Commensaal)
The Cosmic Carnival – A Thousand Miles (gast editie 98: Joram Pinxteren)
The Mothers of Invention – Let’s Make The Water Turn Black
The Troupe – Collateral Damage (van de soundtrack voor Harry Faust)
Randy Newman – How Great Our Lord
The Louvin Brothers – You’re Running Wild
The Staves – No Me, No You, No More
Robert Palmer – Stella
Steve Earle – This City
Jeroen Zijlstra – Denk en zoek betwijfel en besta
Frans van Deursen – De Zee en Ik
Bertolf – Billy’s Boots
Frans van Deursen en Pavadita String Quartet – De Droeve Dikzak (uit Anibal & Astor, 2012)
Tom Waits – Misery Is The River of the World

Joram Pinxteren is een Nederlandse opnameleider en producer, met meer dan twintig jaren in de mixage en opname van muziek, variërend van lokale bands tot internationale bedrijven, van singer/songwriters tot orkesten. Geluidsmixage voor film, televisie en trailers vormt echter het leeuwendeel van zijn werkzaamheden. Mede door zijn ervaring als opnametechnicus bij orkestopnames (o.a. Wiener Philharmoniker) bij Philips, verzorgt hij tegenwoordig veel mixages voor grote filmproducties van Warner en Disney. In de lange rij muzikanten waarmee hij in de afgelopen jaren samenwerkt staan artiesten als Candy Dulfer, Glennis Grace, Kempi en Kensington.

Sla dit audiogesprek in op jouw toestel: klik hieronder op

Joram Pinxteren heeft altijd al een fascinatie gehad voor het ‘vastleggen (van dingen)’ gehad. Dat kan gaan om het vastleggen van een beeld of situatie in een foto, maar vooral om het vastleggen van geluid. Als kleine Joram loopt hij al rond met een bandrecordertje om geluiden en muziek op te nemen. Veel mensen die zo in de weer zijn met cassettebandjes komen vroeg of laat bij de radio terecht. Joram vormt daar geen uitzondering op – al is het wel als opnametechnicus bij zenders als Radio 4 en producenten als RTL en NOB.

Opnametechniek bij Philips Klassiek
In 1988 besluit Pinxteren zich aan te melden voor een studie aan het Koninklijk Conservatorium in Den Haag, waar hij zich toelegt op geluidsregie in de richting Art of Sound (Geluidskunst). Na afronding van zijn opleiding legt hij zich nog enkele jaren toe op de filosofie, die hij studeert aan de Universiteit van Amsterdam. Hoewel de filosofie hem veel inzichten heeft gebracht, mist hij de praktijk. Hij volgt zijn hart en komt al rap bij het gerenommeerde Philips Classics terecht. In die tijd nog de toonaangevende platenmaatschappij, met hoogwaardige opnames van vele professionele orkesten, kleinere gezelschappen en solisten. Bij Philips leert Joram erg veel over het opnemen van grote orkesten, zo verzorgt hij de techniek van de vooral in Japan erg populaire uitvoering van Richard Strauss’ Alpensymfonie door het Weens Filharmonisch Orkest onder leiding van de Japanner Ozawa.

Na zijn werk voor de platenmaatschappijen trekt hij de wereld in om als geluidstechnicus en theatertechnicus dans-, muziek- en theatervoorstellingen in goed geluid te hullen. Zo werkt hij voor de Haagse instelling Theater de Regentes en Lucent Dans. Vanaf 2006 begint Joram Pinxteren zelfstandig een eigen opname- en mixagestudio onder zijn eigen naam JORAM. Daarnaast pakt hij ook studiowerk op voor andere, grote studio’s als Warner Chappell, Sun Studio en SuperJuice. Hij werkt niet alleen opnametechnicus en mixeur, maar neemt ook de rol van producer (in de klassieke betekenis van het woord) steeds vaker op zich: hij schrijft en schaaft samen met de muzikanten tot het juiste, passende geluid gevonden wordt.

Meer over zijn werk als producer, mixer en opnametechnicus is te vinden op de webstek van Joram Pinxteren.

Genoemde beeld- en geluidsfragmenten

Rogers Neighborhood with Bruce Haack, Britse jeugdreeks over synthetische muziek ||| Youtube
Grandmaster Flash & The Four MC’s – mixtape 23 december 1978 ||| Youtube

Kool DJ Herc met Whiz Kid & The Herculoids in T-Connection, 1981 ||| Youtube
L. Brothers versus Herculoids in het Bronx River Centre, 1978 ||| Mixcloud
The Greatest Ears In Town – The Arif Mardin Story ||| IMDB
De filosoof Jacques Derrida (in het licht van citeren uit ander werk) ||| Filosofie.nl
Who Sampled: over de herkomst van elementen in de muziek ||| www

Speellijst

Shaka Khan – Feel for you

Dusty Stray – Alibi (gast editie #98)
Grandmaster Flash & The Furious Five – Super Rappin’ (fragment)
L-Brothers versus Herculords in The Bronx River Centre – live in 1978 (met o.a. Coke le Rock)
Prince – Feel For You
Rebbie Jackson – Centipede
The Buggles – Video Killed the Radio Star
Biddu Orchestra – Voodoo Man
Yes – Owner of A Lonely Heart
Public Enemy – Welcome To the Terrordome
Gwen Gutrie – Seventh Heaven (Larry Levan-mix, fragment)
The Jacksons – Hum Along and Dance
Wiener Philharmonic o.l.v. Ozawa – ouverture uit de Alpensymfonie (Nacht en Zonsopgang)
Stevie Wonder – Fingertips
The KLF – Make It Rain / Justified and Ancient
The Common Linnets – Calm After The Storm / The Police – Every Breath You Take
Robin Thicke – Blurred Lines

Jonathan Brown is een van origine Amerikaanse beeldend kunstenaar en zanger-gitarist die werkt en leeft in Amsterdam. Onder de naam Dusty Stray brengt hij al meerdere platen. Voor het nieuwe album ‘A Tree Fell and other songs’ werkt hij opnieuw samen met de Amerikaanse producer Eddie Kramer. De presentatie vindt in november 2015 plaats in de Roode Bioscoop, aan het Haarlemmerplein in Amsterdam. Lees de Nederlandstalige versie van het artikel…

Download this podcast to your device: click on

Jonathan Brown’s record cabinet

Jonathan Brown is a musician who grew up in Texas, but lived in both Belgium and Spain before finally settling down in Amsterdam, the Netherlands. Ever since he arrived in the Netherlands, Jonathan Brown worked under the stage name Dusty Stray. As Dusty Stray, he has released three studio albums. Dusty Stray’s songs are founded on the American songwriting tradition, think: Smithsonian Folkways, Neil Young and alt-country. Where alt-country points at Dusty Strays 2011 record Light Years Away. On his works Tales of Misfortune and Woe (2009), Family Album (2013) and A Tree Fell (released november 2015) the folk noir genre is more prominent.

Visual artist: stuff stuck together
Jonathan Brown was born in 1967 in Taiwan to American parents. Soon after his birth they moved back to the USA to live in Nashville for a few years, and later to Dallas, Texas. Stimulated by art teachers at high school, Jonathan chooses to study arts at Austin College in Sherman Texas. He received his degree in 1990. He specialises on working with found footage. In Barcelona, where he ended up 1994, he co-founded the group of super-8 film projection artists Los Superocherons (“The Super Eighters”), who performed at clubs, art spaces and music festivals with live collages of Super-8 films.
His work continued after moving to Amsterdam in 2003, where he now focuses on collages, assemblages and sculptures with stuff he found on flea markets (such as the yearly Kings Day market). His work has been exhibited across Europe.
>> more about the art of Jonathan Brown can be found on his website Stuff Stuck Together.

The previous bands and musical projects of Jonathan Brown
Jonathan Brown started the band Dusty Stray after moving to Amsterdam. Dusty Stray was however by far not the first musical project Jonathan was involved in. Brown attended guitar lessons from his 12th, and soon after he started writing his own songs. Most of them he wrote, sitting in the back of the church where his father worked as a preacher man. It took some time until he formed his first proper band, which he formed with some friends on college. In The Moaners, a band playing repertoire reminiscent of The Ramones, Jonathan Brown played drums and sang. Shortly after, Brown formed part of another band playing loungey music, Elektrolux. This group had a moderate success.

A few years later, by 1994, love brought Jonathan Brown to Spain, Barcelona to be precise. This was also the beginning of some new bands he played in. First there was Hackers, a bluegrass group he formed with two Brits who more or less taught him the genre in more detail. Another three piece band he played in was Slop, consisting of a drummer, a guitarist and Brown played electric slide bass. They produced a rather unlistenable sound and a few memorable shows in Spain. A third group Brown played in during his Barcelona period was Humo, which Jonathan formed with Felix Perez-Hita. Humo played a rather eclectic mix between (synth) pop and roots folk. They released one album in 2005, No More Room at the Madrid based independent label Rhonda Records.

Dusty Stray
Shortly after moving to Amsterdam Jonathan Brown formed a new musical group, Dusty Stray. In this band Brown plays guitar, banjo, ukulele and is the lead vocalist, Gert-Jan Blom (who also produced the debut album) plays bass guitar, Jac Bico plays slide guitar and singer Marjolein van der Klauw sings in a few duets with Jonathan on the album. The debut album Tales of Misfortune and Woe is released in 2009 on Dutch indie label BASTA.

For recording the second album Dusty Stray teams up with producers JB Meijers (currently The Common Linnets) and Ken Stringfellow (best known for his work with Posies and R.E.M.), which results in the album Light Years Away. An album full of lightweight songs with a really clear and in-your-face mix. On this album he sings the duets with Jesje de Schepper.

Kramer and Dusty Stray
Dusty Stray continues to write new songs and record new demos as he approaches Kramer, a musician he has been admiring for a long time. For example when Kramer worked solo and in the formation Bongwater. In a way, Kramer’s mixes are a lot like the visual art that Jonathan Brown produces. Family Album, the first album produced by Kramer, has more dubs than heard on the second album of Dusty Stray. The tiny, subtle details make the album sound more like a collage then the previous ones. Though not as much as the songs that Kramer’s band Bongwater once crafted. Family Album also marks the point where Dusty Stray returns to a darker sound, less bright mixes and more sinister lyrics. Because the co-operation turns out to be so successful, Kramer and Brown decide to continue to work together.
For the 2015 album, A Tree Fell and Other Songs, Kramer returns to Amsterdam to record the songs for the new record. A suprisingly fruitful recording session of four days length results in the 12 songs that are on the album.

A Tree Fell (2015)
The album is presented on November 5 at the Amsterdam venue De Roode Bioscoop. At the event, Jonathan Brown will be playing with Mario Ramirez (bass guitar, guitar, keyboard), Jonathan Ramirez (guitar, bass guitar and ukulele) and Jesje de Schepper who will be singing and playing omnichord. Jonathan Brown will be singing and playing the other instruments, such as guitar, banjo, ukulele and Chinese flute. A Tree Fell And Other Songs will be released digitally and on vinyl on November 6.

De platenkast van Jonathan Brown

Jonathan Brown groeit op in de Amerikaanse staat Texas, als zoon van een predikant. Hij geniet een progressieve opvoeding, waarin de muziek van Jesus Christ Superstar wordt omarmd en het niet erg is dat Jonathan tijdens de kerkdienst stiekem liedteksten schrijft. Brown krijgt dan al (vanaf zijn twaalfde) gitaarles. Tijdens deze lessen maakt hij kennis met de Amerikaanse folkklassiekers. Daarmee is de basis voor zijn huidige voorliefde voor de volksmuziek min of meer gelegd. Uiteindelijke belandt hij op het Austin college terecht, gelegen in de Texaanse plaats Sherman. Hij vormt er zijn eerste echte band, te weten de rockband The Moaners.
Na zijn opleiding woont en werkt Jonathan Brown in diverse plaatsen. En daarbij is de liefde voor de muziek nooit ver weg; in iedere plaats vormt hij hij wel een aantal groepen. Zo maakt hij in Barcelona deel uit van bands als Humo (eclectische synthfolk) en Hackers. Hackers, een bluegrassgroep, vormt Brown met twee Britten. Ze brengen Jonathan veel kennis bij over de verschillende technieken om banjo te spelen.

In 2005 verhuist Jonathan Brown en begint hij aanvankelijk een muzikaal duo. Vrij snel besluit hij een echt soloproject te beginnen om een podium te kunnen bieden aan zijn eigen nummers. Onder de naam Dusty Stray brengt hij in 2009 het eerste album (Tales of Misfortune and Woe) uit bij het Nederlandse label BASTA Music (o.a. Sonja van Hamel, Metropole Orkest en Fay Lovski). Sonja van Hamel tekent als vaste vormgever van BASTA voor het ontwerp van de hoes, en Gert-Jan Blom, die dan als bassist deel uitmaakt van Sonja’s liveband, produceert de plaat. Op de plaat zijn een aantal duetten te horen met zangeres Marjolein van der Klauw. De nummers ademen lichtvoetigheid, terwijl de verhalen die Dusty Stray brengt veelal somber of zelfs morbide zijn. Door de tweestemmige zang, het instrumentarium (waaronder de slidegitaar van Jac Bico) ademt de plaat grotendeels de sfeer van de countrymuziek, vooral in nummers als Sad Song, Winter’s Day en Hard Times.

Op de opvolger Light Years Away (2011) lijkt Dusty Stray meer nog dan op het debuut geïnspireerd te zijn door de country & western. Dat verklaart zich mede door de opvallend heldere en directe productie van het album. Die was in handen van J.B. Meijers (oud-Supersub en Shine) en Ken Stringfellow (Posies, R.E.M.). Op de plaat is ook een belangrijke rol weggelegd voor de banjo, zoals in de opener Light Years Away.
Het derde album, dat in 2013 verschijnt, is in productie-opzicht een stijlbreuk met het eerdere werk. De mixage voor Family Album is ditmaal in handen van Mark Kramer, een jeugdheld van Jonathan Brown vanwege Kramers eerdere bands, waaronder de eigenzinnige en uitbundige band Bongwater. Dit bevalt beiden dermate goed, dat Kramer en Brown samen 4 dagen doorbrengen in Jonathan Browns huis in Amsterdam om te werken aan wat de vierde plaat van Dusty Stray wordt: A Tree Fell and other songs. Dusty Stray op deze plaat bestaat naast Jonathan Brown uit zangeres Jesje de Schepper en (bas)gitaristen Mario en Jonathan Ramirez. Het album verschijnt in november 2015 in eigen beheer op vinyl en cd.
Ook live timmert Dusty Stray aardig aan de weg: zo speelt Dusty Stray tours door Duitsland, Spanje, Texas en het Verenigd Koninkrijk. De groep zal ook een tweede keer tijdens South By Southwest in Austin diverse shows spelen op de diverse alternatieve festivals aldaar. Daarnaast werkt Jonathan Brown samen met zangeres Janne Schra voor haar album Ponzo, en schrijft hij met haar het nummer You are still new.

Meer weten over Dusty Stray of zien waar ze optreden? Kijk op hun webstek
De eerste drie albums van Dusty Stray zijn te verkrijgen via eerder genoemde website of bij de webwinkel van Basta Music.
Het album van de Spaanse groep Humo is nog altijd online te beluisteren via Spotify en Deezer, en via iTunes.

Speellijst

Graham Coxon – Look Into the Light (appetizer track)

Simon and Garfunkel – A Most Peculiar Man

Sir James – Lion (Guests in the previous edition: Tommaso Sarri and Frank van Kasteren of Sir James)

The Velvet Underground – Jesus
Neil Young – Lost In Space
Woody Guthrie – Dusty Old Dust
Check out the cover of Dust Bowl Ballads here
Bonnie ‘Prince’ Billy – Will You Miss Me When I Burn

Pavement – Grounded
Department of Eagles – A Ghost In Summer Clothes
Smog – In the Pines
Alamo Race Track – Records
Deerhunter – Revival
Gilian Welch & David Rollins – I Want To Sing That Rock ’n Roll

Tommaso Sarri (Turijn, 1989) en Frank van Kasteren (Lisse, 1989) zijn de oprichters van de Amsterdams-Rotterdamse band Sir James. In de band speelt Frank van Kasteren gitaar en is Tommaso Sarri de zanger. Van Kasteren en Sarri kennen elkaar al van kindsbeen af. Samen op gitaarles, samen in de eerste schoolbands en sinds 2008 dus de band Sir James. Naast Van Kasteren en Sarri bestaat de band uit bassist Ralf Pouw, toetsenist Anne Punt en drummer Joost Wesseling. In 2015 verschijnt het met Voordekunst gefinancierde debuutalbum ‘My Love The Drunk’. Ook werken ze aan de hand van gesprekken met (ouders van) kinderen met kanker een elftal verhalen uit tot nieuwe, Nederlandstalige nummers in het kader van het project ‘Voor Alle Leeftijden’. In 2016 gaat Sir James hiermee langs de Nederlandse theaters.

Sla dit audiogesprek in op jouw toestel: klik hieronder op

Samen muziek maken op de zolderkamer
De band Sir James is eigenlijk voortgevloeid uit eerdere muzikale samenwerkingen tussen Frank van Kasteren en Tommaso Sarri. De eerste muziekgroep vormen Van Kasteren en Sarri in 2003, als ze beiden veertien zijn. Het besluit daartoe komt voort uit de hoorspelen annex muziekshows die ze samen opnemen op de zolderkamer van huize Van Kasteren. Beiden spelen en zingen ze covers van nummers, die ze zelf hebben uitgezocht of hebben geleerd op gitaarles. Op een gegeven moment oppert één van hen dat het misschien wel wat zou zijn als ze nog een bassist en drummer erbij zouden zoeken. De basis voor de eerste band is daarmee gelegd.

Verhalen vertellen
Het duurt dan nog een jaar of vijf vooraleer ze de folkpopgroep Sir James beginnen. Een band waarin het vertellen (en muzikaal vertalen) van verhalen een belangrijke rol speelt. Dat begint eigenlijk al bij de naam. “Sir James” is een Brit die Frank van Kasteren en Tommaso Sarri ontmoeten bij de bollenboer, waar ze een zomer samen werken. De Brit, die er werkt als heftruckchauffeur, blijkt over een schijnbaar oneindige reeks verhalen te beschikken en weet ze zo te brengen dat Frank en Tommaso aan zijn lippen hangen. Hoewel iets minder voor hun bollenpelcarrière (na 3 weken wordt hen het ontslag aangezegd) zet het ze er wel toe aan de band naar deze ‘Sir’ James te noemen.

Studententijd
De heren oprichters gaan beiden studeren. Waar Tommaso Sarri kiest voor een opleiding in industrieel ontwerp aan de TU Delft, begint Frank van Kasteren een studie aan het Conservatorium van Amsterdam. Mede door alle activiteiten van het duo en de rest van de band wisselt de samenstelling van de band enigszins. In alle drukte van de studie verschijnt na 3 jaar verschijnt de eerste EP van de groep: op The Place They Talk About staan in totaal vijf nummers. De EP is overigens niet meer online te beluisteren of elders te verkrijgen. Frank richt zich naast Sir James op diverse andere bands en projecten, zoals theatergezelschappen Circus Treurdier (muzikale kern met Wilko Sterke) en Orde van de Dag, en bands als Wooden Saints (met o.a. Viktor van Woudenberg) Danko (met een aantal medestudenten), het duo Whistle and the Drum (eveneens met Cato) en Shade of City.
Tommaso Sarri gaat na zijn opleiding aan de slag in het interactieve ontwerp. Zo ontwikkelt hij voor het Prinses Máxima-centrum voor Kinderoncologie in het magnetische bord ‘GetMe’, waarop ouders zonder medische kennis kunnen uitdrukken en aangeven hoe hun kinderen reageren op een bepaalde medische ingreep. Opdat ouders en het personeel van het ziekenhuis elkaar begrijpen en de zorg voor het kind verbeterd en effectief kan worden. In de jaren daarop brengt dit project van Tommaso de groep Sir James in contact met de stichting Vereniging Ouders, Kinderen en Kanker (VOKK). Voor deze stichting beginnen ze in 2014 het project ‘Voor Alle Leeftijden’, waarbij ze aan de hand van de verhalen van kinderen en dier ouders nummers schrijven en opnemen.

De huidige bezetting van Sir James
In de aanloop naar de opnames van het debuutalbum krijgt Sir James zijn huidige samenstelling. Naast Tommaso Sarri op zang en Frank van Kasteren op gitaar bestaat de band uit bassist Ralf Pouw (Roel van Velzen, Orlando, Wooden Saints), Anne Punt (B-Movie Orchestra, Yori Swart) op toetsen en Joost Wesseling (vooral actief als sessiemuzikant) op het slagwerk. En waar Tommaso als frontman de meeste zangpartijen voor zijn rekening neemt, ondersteunen alle bandgenoten ook vocaal in de Crosby Stills Nash & Jong-eske samenzang waarmee de groep zich onderscheidt. In 2014 reizen de bandleden af naar het landelijke Groningen (Pieterszijl om precies te zijn) om daar, geïnspireerd door sferische IJslandse klanken aan het schrijven en opnemen te gaan. Het resultaat verschijnt uiteindelijk op de – mede met odes gefinancierde – plaat My Love The Drunk. Het album is uitgebracht in eigen beheer en de CD is online bij de band verkrijgbaar.

Startschot voor nieuwe projecten
Het uitbrengen van My Love The Drunk is voor Sir James een startschot voor een enorme creatieve impuls. Zo resulteert het eerdergenoemde project ‘Voor Alle Leeftijden’ in een elftal Nederlandstalige nummers, die op album verschijnen en ook in het theater zullen worden gebracht, waarschijnlijk in het voorjaar van 2016. Het creatieve proces, waarbij van verhalen van anderen gebruikt worden als basis voor nieuwe nummers zien we niet alleen in dit project, maar ook in de Voordekunst-campagne voor het debuutalbum terug. De 11 odes die zij schrijven voor donateurs zijn online terug te beluisteren. Van de plaat zelf verschijnen in totaal drie singles/video’s: Good Morning (2014), Lion en Chapel (beiden 2015).

Tweede ‘reguliere’ Sir James-album in 2016
Vlak na het verschijnen van het debuutalbum trekt het vijftal alweer naar Duitsland, nu voor de opnames van het nieuwe Engelstalige album, dat waarschijnlijk in oktober 2016 zal verschijnen. Ditmaal draaien ze geen muziek om op dreef te komen, maar vertellen ze elkaar verhalen over gebeurtenissen in hun levens. En op dreef komen ze, in totaal schrijven ze 20 nummers, die ter plekke ook meteen op band worden gezet.

Naast een theatertour over kinderen met kanker, en het tweede album speelt de band ook weer een nieuwe reeks concerten van de ‘Op Smaak Tour’, waarbij aan de hand van thema’s Sir James eigen muziek speelt en chefkok Simon Lodewijk zich laat inspireren tot het bereiden van enkele gerechten. Ook in 2015 speelt Sir James al vier van dergelijke shows, die voor herhaling vatbaar blijken. Na een ‘aanlooptijd’ van zo’n zes, zeven jaar gaat de band nu dus echt vol op het orgel.

Meer over Sir James en de (andere) projecten waar ze als groep bij betrokken zijn (zoals het schrijven van filmmuziek) vind je op hun webstek. Daar vind je ook hun tourschema voor de komende tijd.

Speellijst

Coldplay – Don’t Panic
Jimi Hendrix – All Along the Watchtower
Zucchero – Baila
Hartog – Dada Dada (gast #95: Hartog Eysman)
Queen – Innuendo
Sigur Rós – Gobbledigook
Radiohead – Paranoid Android
Guns ’n Roses – Night Train
Balthasar – Fifteen Floors
Spinvis – Kom Terug
Crosby Stills & Nash – Our House
Tom Waits – Grapefruit Moon