Categorie: Edities

Lex van der Post is drummer bij de Nederrootsband Pieter Tensen Trio. In 2011 presenteert de band, dan al een kwartet, dat verder bestaat uit zanger-gitarist Pieter Tensen, gitarist Melle Boersma en contrabassist Nico Druijf de EP ‘De Onthulling’. Naast muzikant en acteur (hij studeerde aan de Theaterschool Amsterdam) is Lex van der Post ook een fervent verzamelaar van muziek. Die liefhebberij neemt serieuze vormen aan als hij tijdens zijn opleiding begin jaren ’90 achtereenvolgens een paar jaar bij de platenzaak Popeye in Alkmaar en Concerto in Amsterdam werkt.

Download deze editie als podcast: klik hieronder op

Van de roots naar rootsrock
De basis voor het Pieter Tensen Trio wordt gelegd als Pieter op de kinderen van Lex van der Post komt passen. Hij laat hem de (Nederlandstalige) teksten zien die hij geschreven heeft. Lex is onder de indruk en spoort hem aan iets met die teksten en gedichten te doen. Pieter Tensen is dan nog bassist in de bluesband BeRightBack, die hij samen met o.a. Tim Knol en Melle Boersma vormt. Samen met contrabassist Nico Druijf (The Oldtime Stringband) werken ze de teksten verder uit tot liedjes. Aanvankelijk bestaat het idee voor een muziektheatergroep, met een theatrale insteek met de intentie die chansonneurs als Maarten van Roozendaal in muziek leggen. Als de bluesband BeRightBack staakt met muziek maken en gitarist Melle Boersma zich bij het trio voegt, wordt PTT toch een echte roots-rockband. Voor Lex van der Post geen punt, want de sound van de groep komt dichter bij dat van een band als The Scene te liggen. Dat is nu net een van de bands die Lex de Nederlandstalige muziek intrekken.

De Onthulling
In mei 2011 presenteert PTT de EP ‘De Onthulling’ in ‘het Hoornse Paradiso’: het Huis Verloren, gelegen aan het centrale Kerkplein van de stad. Vijf niet van melancholie verspeende nummers over liefde, de moderne tijd en het leven van alledag. De nummers op de EP zin opgenomen in de MI5 studio’s gedurende de periode mei-juli 2009. Deze EP is nog altijd na te bestellen en beluisteren via de website van de de band, www.ptt-muziek.nl.

Na het uiteengaan van PTT in 2012 blijft het enkele jaren stil op het muzikale front van Van der Post. In 2017 begint het weer te kriebelen, en sluit hij zich aan bij de poprockformatie VanOnder.

Gitarist en zanger Joost Botman geniet in de regio West-Friesland en daarbuiten bekendheid als gitarist en zanger bij de band Cripple Creek Ferry. De band brengt interpretaties van muziek uit het oeuvre van Crosby, Stills & Nash. Daarnaast treedt hij op met de Rotterdamse muziekgroep Ocobar, Fay Lovsky en zijn eigen muziek. Sinds 2014 speelt hij bij de Hoornse rockband Electric Tears.

Meer informatie over Cripple Creek Ferry, Ocobar en andere projecten/bands waar Joost Botman bij betrokken is, vindt u op zijn website.

Anton Greefkes is de Hoornse muzikale Gerrit Komrij: een vooral in Noord-Holland bekende muzikant die werkt met gedichten van Nederlandse en Vlaamse dichters. Op zijn website, ‘Het Poëtisch Liedgenootschap Tot Innerlijke Bloei‘ onderhoudt Anton Greefkes één van de grootste bloemlezingen van de Nederlandse en Vlaamse poëzie. Hierin staan enkele honderden gedichten die hij zelf op muziek heeft gezet; melodieën die hem, naar eigen zeggen, bij het lezen zijn ingevallen. Maar dat is niet het enige dat hij met gedichten heeft: Anton Greefkes presenteerde ooit samen met wijlen Hoorns stadsdichter Cornelis Putemmer een knus radioprogramma over poëzie, dat op een trouwe schare luisteraars kon rekenen. Hij won ook enkele prijzen met eigen werk.

Verder is Anton Greefkes één van de oudgedienden van het Hoorns Byzantijns Mannenkoor, een gerenommeerd koor dat al 30 jaar over de gehele wereld opvoeringen verzorgt. Het koor voert Russische kerkelijke muziek op, en heeft ook enkele Oost-Europese volksliederen op het repertoire.

Bezoek de online bloemlezing, met de muziek van Anton Greefkes op de webstek van Poëtisch Liedgenootschap ‘Tot Innerlijke Bloei’.

Voor meer informatie over het Hoorns Byzantijns Mannenkoor, checke de website van het Byzantijns.

Nico Druijf is contrabassist, zanger en speelt de zingende zaag bij de oldtime- en bluesgrassgroep The Oldtime Stringband. In 2014 verschijnt hun tweede cd “Chicken Crows For Day”, die net als de voorganger “Gotta Quit Kickin’ My Dog Around” is opgenomen in de kerk annex studio van producer Reyn Ouwehand. De groep speelt hun muziek zowel in Nederland als over de grens in België, het Verenigd Koninkrijk als in de zuidelijke staten van de Verenigde Staten. Naast zijn muzikantschap werkt Nico Druijf vanuit zijn achtergrond als acteur ook als docent Drama in het middelbaar onderwijs.

Nico Druijf begint op zijn twaalfde met het spelen op de gitaar. Een jaar later speelt hij al in zijn eerste bandje met onder andere Henk Kemkes (nu The Tibbs) en Jeroen Tenty (nu Beans & Fatback en Mi5-studio’s). Als gitarist speelt hij onder andere in bands als Winos en Zerx. Met Zerx speelt Nico samen met onder andere drummer Bas de Vries (nu ook The Tibbs), saxofonist Coen de Vries en toetsenist Eric Lensink (ook bekend van de Mi5-studio’s) eigen, Nederlandstalige nummers.

Straatarm
In de jaren ’80 komt Nico Druijf in contact met enkele muzikanten (waaronder Ruud Spil) die een theatralere vorm van muziek willen maken. Met eigen, vrije interpretaties van bekende nummers willen ze de straten afschuimen. Dat spreekt Nico zeer aan, en al wil hij graag gitaar spelen, toch pakt hij er de (zelfgebouwde) contrabas op. Van lieverlee blijkt hij verslingerd aan het instrumenten, en in die mate dat hij zelf een ‘officieel’ exemplaar koopt. Met Straatarm – zo heet de band – spelen ze in de loop der jaren op talloze locaties (ook overdekt), waaronder op Oerol. De band brengt tevens enkele singles en albums uit. Als Nico Druijf begin jaren ’90 begint aan de Kleinkunstacademie in Amsterdam, stopt hij vanwege de drukte rondom de studio bij de band.

Eddies en PTT
Tijdens en na zijn opleiding aan de academie speelt Druijf nog in enkele groepen, waaronder de smartlappencoverband ‘De Eddies’, die hij met twee andere Eddies vormt: Edwin Wiersma (zang en accordeon) en Theo Braas (zang en gitaar). Beiden kent hij nog van de tijd met Straatarm. Naast zang en contrabas speelt Nico Druijf bij De Eddies ook de zingende zaag, wat altijd op lof kan rekenen. Dat alles onder de noemer “alle dertien ongelukkig” en met het motto “geen beter vermaak dan leedvermaak”.
Meer Nederlandstalig, maar dan eigen werk speelde hij met het trio (en later kwartet) het Pieter Tensen Trio. Samen met drummer Lex van der Post en zanger/gitarist Pieter Tensen werkt Nico Druijf de Nederlandstalige liederen van Tensen uit tot krachtige Nederrootsmuziek. Later sluit Melle Boersma zich aan bij de band. De EP, opgenomen in de Mi5 studio’s, wordt in mei 2011 gepresenteerd in het Hoornse Huis Verloren.

» Luister en lees hier de editie met PTT’s drummer Lex van der Post terug.

The Oldtime Stringband
The Oldtime Stringband wordt gevormd als er in 2011 een documentaire wordt gemaakt over veeschilder Ruud Spil. Er blijkt zo’n chemie te bestaan dat het van project uitgroeit tot een volwaardige folkgroep. The Oldtime Stringband legt zich toe op het spelen van klassiekers uit de traditionele Noord-Amerikaanse muziek (bluegrass, oldtime, veertigerjaren volksmuziek). Daarnaast speelt het ook eigen werk, dat uit de pen van zangeres Shelley O’Day komt rollen. Naast Shelley op zang, gitaar en autoharp bestaat de band uit Ton Knol (gitaar), Ruud Spil zelf op banjo, Nico Keereweer op fiddle/viool en Nico Druijf op contrabas en zingende zaag. In 2011 nemen ze de eerste plaat op (Gotta Quit Kickin’ My Dog), die op veel positieve recensies en reacties kan bogen. Ook de opvolger (Chicken Crows For Day uit 2014) geeft heel fijn weer wat de band live brengt, levendige en fijn in het gehoor liggende oldtime en bluegrass. De band speelt enkele tourtjes in Groot-Brittannië, Shelleys vaderland (zuidelijke staten van de Verenigde Staten) en België. Ook in Nederland zijn ze – hoewel ze een ietwat ongebruikelijk mix van bluegrass en oldtime spelen – een graag geziene gast.

» Meer informatie, foto’s, video’s en muziek van en over The Oldtime Stringband vind je op hun website.

Bij het schrijven van dit artikel is dankbaar gebruik gemaakt van de online popencyclopedie voor de Noordkop: KOPPOP!

Yori Swart is gitariste en zangeres. Haar muziek is geworteld in de pop, Amerikaanse folk. Sinds haar afstuderen in 2011 aan de popafdeling van het Conservatorium van Amsterdam, waar zij zang en gitaar studeerde, is het hard gegaan. Ze wint in 2011 de finale van de gerenommeerde Grote Prijs van Nederland. Met het prijzengeld werkt ze verder aan haar debuutalbum Yori Swart, dat in februari 2012 gepresenteerd wordt in een uitverkocht Paradiso. De cd, wordt Album van de Week bij Radio 3FM en staat enkele weken in de Album Top 100. Op 9 juli 2012 is Yori Swart te gast in De platenkast van.

Ani DiFranco
De van origine Bergense Yori Swart krijgt haar eerste gitaarlessen bij haar eigen vader, Cees Swart. Ze speelt vooral de bossa nova, jazz en klassiek gitaar. Als een vriendin op de middelbare school haar Ani DiFranco laat horen is ze direct gegrepen door haar ruige gitaarspel. Zeker in combinatie met DiFranco’s dynamische stemgebruik en haar diep grijpende teksten. Het is deze artiest die haar op het spoor van Amerikaanse singer/songwriters brengt, en die haar eigen spel ook de richting van Amerikaanse folk / fingerpicking brengt. En in zekere zin is de weerklank van Ani DiFranco nog altijd terug te horen in het spel en de muziek van Yori Swart.

De band Yori Swart
Een studie aan het Conservatorium van Amsterdam volgt, en als ze op haar 21e afstudeert op zang en gitaarspel, heeft ze al een band om haar heen gevormd. In haar band spelen zanger en harmonicaspeler Okke Punt, gitarist Reinier Scheffer, slagwerker Joris Feiertag, bassist David Stapel en toetsenist Anne Punt. Om live-ervaring op te doen, doet de band van Yori Swart mee aan diverse bandcompetities. Bij NH Pop Live, Amsterdam Popprijs en SENA Pop NL pakken ze de winst. Ze gaan met het prijzengeld aan de slag met de opnames van het eerste album en duiken daarvoor onder andere de Bullet Sound Studios in. In de tussentijd bereikt Yori Swart de finale van de Grote Prijs van Nederland voor singer/songwriters en pakt wederom de hoofdprijs. In februari 2012 staat ze weer in een afgeladen popkerk Paradiso te Amsterdam, ditmaal om het in eigen beheer uitgegeven debuutalbum te presenteren. Van de plaat, die gekozen wordt tot 3FM Album van de Week, verschijnen in totaal twee singles: I Say Nothing en het nummer Secretly Sleeping. Dat laatste is het resultaat van een nachtelijke schrijfsessie van het Xnoizz-item ‘De Eén Uur Service’ op 3FM. Op de B-kant van deze single staat My Boat, een nummer over een andere passie van Yori Swart: het zeilen.

Weigh In, Weigh Out en Golden Ticket
Yori Swart is op 9 juli 2012 te gast in deze interviewserie. Ze zit dan middenin een serie festivaloptredens met haar band. In 2013 verschijnt er de semi-akoestische solo-EP van haar hand ‘Weigh In Weigh Out’, met daarop bijdragen van Reinier Scheffer op slidegitaar en Mischa Porte op drums. De nummers zijn geschreven tussen eind 2011 en 2012. De plaat gaat voor Yori Swart over zeer existentiële vraagstukken: waar liggen mijn wortels? Vragen over liefde, en eenzaamheid. Dat het niet uitmaakt of je ‘in het plaatje past’ of niet, over eigenheid, bewust zijn van de keuzes die je maakt. De plaat verschijnt op vinyl (en als download) in eigen beheer bij haar label YsPlaat.

Gaat Yori Swart voor haar EP ‘Weigh In, Weigh Out’ nog naar de Belgische Ardennen, voor haar derde plaat trekt ze enkele maanden naar de andere kant van de Atlantische Oceaan, om precies te zijn Los Angeles. Daar werkt ze samen met enkele inspirerende muzikanten aan de EP ‘Golden Ticket’ die op 24 september 2014 in het Amsterdam Melkweg Theater wordt gepresenteerd. In het najaar van 2014 volgen nog een aantal grote shows als support van de Belgische zanger/gitarist Milow.

Meer over de muziek van Yori Swart, haar optreedschema en video’s, zie haar website.

Carel Brouwers is zanger bij de Hoornse popgroep DOG, die in 2012 de EP ‘Dog‘ uitbrengt. Van de EP verschijnen in dat jaar de singles All You Need Is Sex en Our Love Will Never Die. Met name de eerste single levert wat succes op. Na 2012 richt Carel Brouwers zich op zijn eerste soloplaat. De CD ‘Attic Of My Mind’ verschijnt in 2014 in eigen beheer.

De editie met gitarist, pianist en zanger Carel Brouwers als gast is opgenomen op 5 juli 2012 in de studio van Radio 501. In augustus 2017 verschijnt de aflevering opnieuw online. Ditmaal als podcast.

DOG

Voor de EP ‘Dog’, die eind 2011 verschijnt, werkt de band van zanger-toetsenist Carel Brouwers samen met producer Sven Figee (Sven Hammond Soul). Samen streven ze naar een typisch jaren tachtig-geluid met een hedendaagse insteek. Op de EP staan in totaal vier nummers van de groep. DOG speelt onder andere op de Hoornse Stadsfeesten en het popfestival Pop@Park in 2012.

Attic of My Mind

Na het uiteengaan van de band DOG richt Carel Brouwers zich op solomateriaal. Hoewel hij vanaf zijn tienerjaren al nummers schrijft zal dit de eerste maal zijn dat hij het niet voor een band schrijft. Bij het schrijven van acht van de 10 nummers werkt hij samen met gitarist Benno Lagerwey. Lagerwey is een van de muzikanten die te horen zijn op het album. Naast Lagerwey en Brouwers bestaat de studioband uit David Minderhoud op basgitaar, Daan van de Brug op het drumstel en Miranda Delmaar op achtergrondzang. Het album wordt in 2014 gepresenteerd in Het Huis Verloren in zijn thuisstad Hoorn.

Lords & Lovers

Brouwers blijft samenwerken met zangeres en toetsenist Miranda Delmaar. Zij is daarvoor ook actief in DOG en werkt mee aan Brouwers’ soloplaat. Met Miranda Delmaar neemt Carel Brouwers een aantal nummers op onder de noemer ‘Lords & Lovers’. In deze muziek komt de liefde zeventigerjaren pop en de klare lijn van Hergé samen. De nummers Wolf en The Bastard zijn te beluisteren op het youtubekanaal van het duo.

Voor meer informatie over Attic Of My Mind, het soloalbum van Carel Brouwers, bezoeke men diens webstek. Het nummer ‘All You Need Is Sex’ is te beluisteren via Spotify.

Op 26 september 2014 verschijnt het langverwachte debuut van de Amsterdamse popgroep Cirque Valentin: On Pleasure Island. Voor wie niet kan wachten: het album wordt op 23 september al gepresenteerd met een wervelende liveshow in de Paradiso-dependance in de Tolhuistuin in Amsterdam-Noord. Cirque Valentin is de band van zanger, gitarist en zelfverklaard oproerkraaier Valentijn Bannier, die de groep met enkele vrienden in 2010 opricht. Onder hen bevinden zich zijn zingende en dansende sidekicks Cato ‘Steffi’ van Dijck en Suus ‘Candy’ de Groot. Met zijn eigen circus heeft Valentijn een helder doel voor ogen: de wereld veroveren. Mensen bevrijden van gêne en samen dansen en zingen. Deze ‘blijde boodschap’ is verpakt in een opbeurend poprepertoire, dat herinneringen oproept aan de hoogtijdagen van Motown, stampvoeten door plassen en apenkooien met de gym. Maar het is ook slim geproduceerd, waarbij stampende hiphopbeats niet worden gemeden. Twee jaar terug, in juni 2012, is Valentijn Bannier de derde gast in deze interviewserie. De groep heeft er dan zo’n 30 liveshows opzitten. Hoe staat het er nu voor met de band? Hoog tijd voor een update!

Valentijn Bannier (Bussum, 1987) is gitarist en zanger bij Cirque Valentin. Zeker niet zijn eerste band: hij speelt eerder gitaar bij de brazilectro van Zuco 103, de funk en breakbeats van Lefties Soul Connection, de vrolijk-zomerse pop van Shane Shu en de groove van Steye. En nog altijd speelt hij de gitaar en zingt hij (mee) in Steye & The Bizonkid, swingt het de pan uit met zijn afrobeatgroep Koffie. Maar met Cirque Valentin heeft en neemt Valentijn Bannier de vrijheid om zijn eigen muzikaal ideaal te verwezenlijken.

Cirque Valentin
De band van Valentijn Bannier begint als een project, waarbij Valentijn samen met zangeres Suus de Groot (o.a. Sue The Night) nummers schrijfsessies houdt. Ze kennen elkaar van het Amsterdamse conservatorium, waar ze beiden studeren aan de popafdeling. Er verschijnt een EP met vier nummers, en live uitvoeringen van hun muziek kunnen niet uitblijven. De band bestaat verder uit zangeres Cato van Dijck (My Baby, The Souldiers, The Whistle & The Drum), toetsenist Anan den Boer (Kane), bassist Jaimie van Hek (Eddy Zoëy, Voicst) en Victor Dirix (SCAR, The Apollo’s) die het slagwerk voor zijn rekening neemt. In enkele jaren spelen ze – naast hun andere bands – (tot nu) zo’n 100 liveshows. Onder andere bij Bevrijdingsfestivals, de Uitmarkt, Theaterfestival De Parade en in de Popronde geven ze acte de présènce. Bij de Amsterdamse SENA POPnl awards wordt hun energieke, onbevangen en vrolijk stemmende optreden op prijs gesteld, ze winnen de prijs in 2012.

De studio in
Met het prijzengeld gaan ze de studio in om een aantal nieuwe opnames te maken. Daarbij gaan ze de samenwerking aan met Paul Willemsen. Samen met hem pakt Valentijn Bannier de rol van producer op. Willemsen kent Valentijn van o.a. van het spelen met Lefties Soul Connection, en ook is Willemsen is diens opvolger geweest bij Zuco 103. De samenwerking in de studio bevalt dusdanig goed, dat ze besluiten ook de rest van de nummers samen op te nemen.

On Pleasure Island
Het resultaat is een energieke popplaat, waar de liefde voor de muziek luid en duidelijk verklaard wordt. Dat komt vooral naar voren in de details. De band slaagt erin met bijzondere instrumenten (een wasbord, een opzwepend hammondorgel of een partijtje op een honkytonkpiano) of keuzes in stemgebruik ieder nummer een eigen sfeer mee te geven. Daarbij leiden de details niet af; onder andere de recht-toe-recht-aandrumpartijen zorgen ervoor dat de aandacht in eerste instantie vooral op het dansbare geheel gevestigd wordt. Daarmee kan het ook de luisteraar aanspreken die Cirque Valentin nog nooit live heeft gezien. Voor de fans van de band zullen juist die kleine muzikale ingrediënten en gebbetjes het hart sneller doen bonzen.

Van het debuutalbum ‘On Pleasure Island’ verschijnt Party in the Barn als eerste single. Op 5 september verschijnt de tweede single ‘C’est Cirque’, in deze editie is de single al te horen.

Voor de albumpresentatie in Paradiso-Noord zijn nog kaartjes te verkrijgen.

Koffie en Steye & The Bizonkid
Naast Cirque Valentin speelt Valentijn Bannier ook enkele andere bands. Eén daarvan is de band Koffie. Deze groep, die zich toelegt op de afrobeat, wordt gevormd tijdens zijn studie aan het conservatorium. Onder hen bassist Daniël Schotsborg, waarmee Valentijn enige tijd het jazz/funkduo Anthonio & Valenthino vormt. In 2010 verschijnt van Koffie het debuutalbum Kyrie Ayé. Op die plaat maakt de zanger Nassan Silva Lopes nog deel uit van de band. Als in 2013 de plaat Éh Lady verschijnt is KOFFIE inmiddels een instrumentale band geworden. Meer nog dan Cirque Valentin timmert Koffie qua livereputatie behoorlijk aan de weg, mede geholpen door de toegenomen populariteit van het muzikale genre. De groep speelt al op diverse grote festivals, waaronder het North Sea Jazz-festival en de Zwarte Cross. Check hier de muziek en de speellijst van Koffie. Enkele jaren na de opname van deze editie verschijnt de opvolger van Eh Lady, Huntu. De presentatie van de plaat is op 25 mei in de Amsterdamse popkerk Paradiso.

Steye & The Bizonkid
Daarnaast is Valentijn Bannier gitarist bij de groovegestuurde, maar ook visueel sterke band van Steye Hallema. Die band gaat tegenwoordig door het leven onder de naam Steye & The Bizonkid. Voor Steye verzorgt Valentijn Bannier zijn eerste bijdrage als studiomuzikant. Hij verzorgt de gitaarpartijen op het album Lovedrum uit 2011. Op het in 2014 verschenen album SuperSilverStrawberry verzorgt hij naast het gitaarspel ook enkele zangpartijen.

Valentijn Bannier live zien/horen spelen of benieuwd naar de andere nummers? Check hier de tourschema’s van Cirque Valentin, Steye & The Bizonkid en Koffie.