Charles Frail is een muziekkunstenaar die het verhaal en de troost centraal stelt in zijn werk. Zonder ‘anti-pop’ te zijn probeert hij met uit verschillende nummers bestaande muziekstukken de toehoorder een warm heenkomen te bieden. In 2011 verscheen zijn eerste langspeler Morning It Breathes bij Volkoren Records. Inmiddels is het meeste werk voor de komende twee platen al gedaan, die, net als de eersteling (dat over het ochtendgloren handelt) de metamorfose zal belichten.
Sla dit audiobestand in op jouw toestel: klik hieronder op 
Muziek als troostbieder
Het kunnen bieden van hoop en troost aan de toehoorder is een van de belangrijkste drijfveren van Charles Frail om muziek te maken. Hij kiest daarbij bewust niet voor de popmuziek: “Ik vind eigenlijk dat de popmuziek vooral gericht is op de lichte kanten van het leven, meer aan de oppervlakte. Om echt hoop te kunnen bieden, moet je naar mijn idee vooral muziek maken waarin je het bestaan van de duistere kant van het leven erkent. Van daaruit kun je veel beter hoop bieden.”
Gedaantewisselingen
Het schrijfproces van de komende twee platen van Charles Frail was al gereed tijdens de opnames van de eerste langspeler. Ook deze twee platen zullen een aaneenrijging van liederen vormen, telkens handelend een over andere manier van gedaantewisseling. Bij Morning It Breathes refereert Charles aan de Griekse mythologie. Daarin worden de slaap en de dood gezien worden als zussen. ‘Als ik in de ochtend opsta, kan ik daarin een analogie zien met het sterven.’ Charles Frail verwijst op de plaat ook naar dit gegeven. In het nummer “My Hands Were Meek, My Feet Got Stuck” draagt hij de volgende frases voor. “Every morning is a glimpse of the beginning of the world / Every morning is a glimpse of the end of the world.”
Op de tweede plaat zal de voortdurende, blijvende metamorfose centraal staan die je zit in de rivier. De trilogie wordt afgerond met een plaat over de stad, die opgebouwd wordt, gevormd, en later weer gesloopt, afgebroken.
Een muzikaal geheel uit delen
Charles Frail ziet zijn platen, hoewel ze zijn opgebouwd uit afzonderlijke nummers op de cd, als integrale muziekstukken. Ze vertellen samen één verhaal. Dat betekent volgens hem dat deze aparte nummers op een plaat feitelijk niet los gezien kunnen worden en ook als zodanig opgevoerd moeten worden. ‘Volgens mij kun je met die afwisseling van instrumentaal en nummers met zang veel beter de troost bieden, dan wanneer je afkapt na een of twee nummers. Je kunt veel meer dynamiek brengen binnen een plaat. Dat spreekt me ook veel aan in bijvoorbeeld het werk van Mount Eerie.’ Feitelijk bekijkt Charles Frail zijn optredens dus als een klassiek concert. Daar wordt immers ook niet tussen de verschillende stukken geapplaudisseerd. Dat blijkt in Europa, zeker in Nederland toch lastiger uitvoerbaar. Mensen voelen zich toch al gauw ongemakkelijk bij het lange wachten. Hij merkt dat dit bijvoorbeeld in Noord-Amerika. In de Verenigde Staten hebben muzikale geestverwanten als Devendra Banhart en Karen Dalton een goede voet aan de grond. Daar is dat ongemak bij het publiek bij afwijkende uitvoeringsvormen veel minder aanwezig.
De trek naar het oosten
Mede om die reden vertrekt Charles Frail in februari voor enkele maanden naar het Duitse Leipzig. Duitsland staat bij veel muzikanten bekend om het feit dat rafelranden en andere benaderingen van muziek daar sneller omarmd worden, vooral wanneer richting de oostgrens trekt. Van daaruit begint hij zijn omwandeling rond de wereld, als de bard van troost en hoop.
Verder lezen en luisteren
Meer over de komende concerten van Charles Frail op zijn website. Het album is uiteraard verkrijgbaar bij de platen- en cd-speciaalzaak, maar ook bij Volkoren Records.