Editie 44: Simon Flim

Simon Flim is de bassist en drummer van Lazarus Revival, maar heeft als drummer ook de reggae in de stokken: zo drumt hij bij de Utrechtse reggaegroep Independant Intavenshan. Vanuit zijn passie voor muziek is hij ook één van de drijvende krachten achter ‘doe-het-samen’-concertorganisatie Pollination, die beginnende en opkomende bands een podium biedt voor live-optredens. Van singer/songwriter tot postrock, van 8-bit tot reggae. Daarnaast draait hij graag plaatjes als DJ Gullit.

Sla dit audiobestand in op jouw toestel: klik hieronder op Sla deze editie van de interviewserie in als podcast / audiobestand op jouw computer, mobiele telefoon of tablet

Artistieke kruisbestuiving

In deze uitzending komen veel bands uit de Pollinationstal voorbij. Tussendoor spreekt Simon Flim over over zijn betrokkenheid bij de organisatie en zijn eigen muzikale wortels. Pollination organiseert vooral in de stad Utrecht veel concerten in de zalen van ACU en dB’s. Hiervoor nodigen ze zowel internationale artiesten uit, die ze bij hun avonden samen laten optreden met Nederlandse artiesten. Op die manier trachten ze kruisbestuiving tot stand te laten komen.

De EP Do the Right

Ook voor wat betreft zijn bands is er nieuws te melden. In het gesprek spreekt hij over het dit jaar te verschijnen album van Independant Intavenshan. Van dit nieuwe album krijgen we alvast een voorproefje te horen. Het album verschijnt in 2013 uiteindelijk als EP met zes nummers: Do the Right. De nummers op deze EP zijn allen uit de koker van zanger Ozzie D komen rollen

Na de podcast-opname: Rub A Dub Emergency

In 2017 verschijnt de langverwachte opvolger van de EP Do the Right van Independant Intavenshan: Rub A Dub Emergency. Meer dan de eerste EP is dit het product van de gehele band. Hoewel ook hier Ozzie D de teksten voor zijn rekening heeft genomen.

Editie 43: Jyoti Verhoeff

Dankzij haar aangeboren slechtziendheid heeft zangeres en pianiste Jyoti Verhoeff een fijngevoelig gehoor en gevoel ontwikkeld. De indrukken die zij opdoet in het contact met andere mensen, in de weidse natuur of juist in de stad verwerkt ze tot pakkende songs die kunstig balanceren tussen dromerige folk en de klassieke muziek. In november verscheen de EP Phoenix en momenteel is zij met celliste Maya Friedman bezig met fondsenwerving voor het debuutalbum, dat in de loop van dit jaar opgenomen zal worden.

Sla dit audiobestand in op jouw toestel: klik hieronder op Sla deze editie van de interviewserie in als podcast / audiobestand op jouw computer, mobiele telefoon of tablet

Jyoti Verhoeffs luistergedrag

Deze editie van De platenkast van… passeren twee nummers van de EP Phoenix de revue. Voor deze uitzending vroeg ze om enkele vrienden om tips, en de tips die haar aanspraken komen terug in de lijst. Daarnaast passeren enkele nummers de revue, die geselecteerd zijn door de redactie van de podcastreeks. De nummers hebben op enigerlei wijze raakvlakken met de muziek van Jyoti Verhoeff of het onderwerp van gesprek.

Autonome inspiratie

Daarnaast komen we meer te weten over haar achtergrond en de basis voor haar muziek. Die ligt overigens niet in de muziek van anderen, zoals toch over het algemeen gebruikelijk is. Jyoti Verhoeff, en dat is bijzonder, luistert bijna geen muziek. Omdat haar gehoor extra gevoelig is geworden en buitengeluiden (en haar eigen muziek) extra luid binnenkomen geniet ze thuis het liefste van de stilte om haar heen. Of trekt ze de bossen in.

Opvoeringen

In 2013 doet Jyoti mee aan Mooie Noten, een competitie voor singer/songwriters. Daarin is ze inmiddels doorgedrongen tot de finale, in het Vondelpark, Amsterdam. Daarnaast speelt ze geregeld live in haar thuisdorp Bergen.

Het resultaat van de publieksfinanciering: Riven

Na het verschijnen van de podcast is de financiering voor het dubbelalbum van Jyoti Verhoeff en Maya Friedman rondgekomen. Het album Riven wordt, compleet met koor en strijkkwartet gepresenteerd in de Amsterdam popkerk Paradiso. De muziek is opgenomen in de Wisseloord Studio’s en is verdeeld over twee cd’s. De eerste cd bevat muziek geïnspireerd door de energie en beleving van de nieuwe maan. Het tweede schijfje bevat muziek die ingegeven is door de volle maan.

Editie 42: Cato van Dijck

Cato van Dijck is jaren leadzangeres van The Souldiers. Eind 2012 besluiten de broer en zussen Van Dijck in de groep de goedgeoliede liveact tijdelijk op een lager pitje te zetten. Om zich, ieder voor zich, te storten op de vraag: wat is mijn muzikale pad? Voor Cato betekende dit het begin van haar funk/roots band My Baby (geprezen door niemand minder dan funkbassist Larry Graham!), waarvan eind april 2013 de eerste single ‘Got A Habit’ verschijnt. Het is de opmaat voor het album My Baby Loves Voodoo, dat eind 2013 ten doop wordt gehouden, opgevolgd door Shamanaid in maart 2015 en Prehistoric Rhythm in 2017.

Sla dit audiobestand in op jouw toestel: klik hieronder op Sla deze editie van de interviewserie in als podcast / audiobestand op jouw computer, mobiele telefoon of tablet

Muzikaal van huis uit

De wortels van Cato van Dijck als zangeres, maar ook als violiste en mandolinespeelster liggen in het gezinsleven van de Van Dijcks, dat zich afspeelt op het Noord-Hollandse Marken. Thuis wordt veel muziek beluisterd en gespeeld. Haar vader Paul werkt eind jaren zeventig een half jaar in een Ambonees ziekenhuis. Daar komt hij in aanraking met de Ambonese cultuur en Molukse muziek en brengt deze mee naar Marken. Begin jaren negentig maakt het gehele gezin voor een maand de overtocht naar Indonesië. Daar leren ze de traditionele Ambonese muziek te spelen, en raken eraan verslingerd.

Molukse en Amerikaanse traditionals in een nieuwe jasje

In 1999 beginnen Paul, Joost, Cato, Sofie en Floor de Van Dijck Band. Ze spelen een mix van Molukse en Amerikaanse traditionals in de stijl van folk, R&B en rock. Onder de vleugels van vader Paul ontwikkelen de broers en zussen prachtige harmoniezang, die kenmerkend wordt voor de band. Daarmee boekt de band veel succes, vooral onder de Molukse bevolking. In 2001 brengt de Van Dijck Band een cd uit met interpretaties van Molukse klassiekers: Dari Pulau Marken. Van een optreden in het Moluks Historisch Museum en hun tour op Ambon in 2009 is een dvd-registratie verschenen. In dat jaar zijn de meeste gezinsleden, waaronder Cato, uit huis gegaan, eigen muzikale projecten gestart. Cato van Dijck is dan inmiddels de opleiding zang aan de popafdeling van het Conservatorium van Amsterdam gestart.

Een kort eerbetoon aan de Molukse muziekcultuur

De populariteit van de Van Dijck Band bij voornamelijk Nederlandse Molukkers blijft aanhouden. In 2015 zal Cato van Dijck met haar band My Baby opnieuw een eerbetoon brengen aan de Molukse muziekcultuur met het nummer Panggajo, dat als slotnummer op de LP Shamanaid staat. In het Moluks betekent het woord panggajo ‘roeien’.

The Souldiers

Drummer/zanger Joost van Dijck werpt zich op de standards uit de soul-, funk- en bluesmuziek met zijn nieuwe band The Souldiers (‘in the army of love’), die hij in 2005/2006 opricht. Na wat wisselingen in de bezetting (wegens andere muzikale projecten) bestaat de line-up uit gitarist Daniel Johnston, Chris Dros op toetsen, Xander Vrienten op bas en Wilko Sterke op altsaxofoon. Sofie speelt gitaar en is met Cato van Dijck een van de leadzangers. De band speelt nieuwe, frisse interpretaties van nummers die uitgevoerd zijn door groepen als The Band, Sly and the family Stone, Dr.John en The Staple Singers.

Interpretaties of covers?

De band maakt – mede door de knappe harmonieën – furore in de Nederlandse muziekscene (en tot over de grens). Toch moeten The Souldiers in die tijd nog opboksen tegen het imago van ‘coverband’. Het spelen van (al dan niet minder) bekende klassiekers wordt zeker in die tijd gezien als “minder interessant”; als een paar jaar later vanuit het buitenland enkele artiesten veel bekendheid genieten met precies die werkwijze, trekt dat deels bij.
» Meer over het bandlid Wilko Sterke in het interview met Wilko Sterke en Frank van Kasteren van Circus Treurdier.

Fuel for Fire en These Times

Later besluit de band ook eigen materiaal te gaan schrijven, en in 2010 verschijnt de debuut-EP ‘Fuel for fire’ op het label van ‘pop-professor’ Leo Blokhuis. De plaat kan rekenen op lovende recensies. In november 2010 reizen The Souldiers af naar Memphis in de Verenigde Staten om daar hun tot nu eerste album op te nemen. ‘These Times’ verschijnt in maart 2012. In 2013 besluiten de bandleden even een pauze in te lassen voor wat betreft The Souldiers, om de eigen muzikale dromen na te jagen. Sofie begint haar band Sofie Winterson. Cato van Dijck begint met gitarist en oud-studiegenoot Frank van Kasteren (Sir James, Danko, It’s so cold in Alaska) het duo The Whistle and the Drum. Ze speelden al eerder samen in de band Danko. Ditmaal besluiten ze samen te schrijven, om de nummers als duo ten gehore te brengen. Met broer Joost van Dijk en gitarist Daniel “Da Freez” vormt Cato van Dijck de nieuwe indiefunkgroep My Baby.

Cato van Dijk solo: My Baby Was Here

Met My Baby keert Cato van Dijck terug naar de traditionele muziek. Het verschil met de traditionele muziek is dat het in het geval van My Baby eigen composities betreft, die sterk wortelen in de rootsmuziek. De driekoppige formatie My Baby brengt een mix van stampende blues, folk en indie funk. Een uitdagend project, waarmee ze de wereld over gaat. Optredens in Zuidoost-Azië, Nieuw-Zeeland en Australië liggen in het verschiet. In deze editie van de platenkast vertelt ze meer over My Baby. Het gesprek en de muziek zijn een tour langs memory lane, invloeden, muzikale vrienden en de verderlichte stem.

My Baby Loves Voodoo en Shamanaid

Het album van My Baby (My Baby Loves Voodoo) verschijnt eind 2013, zowel op cd als op vinyl. Na de presentatie op 13 november start ook de tour met de band. De eerste optredens van My Baby vinden onder meer plaats op het Songbird-festival, in het Patronaat en op Eurosonic in Groningen, waar ze een optreden geeft op het Radio 6-podium. In 2015 zal na twee internationale tournees en optredens met onder andere Seasick Steve, de tweede plaat volgen: Shamanaid wordt 12 maart gepresenteerd in de Amsterdamse Melkweg.

Meer over de band van Cato van Dijck, My Baby is na te lezen en luisteren op de bandwebsite. Of volg de band op Facebook voor updates over nieuwe concertreeksen.

Meer informatie over de platen van My Baby:
My Baby Loves Voodoo (december 2013)
Shamanaid (maart 2015)
Prehistoric Rhythm (april 2017)

Meer informatie over The Whistle and the Drum is te lezen op hun Facebook-pagina.

Editie 41: Maurino Alarcón

Maurino Alarcón is zanger en gitarist bij de Amsterdamse band TenTemPiés. De muziekstijl die band speelt laat zich omschrijven als een mengeling van Latijns-Amerikaanse rock, reggae en ska. Maurino Alarcón schrijft de teksten. Deze zijn veelal maatschappijkritisch en Spaanstalig. Dat wordt mede ingegeven door het feit dat de ouders van zanger Maurino Alarcón in 1973 Chili ontvluchtten toen de extreemrechtse Pinochet een staatsgreep pleegde. Verder leveren de bandleden afzonderlijk hun bijdrage aan de muziek van de groep, die vanaf de oprichting op in totaal 2 albums, 3 EP’s en meerdere singles verschijnt.

Sla dit audiobestand in op jouw toestel: klik hieronder op Sla deze editie van de interviewserie in als podcast / audiobestand op jouw computer, mobiele telefoon of tablet

Inspiratie uit de Chileense protestbeweging

Maurino Alarcón richt de band TenTemPiès (Spaans voor ‘snacks’) op in 2008. Naast Maurino bestaat de band verder uit Jouke Schwarz op gitaar, Daniel van Loenen op trombone, Nathan Klumperbeek op basgitaar en Remco Menting en Miguel Padron op respectievelijk slagwerk en percussie. In het schrijven van zijn teksten laat hij zich sterk inspireren door de Chileense folkmuzikant en protestzanger Victor Jara, door de revolutionaire Chileense folkgroepen Quilapyun en Initi-Illimani en de Cubaanse zanger Silvio Rodríguez.

Chili’s muzikale klimaat

Na de vaste onderdelen (voorafje, gast vorige en volgende editie) gaat in het eerste uur het interview met Maurino Alarcón over de Chileense geschiedenis en de gevolgen voor de Chileense protestliederen. Hoe is het huidige muzikale klimaat in Chili? Wat gebeurt er met het nalatenschap van Victor Jara, een van Chili’s gevierde protestzangers van de linkse beweging in het land?

De fundamenten van Tentempiès

In het tweede uur duiken we meer in de muzikale inspiratie voor Maurino Alarcón en het ontstaan van TenTemPiés. De band heeft zijn muzikale voelsprieten in de reggae, ska en rock. Maurino laat zich inspireren door enkele gitaargoden en begeesterde zangers, die dan ook de revue passeren. Welke muziek vormde de fundamenten voor TenTemPiés’ nieuw te verschijnen EP A Casa Tierra?

(Foto: Joep Siermann (www.joepsiermann.nl))

Editie 40: William Bond

William Bond is zanger en toetsenist bij de Volendammer folkpopband AlascA. In 2013 wordt hun debuutalbum Actors & Liars uitgebracht in Groot-Brittannië door het label IRL. In april 2013 zal de band in het kader daarvan de eerste optredens verzorgen op de Britse eilanden.

Sla dit audiobestand in op jouw toestel: klik hieronder op Sla deze editie van de interviewserie in als podcast / audiobestand op jouw computer, mobiele telefoon of tablet

Britse volksmuziek

De band past in een grotere stroming van bands die de op Britse leest geschoeide volksmuziek weer nieuw leven in blazen, zoals British Sea Power en Mumford and Sons. Ook in hun woonplaats Volendam zijn ze niet de enige band die zich op dit genre toeleggen. De Volendamse band Dandelion kwam onlangs ook met het eerste materiaal naar buiten. William Bond is ook bezig met het schrijven aan eigen materiaal. Instrumentale pianomuziek, waarmee hij naar verwachting in 2013 de studio in gaat.

Opvolger Actors & Liars

Na een succesvolle tournee met het debuut op zak, gaat de band opnieuw de studio in. Ditmaal voor een album waarin countrymuziek de boventoon voert. Op de plaat komen, naar eigen zeggen, Marty McFly, country en Shakespeare samen. De laatste in de vorm van het nummer I Cried To Dream Again, waarvoor gebruik is gemaakt van Shakespeares teksten. Uit zijn toneelstuk ‘The Tempest’, om precies te zijn. De plaat verschijnt in 2015 op zowel CD als vinyl bij het eigen label van de band, King Forward Records. Na het verschijnen van de plaat verlaat William Bond de groep om zich te richten op eigen muzikale activiteiten.

Over deze podcast

In deze uitzending diept William Bond voornamelijk zijn eigen muzikale voorkeuren uit. Dit is niet alleen de folkpop die we van AlascA gewend zijn. Hij luistert net zo lief elektronische muziek als die van Global Communications of de reggae van The Lions. Toch zien we de liefde voor goede liedsmeden terug in zijn lijst, met LOVE, Nick Drake en Crosby Stills & Nash.

Editie 38: Sophia Visbeek

Sophia Visbeek (Amsterdam, 1988) is zangeres, saxofoniste en gitariste. Ze is één van de live zangeressen van de Amsterdamse popgroep Cirque Valentin, werkt als zangeres voor liveoptredens en als sessiemuzikant. Daarbij werkt ze samen met artiesten als Bob Fosko (en de cherrytomaatjes) en Gianna Tam. In 2012 presenteert Sophia Visbeek met haar band So-V haar debuut-EP So V in een afgeladen bovenzaal van Paradiso. De plaat, die bol staat van bezielde elektronische popmuziek met een prettig rafelrandje, is tevens het resultaat van haar afstuderen aan het Conservatorium van Amsterdam.

Sla dit audiobestand in op jouw toestel: klik hieronder op Sla deze editie van de interviewserie in als podcast / audiobestand op jouw computer, mobiele telefoon of tablet

Sophia Visbeek groeit in de jaren negentig op in Almere. Als kind leert Sophia saxofoon spelen, maar ontdekt ook gauw de plezier van het zingen. Via klasgenoten komt ze in aanraking met hiphop, en leent ze haar stem voor hiphoptracks van vrienden. Hoewel haar interesse eerst vooral uitgaat naar hip hop en r&b, als ze Amy Winehouse muziek hoort maken inspireert het haar om ook andere muziekstijlen te leren kennen. Die ontdekkingsreis door de muziek stimuleert haar als het ware zelf ook nummers te gaan schrijven.

De band So V

Op haar negentiende doet Sophia Visbeek auditie bij de popafdeling van het Conservatorium van Amsterdam. Een leerzame en enerverende periode volgt. Op de opleiding leert ze veel collega-muzikanten kennen, zoals gitarist-zanger Valentijn Bannier, met wie ze geregeld samen speelt. Tijdens de laatste jaren aan het conservatorium legt Sophia de basis voor wat haar band So-V gaat zijn. Die band bestaat, naast Sophia Visbeek op vocalen, verder uit gitarist Roy-Victor Seriese (Piñata, Hit Me!),  bassiste Nikkie Freeke (o.a. TVOH-finalist Ray Klaassen, NIKKIN’), toetsenist Philip Bouman en Bas Bergamin (Ray Klaassen) op het drumstel. Naast optredens met haar band treedt Sophia Visbeek ook solo op. Op haar debuut-EP is veel liefde en energie gestoken in de productie, wat resulteert in gelaagde, maar prettig knetterende popmuziek.

Andere projecten

Na haar afstuderen richt Sophia zich op het geven van zanglessen bij haar eigen zangschool Phoise Zangcoaching en treedt ze vooral op met bands als Cirque Valentin, zangeres Aischa Tradia en funkband Funky Fools.

De muziek van So-V kun je beluisteren via de soundcloud van So V. Meer informatie over de coaching die Sophia Visbeek verzorgt kun je vinden op de facebookpagina van Phoise Zangcoaching.

Editie 37: Remus Aussen

Remus Aussen is al bijna veertig jaar bassist bij diverse formaties. Hij noemt zichzelf ook wel ‘basarbeider’. Hij probeert allerlei soorten muziek tot in de puntjes te beheersen. Als autodidact maakt Remus Aussen zich diverse stijlen eigen, van jazzrock tot charanga, van dance tot popmuziek. Een van die bands is C.C. Grand, waarvan in 2013 de eerste EP verschijnt. Daarnaast schrijft hij geregeld voor het muziektijdschrift De Bassist.

Sla dit audiobestand in op jouw toestel: klik hieronder op Sla deze editie van de interviewserie in als podcast / audiobestand op jouw computer, mobiele telefoon of tablet

Geschiedenis van contrabas en basgitaar

Deze editie van deze interviewserie met Remus Aussen is voor de gelegenheid deels gevuld met muziek die illustratief is voor de rijke geschiedenis van de contrabas en basgitaar in de moderne muziek. Het gaat onder meer over bassist James Jamerson, de allereerste Free Record Shop en de tik-tokbas. Daarnaast (in dat licht) besteedt Remus Aussen aandacht voor een aantal projecten waar hij zelf in speelt of heeft gespeeld.

Redden van de Charanga

Eén van die projecten is de Nederlands-Caribische muziekgroep The Estudiantina Ensemble, een groep die is opgericht door gitarist Ricardo Bekema. Met als doel de Charanga te redden van de vergetelheid. Remus Aussen speelt mee bij meerdere projecten van deze groep, zoals Noche Triunfal (in 2009). Het hoogtepunt, volgens Remus Aussen, wordt gevormd door een aantal optredens in de populairste muziekclub van Cuba tijdens de 45e editie van het Festival de la Trova. Met de groep volde Aussen een aantal masterclasses onder leiding van een aantal prominenten uit de Cubaanse muziekscene, waaronder Inaudis Paisán Mallet. Mallet is trompettist en bandleider van Estudiantina Invasora, de enige overgebleven Estudiantina-groep.

Werk als coverartiest

Met de pop/dance-coverband Out of Control heeft Aussen tegenwoordig de meeste optredens. Remus Aussen heeft zijn wortels in de popmuziek, spelen met deze formatie brengt hem veel plezier. Bij Out of control speelt hij bassynthesizer en basgitaar.

Theatervoorstelling over Marilyn Monroe en Frank Sinatra

Op het moment van het interview is Remus Aussen tevens betrokken bij het project ‘The Fling’, een avondvullende muzikale theatervoorstelling rondom de kortstondige relatie die filmster Marilyn Monroe en jazzvocalist Frank Sinatra hebben. In de voorstelling worden zowel klassieke jazzstandards als moderne popmuziek uitgevoerd met een jazzcombo. De arrangementen zijn gemaakt door pianist Daan Herweg. Frank Sinatra wordt gespeeld door zanger Guido Schaake (met hem speelde Remus Aussen eerder het programma ‘Lief het Leven’, over het vaderschap).

Meer lezen over Remus Aussen

Meer over Remus Aussen en diens projecten op zijn website. Voor het actuele tourschema van C.C. Grand, de band van zanger en gitarist Corvin Keurhorst, raadplege men de website van de band.

Editie 36: Nina de la Croix

Cabaretière Nina de la Croix stond na haar finaleplaats in het Amsterdams Kleinkunstfestival (AKF) met in totaal met drie soloprogramma’s op de planken: Poldervrouw (2007) en de avondvullende voorstellingen ‘Alles Kan Kapot’ (die ze in totaal 85 keer speelt) en ‘Bas’ (2011-2012). Onlangs speelt ze in de Net 5-serie ‘Samen Single’ en tourt ze met enkele vrouwen uit de Comedytrain langs diverse theaters in Nederland.

Sla dit audiobestand in op jouw toestel: klik hieronder op Sla deze editie van de interviewserie in als podcast / audiobestand op jouw computer, mobiele telefoon of tablet

2007: Finale Amsterdams Kleinkunstfestival

De basis voor de theaterloopbaan van Nina de la Croix is gelegd op het Nederlands Kindertheater in Purmerend. De opleiding, die opleidt in de disciplines zang, dans en acteren, brengt haar in bij de Frank Sandersacademie. Aan deze academie, die haar studenten opleidt tot musicalacteurs, studeert ze in 2001 af. Waar veel van haar medestudenten kiezen voor een carrière in de musicalwereld, besluit Nina de la Croix (met succes) auditie te doen bij de Theaterschool en Kleinkunstacademie in Amsterdam. In haar shows is de belangrijkste rol weggelegd voor de muziek. Iedere show is doorspekt met liedjes, die naadloos aansluiten bij het verhaal en daar ook onderdeel van uitmaken. Met het materiaal van wat haar eerste voorstelling Poldervrouw zal worden, doet ze ze mee aan het Amsterdams Kleinkunstfestival. Hierbij werkt ze samen met gitarist en acteur Maarten Ebbers. Met hem bereikt ze de finale van het festival. Nadien gaat Nina in zee met gitarist/pianist Tjeerd Gerritsen voor de begeleiding van de voorstelling die ze zowel in 2007 als 2008 in de theaters speelt.

Alles Kan Kapot (2009) en Bas (2011)

Ondertussen werkt Nina de la Croix druk aan de opvolger van de cabaretvoorstelling. In 2009 gaat de show “Alles Kan Kapot” in première, waarvoor ze nog altijd samenwerkt met Tjeerd Gerritsen. De voorstelling, geregisseerd door cabaretier Jeroen Woe (dan bekend van het duo met Niels van der Laan, die ook tekstbijdragen levert), oogst veel lof bij zowel de pers als het publiek. Ze speelt de voorstelling 85 keer, van de première in 2009 tot de laatste keer in 2011. In dat jaar komt Nina de la Croix met diens opvolger, “Bas”. Ondertussen is ze door het AKF niet vergeten: Nina presenteert meerdere edities van de strijd om de Wim Sonneveldtrofee.

Andere producties met Nina de la Croix

Naast haar cabaretvoorstellingen speelt Nina de la Croix ook diverse andere producties. In 2009 is ze supermarktmeisje in een videoclip van De Vliegende Panters, en speelt ze de hoofdrol in Herman van Veens theaterproductie ‘Op een dag in september’. Ook staat ze met Meisjes Scholten in de jeugdvoorstelling ‘Doen of durven’.

In deze uitzending van de platenkast wordt Nina’s loopbaan besproken aan de hand van de ontwikkeling van haar muzieksmaak. Dat begint bij Michael Jackson, waar ze ooit als kind in het achtergrondkoor zong, en eindigt bij Rufus Wainwright en Miss Molly and Me: beiden theatraal, zij het op een geheel andere manier.

Verder lezen en luisteren

Weten waar Nina de la Croix komende tijd speelt? Kijk op haar webstek. Na het verschijnen van de podcast krijgt Nina de la Croix ook bekendheid als schrijfster. Ze schrijft wekelijks een kolom voor Linda Nieuws. In 2016 verschijnt bij uitgeverij Spectrum het boek En nu komt alles goed. Hierin schrijft ze op komische wijze over haar niet-verkozen vrijgezelle bestaan, en over het kind dat ze krijgt samen met het acteursechtpaar Rick Paul van Mulligen en René van Bakel.

Editie 35: Stella Bergsma

Zangeres/schrijfster Stella Bergsma en gitarist/schrijver Steven de Munnik vormen tot 2006 samen de triphopformatie Iuno. Daarna startten ze een nieuwe band: EinsteinBarbie. Een band die een mengelmoes brengt van soul, jazz, pop en rock. Gewapend met gitaar, drums, cello en zang/rap bestormen ze regelmatig de Nederlandse podia. Zo ook tijdens de finale van de Grote Prijs van Nederland, in december 2012. De single Patty Cash, aangeprezen door pop-icoon Ad Visser, is dan een van hun belangrijkste wapenfeiten tot dan toe. Saillant detail: voor een niet-gebruikte mix van het nummer is samengewerkt met de producer van Nikka Costa, een soul- en bluesdiva die in Nederland vooral bekend is van haar bescheiden hit ‘Like A Feather’. In 2013 verschijnt de bundel Cupcakes bij uitgeverij Lebowski, met daarin een bloemlezing van Engels- en Nederlandstalige gedichten en liedteksten van Stella Bergsma.

Sla dit audiobestand in op jouw toestel: klik hieronder op Sla deze editie van de interviewserie in als podcast / audiobestand op jouw computer, mobiele telefoon of tablet

De Engelstalige teksten van EinsteinBarbie komen uit de koker van Stella Bergsma. Zijn haar teksten soms ondubbelzinnig vilein verpakt in een vrolijk popsongs, in een ander lied horen we hoe Stella de luisteraar zoetjes toespreekt, zij het in de vorm van een stevige rocksong. De band strijkt de luisteraar graag tegen de haren in, maar doet dat met een spetterende en strakke liveshow.

Iuno

Steven de Munnik en Stella Bergsma werken al langer samen in de muziek (en schrijverij). In 1999 vormen ze samen het triphopduo Iuno. De band is vernoemd naar de godin Iuno uit de Romeinse mythologie: de godin van het zuivere licht en een godin van de vrouwen, vermaard om haar schoonheid. De groep brengt twee albums uit. In 2001 verschijnt het album Everyone’s Gone in eigen beheer. De opvolger Everything Nothing verschijnt in 2004 op het Haarlemse label AKH Records. Stella Bergsma neemt de teksten en zang voor haar rekening. Het programmeerwerk komt uit de koker van Steven de Munnik.

Everybody’s Gone

De composities op de cd zijn spannend en sfeervol. Bij het overgrote deel van de nummers druipt de melancholie er vanaf. Uitzonderingen vormen het drum ’n bass-nummer Fracture, het bluesy Pride en het vuige, stampende Guts. Er is niet veel fantasie voor nodig om hierin de voorloper te zien van wat later EinsteinBarbie zal worden. Ook Iuno heeft een sterke liveshow, waarvoor ze samenwerken met een vaste groep muzikanten, vj’s en kunstenaars die opereren onder de noemer Iuno Laboratory. Die liveshows slaan aan bij het publiek, zowel in binnen- als het buitenland. In 2005 schoppen Steven de Munnik en Stella Bergsma het tot de finale van de Grote Prijs van Nederland, in de categorie Pop/Rock. Dat zal één van de laatste wapenfeiten zijn van Iuno, die kort daarna ophoudt te bestaan en min of meer overgaat in die nieuwe groep, EinsteinBarbie.
Het album Everything Nothing is nog te verkrijgen via CDBaby.

EinsteinBarbie

EinsteinBarbie wordt gevormd in 2006. De groep bestaat, naast Steven de Munnik (o.a. de toetsenist) en Stella Bergsma (zang en slagrijm) uit nog één Barbie en drie Kens. De tweede Barbie is Michelle Courtens op zang en cello. De overige Kens zijn achtereenvolgens Ivo Schouten (de bassist), Aljo Leijdekkers (gitarist) en slagwerker Benjamin Rheinländer. De band verzorgt vele mediaoptredens, zo spelen ze in Spuiten en Slikken en RTVNH’s NH Pop Podium. Het schrijverschap van zowel Steven als Stella, de sensuele lading van de muziek en de poëtische teksten van groep brengt ze ook naar onder andere literaire evenementen zoals een boekpresentatie van Heleen van Rooyen en het VPRO Boeken-festival. De band heeft, ondanks de al redelijk rijke historie van optredens nog geen albums uitgegeven. Wel verschijnt in 2012 de single Petty Cash en zal in 2014 de opvolger Cool Like That verschijnen. De winst van de Grote Prijs zou de komst van een album (met de gewonnen studiotijd) weer dichterbij kunnen brengen.

Hoe klinkt dat?

Op de Reverbnationsite van de band zijn in totaal drie nummers te beluisteren. Hoewel dat een wat beperkt inkijkje is in de muzikale keuken, is daar een band te horen die zich beweegt tussen wat frivole pop/rock en een kalme blues met een vleug triphop. Volgens de band laat het beoefende genre zich typeren als een mengelmoes van pop, beat poetry, rock en jazz. Al met al een vlag die de lading dekt.

Check voor de laatste verrichtingen van EinsteinBarbie, Stella Bergsma en Steven de Munnik de website van de band. In 2016 bracht Nijgh en Van Ditmar de roman Pussy Album uit, het romandebuut van Stella Bergsma. Lees meer over Bergsma werk op haar website.

Editie 34: Djurre de Haan

Djurre de Haan (Groningen, 1981) is gitarist en zanger. Hij schrijft melodisch rijke, maar bondige popliedjes. Hij speelt solo of met band onder het alias awkward i. Het liedschrijven begint hij op 18-jarige leeftijd, waarbij hij zich laat inspireren door zowel klassieke muziek als populaire genres als volksmuziek, blues en pop. In 2011 verschijnt zijn tweede album ‘Everything On Wheels’ bij het Amsterdamse label Excelsior Recordings. Daarnaast maakt hij ook muziek voor film, theater en televisie. Zo is hij verantwoordelijk voor de filmmuziek van het prijswinnende De Ontmaagding van Eva van Endt en Aanmodderfakker. Ook schrijft en speelt hij samen met gitarist en zanger Tim Knol muziek voor het Villa Achterwerk-programma Beestieboys.

Sla dit audiobestand in op jouw toestel: klik hieronder op Sla deze editie van de interviewserie in als podcast / audiobestand op jouw computer, mobiele telefoon of tablet

Groningen en Subroutine

De carrière als singer/songwriter van Djurre de Haan begint in Groningen. Vanaf 2000 treedt hij geregeld op in en rond zijn thuisstad en bouwt gestaag aan zijn populariteit als liveartiest. In 2004 brengt hij zijn eerste demo uit en stuurt het naar diverse labels. Uiteindelijk wordt hij bij een optreden in de concertzaal Vera opgemerkt door drie studenten die bezig zijn met de oprichting van een nieuw label.

False Starts in Lo-Fi

De eerste officiële EP van awkward i (False Starts in Lo-Fi, december 2005) wordt daarmee tevens de eerste release van het onafhankelijke Groningse label Subroutine. De EP wordt uitgebracht op mini-CD met een diameter van 3 inch. Op het met beperkte middelen opgenomen False starts in Lo-Fi staan in totaal vier nummers, waaronder Eatontown, NJ. In de nummers klinkt, meer nog dan in zijn latere werk de countrytwang en het Nashville vocabulair door. Op zich verwonderlijk, daar Djurre de Haan een periode in de noordelijke staten van de VS doorbrengt.

Awkward i – am the king of in between

In de loop van 2006 verschijnt een eerste verzamelaar van Subroutine. Daarop staat het nummer ‘Forget the band’, dat een voorbode is voor de later te verschijnen EP ‘am the king of in between‘, die eveneens op 3″-CD verschijnt. Wederom een uitgave met Djurre de Haan solo, op gitaar en zang. Het is de laatste uitgave op het Groningse label, dat later nog succesvolle uitgaven zal uitbrengen voor o.a. Nouveau Vélo, Rats on Rafts en WOLVON.

Alamo Race Track en Excelsior Recordings

Live blijft Djurre de Haan flink aan de weg timmeren. Hij werpt hoge ogen met zijn optredens op Eurosonic/Noorderslag in zijn thuisstad Groningen en bereikt in 2006 de finale van de Grote Prijs van Nederland. Na de eerste demo en twee EP’s wordt het tijd voor een echt album. Samen met gitarist en zanger Diederik Nomden (Johan, Royal Parks) werkt hij zijn eerste schetsen uit. Ondertussen sluit De Haan zich in 2007 aan bij de Amsterdamse band Alamo Race Track. Hij vervangt daar de bassist David Corel, die op wereldreis gaat. Met de groep gaat hij ook op tour in de Verenigde Staten, waar ze onder andere spelen op het jaarlijke CMJ-festival in New York.

Awkward i

In de periode daarna tekent Djurre de Haan voor awkward i een contract bij Excelsior Recordings. In 2009 verschijnt het debuut ‘I Really Should Whisper’ bij de Amsterdammers op compact disc en vinyl. Op het album is voor het eerst de gehele band te horen. De Haan speelt naast gitaar ook mandoline, ukelele, basgitaar en autoharp, Nomden beroert de toetsen, percussie en viool. Verder zijn bandleden Jelte van Andel (basgitaar en cello) en David Corel op basigtaar te horen.

De Ontmaagding van Eva van Endt

Twee jaar later verschijnt bij hetzelfde Excelsior Recordings het album Everything On Wheels op CD en LP. Op deze plaat zijn tevens te horen Susanne Linssen (Hospital Bombers) op viool en goede vriend en muzikaal klankbord Roald van Oosten (Caesar, Ghost Trucker). Zijn liveband bestaat dan uit toetsenist/zanger Diederik Nomden, violiste/zangeres Susanne Linssen, drummer Bo Koek en bassist Geert de Groot. De nummers op deze plaat vormen de basis voor een nieuwe richting in de muzikale carrière van Djurre de Haan.

In 2013 willen de makers van de komische film “De Ontmaagding van Eva van Endt” muziek van ‘Everything On Wheels’ gebruiken. Bij beschouwing van de scènes ziet Djurre meer mogelijkheden en vertelt dat hij graag muziek op maat wil maken, om het beter te laten passen. Het eindigde ermee dat hij de gehele filmscore voor de film verzorgd heeft. Het leverde Djurre de Haan een nominatie op voor een Gouden Kalf (voor Beste Muziek) in 2013.

Bettie Serveert

Veel bekendheid geniet Djurre de Haan bij zijn optredens in het VARA tv-programma De Wereld Draait Door. Hij speelt er onder andere een ode aan de Amerikaanse zanger-gitarist Washington Phillips, en enkele malen met zijn band awkward i. Daarnaast verzorgt hij met labelmaatje Tim Knol de muzikale afsluiter van de Villa Achterwerk-serie Beestieboys, waarin ze een ode brengen aan het huisdier van een kind. Ook speelt hij solo als voorprogramma van de rockgroep Bettie Serveert. En soms spreekt hij af met collegamuzikant Roald van Oosten om het te hebben over het vak van liedschrijver. Stelt vast dat de dood in een lied een positieve invloed kan hebben.

EP bij Tender Records

In 2015 verschijnt bij het label Tender Records van Tim Knol een nieuwe EP van awkward i op vinyl, met daarop onder andere het nummer Rock Stars, dat eerder te horen is op het album I really should whisper. De 7″ is te verkrijgen bij de betere platen- en cd-speciaalzaak, zoals hier.

Meer lezen en luisteren

Meer informatie over de band awkward i en de andere activiteiten van Djurre de Haan, zie de webstek van awkward i.