Jeroen Mesker is zanger, gitarist en banjospeler in de Amsterdams(-Groninger) band Maison du Malheur. De band speelt een mengelmoes van uitgesproken roots- en twintiger- en dertigerjaren jazz, die rechtstreeks uit de koker van dezelfde Jeroen Mesker komen. Dit jaar verscheen hun tweede plaat Wicked Transmission, die wederom vergezeld gaat van een slordige honderd optredens in binnen- en buitenland. Ook in zijn eerdere bands liet Mesker zijn roots- en jazzhart spreken. Met Pedro Delgados speelde hij een verrijkte vorm bluegrass en ook zijn wat onbekendere band The Amoks speelde muziek die niet gespeend was van roots en rock ’n roll.
Sla dit audiobestand in op jouw toestel: klik hieronder op 
The Suffcuts
Net als zoveel muzikanten begint het bandjesbestaan van Jeroen Mesker op de middelbare school. Daar verzorgt hij alleen de zang, simpelweg om de reden dat er geen plek meer is voor een gitarist en niemand de zang durft voor zijn rekening te nemen. Met de band met de welluidende naam The Suffcuts schoot hij garagepunk de wereld in. Een mooie entree in het bandjescircuit. Maar zoals aan de middelbare schooltijd eind komt, zo kwam ook aan The Suffcuts een einde.
The Skidmarks
Eenmaal op de Amsterdamse universiteit, we schrijven dan 1995, ontmoet Jeroen Mesker Ernst “Ernie” Jonkman en Sander Borst. Uit de gedeelde voorliefde voor de jarenzestig rock ’n roll en garagerock ontstaat de band The Skidmarks. De band wordt verder aangevuld met twee oude bekenden, waaronder oud-bandlid van eerder genoemde The Suffcuts Maarten van Essen. Met deze band, waarbij Jeroen Mesker de zang verzorgt, zet hij de eerste grote(re) stappen in de muziekwereld.
De entree van de jazz
Van de rock ’n roll en sixties-formatie verschijnt in 2002 de eerste plaat ‘Come and Get It!’ bij Munich Records. Een tour naar onze oosterburen gaat niet door vanwege stemproblemen van Mesker, maar de schade wordt in de loop der jaren ruimschoots ingehaald. Als na 10 jaar en twee langspelers de band uit elkaar gaat, staat de nieuwe band, The Amoks, alweer in de steigers. Ook deze band speelt ook een mengelmoes van (garage)punk en rock ’n roll, nieuw is echter de jazz die hier de intrede doet. Hoewel deze band aanmerkelijk minder bekend wordt dan zijn vorige band beleeft Jeroen er niet minder plezier aan. Bovendien blijft de jazz hangen, om terug te keren in de bands die Jeroen later vormt.
Pedro Delgados
Tussendoor ontstaat de band Pedro Delgados, een formatie die een mix van Amerikaanse rootsmuziek en bluegrass speelt. Met dat verschil is dat deze groep niet terugspringt in de jaren ’30 of wat dan ook, maar speelt alsof de muziek in onze tijd geschreven is, met de bagage van decennia aan ontwikkeling in de muziek. Een soort bluegrass-plus, eigenlijk. Van de band verschijnen tot op heden twee platen.
Roots en jazz van Maison du Malheur
En nu Jeroen Mesker hij vooral bekend van zijn band Maison du Malheur. De band ontstaat als hij een set nummers heeft geschreven en zich bedenkt welke muzikanten hij idealiter zou willen hebben de opname ervan. De band speelt een aanstekelijke mix van stijlen zoals die in de jaren ’20 en ’30 ook vaak wordt opgevoerd. Het blijkt een schot in de roos. De band heeft een bomvol tourschema tijdens welke de eerste plaat ‘Waiting For Trouble To Come’ wordt uitgebracht.
Wicked Transmission
Het jaar daarop volgt alweer de tweede langspeler, die tussen het de optredens door wordt geschreven en opgenomen. Het verhaal gaat dat de plaat achter in een truck is geschreven door Jeroen Mesker, maar in wezen betreft dat een van de nummers. Hoewel de stijl, structuur en opbouw van plaat sterk lijkt op de eersteling van Maison du Malheur (mix tussen uptempo en langzamere nummers), gaat het hier wel om een set songs die door band samen is gearrangeerd en geoefend. Ook deze plaat wordt live goed ontvangen en resulteert wederom in een rondgang langs vele grote en kleine festivals en twee (!) clubtours.
The (al dan niet Swinging) Mermaids
In deze editie van De platenkast met Jeroen Mesker veel aandacht voor de ontstaan van de band Maison du Malheur, maar ook zijn nieuwe groep ‘The (Swinging) Mermaids’, waarin hij samenzingt met Belle Zonneveld. Belle is ook de vaste zangeres op de platen van Maison du Malheur (o.a. te horen op Bluebird). Naast Belle heeft Jeroen Mesker gezelschap van Oscar Jan Hoogland, improvisatiemuzikant uit de jazz (o.m. bij EKE en The Ambush Party) die orgel speelt. Hij schrijft ook mee aan de nummers van de band. Daarmee is The Mermaids is de eerste band waar Jeroen Mesker samen met iemand anders de nummers schrijft. Verder spelen mee Micha Porter (drums) en Donné la Fontaine (op bas).
Maison du Malheur in film en reclame
Het gesprek met Jeroen Mesker komt ook op het onderwerp filmmuziek. Toevallig start twee weken later de wereldwijde campagne van Heineken, waarvoor Maison du Malheur gevraagd is een oud nummer opnieuw te bewerken en inspelen (mocht hij tijdens opnames nog niet zeggen). Maar ook de eigen muziek (zoals eerder die van The Pedro Delgados dat deed) leent zich voor het benadrukken van een sfeer in de film of het theater. Jeroen Mesker noemt het een wens ooit nog eens een plaat met voornamelijk instrumentale filmmuziek te maken.
Het interview wordt gelardeerd met muziek uit Jeroens eigen vinylcollectie. Dat betekent: veel jazz en rootsmuziek uit de eerste helft van de twintigste eeuw. Daarnaast komen ook wat de hedendaagse evenknieën voorbij.
Tour Maison du Malheur
Maison du Malheur tourt de komende periode druk door Nederland en daarbuiten. Op de website van de band kun je zien waar je de vijf- tot negenkoppige band de komende tijd nog kunt vinden. En onthoud de namen van zijn andere bands, The Swinging Mermaids en The Pedro Delgados. Daar gaat ongetwijfeld ook meer over volgen.