Beatrice van der Poel is zangeres en gitariste. In november 2013 verscheen haar derde solo-album onder haar eigen naam, Heelhuids. Het is de opvolger van Hard en hoofd, de plaat die in 2009 van haar hand verscheen. Op Heelhuids staan 12 nummers, waarbij ze schakelt van blues naar soul, waarbij altijd haar voorliefde voor de populaire muziek van de zuidelijke staten van de VS doorklinkt. Negen van de twaalf nummers schreef ze zelf, de andere nummers zijn eigen vertalingen van onder andere Kris Kristofferson en Nick Cave. Voor de plaat werkte ze onder andere samen met Tim Eijmaal, die onder andere de gitaarpartijen, strijkersarrangementen en opnametechniek voor zijn rekening nam. Andere muzikanten die met Beatrice van der Poel meespelen zijn Thijs Vermeulen (basgitaar), Daniël van Dalen (slagwerk) en Sven Figee (toetsen).
Sla dit audiobestand in op jouw toestel: klik hieronder op 
Orkater en De Parade
Inmiddels gaat Beatrice van der Poel alweer ruim 15 jaar met diverse theaterprogramma’s langs de Nederlandse theaters en theaterfestivals. In 1998 was dat nog muziektheatergezelschap Orkater in de voorstelling De Formidabele Yankee. Later, in 2004, speelde ze met Wouter Planteijdt, Maarten van Roozendaal en Geert Timmers (alias Bob Fosko) in de muziekshow Niets Dan Rottigheid! op het reizende festival De Parade. Voor deze voorstelling vertolkt ze voor het eerst muziek in de Nederlandse taal, wat voor haar dan nog erg wennen is. Wennen of niet: het zingen in de moerstaal bevalt haar zo goed, dat ze weer aan de slag gaat met eigen materiaal. Ditmaal in het Nederlands. Met een aantal van de muzikanten waarmee ze ook samenwerkte voor de voorstelling op De Parade, werkt ze later ook samen voor de opnames en opvoering van haar solowerk. De eerste theatertour doet ze in 2005, Langzaam Lo(o)s.
BIM-huis, Beeswamp en Many More
De muzikale handel en wandel van Beatrice vangt aan midden jaren ’80. Ze begint in 1984 met enkele vrienden de band ‘Many More’, speciaal om mee te kunnen doen aan de talentenjacht ‘De Grote Prijs van Nederland’. Pardoes belanden ze in de finale en worden tweede, achter Gin on the rocks. Daarna volgt een periode waarin Beatrice van der Poel (op uitnodiging van TC Matics-gitarist Jean-Marie Aerts) veel zang verzorgde voor andere artiesten. Onder hen een trits muzikanten uit de Belgische housescene. Mettertijd raakt ze bekend met muzikanten rond het BIM-huis in Amsterdam. Het BIM-huis is van oudsher een plek waar jazz, en improvisatiemuziek in de brede zin een plek geboden is.
Redelijk veel bekendheid verwerft Beatrice van der Poel midden jaren ’90 als zangeres en gitariste van de band Beeswamp. Die groep richt ze opmede met haar zus Vera van der Poel. Van Beeswamp verschijnt uiteindelijk, tot spijt van velen, maar slechts een album. De langspeler Sweet Sticky Stuff verschijnt in 1996 bij het label Pressure. Het flink groovende album wordt zeer goed ontvangen door de pers. Er verschijnen vier singles van de plaat, maar geen van allen haalt de hitlijsten. In 1997 houdt Beeswamp tot treurnis van velen op te bestaan.
De Hitshow
In deze editie van De platenkast van gaan we in vogelvlucht over het bewandelde muzikale pad. Daarnaast blikken we ook vooruit naar de projecten die nu op de plank liggen. Zo doet ze dit jaar ook weer mee met de Hitshow, een avond in Paradiso. Tijdens de Hitshow betreden diverse bekende Nederlanders uit de muziek en het theater het podium, om klassiekers uit een bepaald genre ten gehore brengen. Een eerdere editie haar op het spoor van Kris Kristofferson’s Help Me Make It Through the Night. Dat optreden leidt uiteindelijk (mede) tot het album Heelhuids, waar haar vertolking van het nummer ook op te vinden is. Ditmaal staat de Hitshow in het teken van discoklassiekers. Dus, wie weet. Raakt ze voor een volgend project geïnspireerd door Donna Summers I Feel Love.
Meer informatie over de speellijst van Beatrice van der Poel en haar solowerk is te vinden op haar website, www.beatricevanderpoel.nl. Daar zijn ook nog diverse fragmenten te beluisteren en muziekvideo’s te zien.