Vincent Twigt speelt contrabas en gitaar, en componeert en arrangeert muziek voor film en theater. Twigt studeert tot 2011 Sound Design en Compositie aan de Hogeschool voor de Kunsten in Hilversum en rondt in dat jaar de master in compositie af. Sindsdien heeft hij voor diverse (animatie-)films en theaterstukken de muziek verzorgd en heeft bij een aantal van die stukken de muziek ook live op podium uitgevoerd.

Sla dit audiobestand in op jouw toestel: klik hieronder op

Zoektocht naar een eigen geluid

Voordat Vincent Twigt zijn eerste producties verzorgt voor film en theater, werkt hij lang aan het ontwikkelen van zijn eigen stijl. Vincent Twigt slijt vele uren werkend achter de computer, dan nog bij het schrijven en produceren van zijn eigen muziek. Al schrijvende is Twigt op zoek naar een eigen geluid: hoe zet ik een beeld of sfeer om in een muzikale beleving? In zijn eigen werk ligt de nadruk op de elektronische muziek.

Overstap naar theaterwerk

Om zich volledig te kunnen richten op het effect dat (elementen in de) muziek kan hebben op de beleving van de luisteraar besluit Vincent Twigt zich aan te melden voor een opleiding aan het conservatorium van de Hogeschool voor de Kunsten Utrecht. De nadruk is, mede door zijn studie aan de HKU komen te liggen op een meer theatrale vorm van muziek. Het brandpunt komt sterker te liggen op de livemuziek: zo speelt Vincent tegenwoordig ook live gitaar en contrabas bij theatervoorstellingen. Een impressie van het werk van Vincent is te horen in fragmenten die hij op zijn Soundcloud heeft gezet.

Meer lezen en luisteren

Meer informatie over het werk van Vincent Twigt is te vinden op zijn eigen website. Daar is ook meer te vinden over het werk dat hij na vanaf 2013 heeft geproduceerd.

Jeroen Overman is gitarist en bassist met als thuisbasis het West-Friese Hoorn, waar onder andere bands als die van Tim Knol, Beans and Fatback, Engel & Just, Jacco Gardner en Electric Tears vandaan komen. Jarenlang is Jeroen Overman bassist in de liveband van Tim Knol (2010-2013) en in de liveband van gitarist en zanger Anne Soldaat (vanaf 2008). Met beide bands speelt Jeroen Overman op vele festivals (zoals Lowlands en Pinkpop) en speelt hij succesvolle clubtours in binnen- en buitenland. Sinds 2014 is hij ook gitarist bij Bewilder, de band rondom gitarist-zanger Maurits Westerik.

Sla dit audiobestand in op jouw toestel: klik hieronder op

De eerste gitaar van Jeroen Overman

Jeroen Overman begint zijn muzikale handel en wandel als zijn vader halverwege Jeroens tienerjaren een gitaar meebrengt van de Koninginnedagmarkt. Met de gitaar op de rug trekt hij de regio in en start met wat vrienden een band, de bluesformatie Bluesic. Pas echt vol op het spreekwoordelijke orgel gaat Jeroen met de hiprockgroep Duster, waar stadsgenoot Steven Engel (kortweg Engel) de frontman is. Met de groep, de live een sensatie teweeg brengt, neemt Jeroen in totaal 3 albums op. De groep is momenteel in ruste, maar er gaan stemmen op om het weer nieuw leven in te brengen. Steven Engel treedt overigens nog geregeld op met live muzikanten.

Begeleidingsband Douwe Bob Posthuma

Als voor de eerste reeks van het televisieprogramma “De Beste Singer/Songwriter van Nederland” de begeleidingsband van Tim Knol wordt gevraagd om bij de finales de artiesten te begeleiden, hoort Jeroen Overman daarbij. Zo gebeurt het dat hij voor het eerst in contact komt met Douwe Bob Posthuma. Posthuma wint de serie en vraagt onder andere Overman om in zijn band te komen. Zo tourt hij met Douwe Bob wederom langs vele festivals en enkele clubtours in Nederland. Met Douwe Bob speelt Jeroen Overman ook op het Eurovisie Songfestival met het nummer Slow Down.

Ook in West-Friesland

Nadat de eerdergenoemde hiprockformatie Duster de pijp in de pijpenlade legt, betekent dat niet dat Jeroen Overman zijn gezicht niet meer laat zien in de Hoornse livescene. Allesbehalve. Zo staat hij op de planken met de instrumentale rockband Holland Elektro, waarin ook andere veteranen spelen, zoals drummer Bas de Vries (Electric Tears, Duimpje de Band en wat al niet meer) en gitarist Niels de Wit (o.m. Electric Tears, Uncontrollable Urgh en ex-Vernon Walters en -Johan). En hoewel hij vanaf 2013 geen deel meer uitmaakt van zijn eigen band, speelt hij ook nog vaak met vriend Tim Knol optredens. Zoals met gelegenheidsformatie en ‘kermisband’ The Dying Burrito Brothers.

Erwin van der Laan naast drummer nu ook enkele jaren betrokken als boeker en organisator bij de doehetzelf-concertreeks ‘Pollination‘. Erwin van der Laan organiseert met een aantal bevriende muzikanten wekelijks optredens van muzikanten uit buiten- en binnenland op diverse locaties, voornamelijk in Utrecht. Daarnaast is er jaarlijks Festival De Bestuiving, in 2012 vindt dat festival plaats in Utrecht (dB’s) en Castricum (De Bakkerij). Kenmerkend voor de programmering is dat die opgebouwd is uit zeer diverse genres die aan bod komen. Ze programmeren reggae naast folk, maar postrock naast elektronische muziek. Het festival ademt ook hun ‘doe-het-samen’-insteek. Er zijn plannen om het in de toekomst verder uit te bouwen.

Sla dit audiobestand in op jouw toestel: klik hieronder op

Neue Welle tot Stonerrock

De liefde voor de muziek gaat voor Erwin van der Laan zoals gezegd verder dan het alleen organiseren en mogelijk maken. Erwin van der Laan is ook drummer bij diverse bands. Hij speelt bij bij bands als Container (speelt o.a. stonerrock) en Staatseinde (elektrorock/Neue Niederländische Welle). Daarnaast speelt hij sinds april 2012 een periode bij de Amsterdamse alternatieve rockband Labasheeda. In 2013 sluit Erwin van der Laan zich als aan bij de Utrechter industrial elektrobluesrockband Under My Boots, waar hij drumpads en samples combineert met ‘analoog’ slagwerk. Met deze band bereikte hij onder andere de finale van de comptetitie BandClash in 2013.

I Wish I Knew

Voordat Erwin van der Laan zijn opwachting maakt bij Container en Staatseinde speelt hij al jaren in diverse groepen. Zelf kijkt hij nog altijd met veel plezier/trots terug op de periode dat hij het slagwerk verzorgt in de band ‘I Wish I Knew’. Ofschoon de livereputatie veelbelovend is, valt de band vlak voor het verschijnen van de eerste langspeler uiteen. In deze editie met Erwin van der Laan komt een track van dat nooit verschenen album voorbij.

Container – Mountains of Gaia

Op 26 maart 2017 verschijnt de langverwachte langspeler van Container, de stonerrockformatie waar Erwin van der Laan deel van uitmaakt. De plaat verschijnt zowel in digitaal formaat als op vinyl. Op de plaat laat de band aantrekkelijk slepende en schurende nummers horen. De stem van zanger Daan sluit daar naadloos (maar niet zonder rafel) op aan.

Na twee jaar aan het Conservatorium in Amsterdam de zangtechnieken uit de jazz te hebben bestudeerd, besluit Laura Schoegje het over een andere boeg te gooien. De toen nieuw geopende richting Pop/Rock, die in die tijd van Idols en Starmaker door sommigen nog sterk werd bekritiseerd, legt voor Laura Schoegje de fundamenten voor een verdere ontwikkelingen van haar carrière in de rockmuziek. Met haar afstudeerproject en band Alura stond ze notabene nog in de finale van de Amsterdamse Popprijs. Anno 2012 keert Laura Schoegje terug bij de jazz en werkt ze aan een theaterprogramma rondom Sinatra en Monroe.

Mijdrechtse jeugd
Laura Schoegje is geboren en getogen in het Utrechtse Mijdrecht. Ze zingt naar eigen zeggen al van kinds af aan. Als peuter in de box roffelde en rammelde ze haar oma (en de buren) wakker en deed ze veelvuldig ‘stemoefeningen’. Als verlegen tiener soundmixte ze op het Veenlandencollege Cindy Laupers Time after Time en op haar vijftiende startte ze met vrienden de eerste band, Iron Stage. Met die band speelde ze pop/rockcovers en ook eigen werk. Iron Stage deed mee aan de Kunstbende en werd toen nota bene tweede in de categorie muziek. Daarnaast is ze in haar woonplaats actief geweest als vrijwilliger bij het lokale jongerencentrum J.C. Allround. Zo ontwierp ze alle flyers en posters en plakte ze de affiches samen met Wendy overal in de streek op. In Allround traden veel bandjes uit de regio op. Vanuit de liefde voor de bandjescultuur besloot ze naar de lokale radio Ronde Venen te stappen met een idee voor een wekelijkse muziekrubriek. Zo kreeg ze een wekelijkse rubriek met livemuziek en interviews op de radio.

Huidige projecten
Tegenwoordig werkt Laura als zangdocente en helpt ze haar leerlingen op weg bij het aanleren van technieken, maar zeker ook het wegnemen van barrières. Het komt vaak voor dat mensen door persoonlijke belemmeringen ook niet vrijuit kunnen zingen; mensen lopen vaak op hun tenen. Daarnaast treedt ze zelf als zangeres op met diverse groepen. Een aantal daarvan spelen met name covers of jazzstandards. Met new roots-/reggaeband Dutch-I speelt ze eigen materiaal. Van Dutch-I verschijnt eind 2013 het debuutalbum.

The Fling: Monroe en Sinatra
Een ander project waar Laura Schoegje bij betrokken is als zangeres is The Fling. Een theatershow geïnspireerd op de kortstondige relatie (vandaar ’the fling’) die Frank Sinatra en Marilyn Monroe met elkaar hadden in 1961. In de voorstelling, die aaneengeregen wordt met anekdotes en kort spel worden diverse jazzklassiekers vertolkt door Marilyn Monroe (Schoegje) en Frank Sinatra (Guido Schaake). Daarbij worden ze met verve begeleid door een klein jazzcombo bestaande uit de muzikanten Emile Boellaard (drums), Remus Aussen (contrabas) en Daan Herweg (piano). Daan Herweg verzorgt de arrangementen (iets wat hij ook deed voor Caro Emerald en bij Finn Silver). Naar verwachten komt de voorstelling in het seizoen 2013-2014 in de Nederlandse theaters.

Wouter Sibum (Amsterdam, 1980) is beeldend kunstenaar, en curator bij kunstenaarsverblijf en expositieruimte HMK {Hotel Mariakapel}. Samen met zijn vrouw Josine en bestiert hij nu drie jaar de ruimte, die volgend jaar de tiende verjaardag viert.

Hotel Mariakapel werkt met voornamelijk jonge en internationale kunstenaars. ‘Elk jaar doen wij een oproep en dan kan iedereen een voorstel indienen. We zijn één van de weinige residenties ter wereld die altijd om groepsvoorstellen vragen, waardoor we vaak groepen van vier tot acht kunstenaars zes weken in huis hebben. Normaal gesproken exposeren die ook in de Kapel, maar sinds kort gebeuren er juist ook veel meer dingen buiten in de openbare ruimte. Daar ben ik zelf wel wat meer van, al vinden we het in principe allemaal interessant.’ Overigens heeft Wouter Sibum zelf ook een keer in Hotel Mariakapel gelogeerd. In 2005 verbleef hij er een week lang, toen hij nog studeerde aan de Academie Minerva, in Groningen. Vanaf 23 november staat Hotel Mariakapel op Kunstvlaai, een kunstfestival in Amsterdam. Dit jaar voor het eerst gehouden op de Zuidas, in een oud schoolgebouw.

Wouter Sibum groeide op in Almere (bekend van o.a. Big Brother, Ali B, Raymzter en Museum De Paviljoens) en bracht daar zijn jeugdjaren daar door. Hij hing altijd rond in jongerencentra als Trapnotov en Totem (tegenwoordig De Meester). Daar waren veel jamsessies en bandavondjes. In die tijd maakte hij ook veel muziek met vrienden. In de uitzending draait hij twee bands die voortgekomen zijn uit een band die hij toen tof vond, BAM!: Supermannen en De Softies. Wouter komt er sinds zijn tienerjaren eigenlijk niet zo heel veel meer, maar houdt het nog wel in de smiezen: ‘De laatste tijd zie ik via contacten in Facebook dat het culturele leven daar echt begint aan te trekken. Festivalletjes en evenementen, laatst nog een galerietje naast een supermarkt. Echt heel leuk.’

Muziek speelt al met al niet de hoofdrol in het leven van Wouter Sibum, al draait hij wel veel muziek. In het verleden was hij betrokken bij verschillende muzikale projecten. Zo zette hij samen met een vriend hele politieke punk om in achtergrondjazz, waarbij Wouter de zang voor zijn rekening nam. Vroeger was Wouter overigens zeker een punkliefhebber (met name ook vanwege de manier waarop ze op het podium staan). Nu is dat minder, al luistert hij nog wel veel hardere muziek.

Daarnaast heeft Wouter Sibum, tijdens zijn verblijf in kunsthuis Syb in Beetsterzwaag, een bandje gevormd genaamd ‘The Gifts’: een als cadeautjes ingepakte muziekgroep die alleen maar nummers speelde over geven, nemen en krijgen. Een tekstueel-conceptuele band dus. In die formatie was Wouter de drummer en tekstschrijver.

In de zeventiende editie van De Platenkast van… was Jaap Stiemer te gast. Sinds zijn afstuderen aan de Academie voor de Journalistiek in Kampen (1990) schrijft hij als journalist voor het Noord-Hollands Dagblad. Daarnaast werkt hij geregeld als kunstschilder. Hij is bekend om zijn karakteristieke portretten, waarbij hij de klare lijn hanteert, en de geportretteerde steevast voorziet van prominente neus en opvallende wenkbrauwen.

Jaap Stiemer groeit op in het Friese Drachten, waar hij in 1967 is geboren. Als 12-jarige knul komt hij tijdens de rock ’n roll-revival na de dood van Elvis Presley in aanraking met de rock ’n roll en koopt hij voor een paar gulden een verzamelaar van Little Richard, één van zijn eerste platen. Het is met name de energie die hem aanspreekt in de muziek.

Drummer en gitarist
Als 14-jarige besluit hij zelf ook muziek te gaan maken en begint met drummen en gitaarspelen. Met klasgenoten begint hij enkele bandjes, en speelt met hen zowel covers als eigen nummers. Dit blijft hij doen, ook in zijn studententijd.

Jammen met Dulfer
In de jaren ’80 schrijft hij zich in voor zowel een kunstenstudie als voor de studie journalistiek aan de hogeschool in het Overijsselse Kampen. De keuze valt uiteindelijk op de journalistiek, omdat ze bij de Kunstacademie ogenschijnlijk geen brood zien in de strips van Stiemer.

Als student journalistiek blijft hij echter ook zijn andere passies volgen. Zo tekent hij voor het blaadje van het lokale Popkollektief diverse cartoons, die vaak gecombineerd worden met bandinterviews voor datzelfde blad. Daarnaast drumt hij regelmatig op jamsessies. Het collectief nodigt regelmatig muzikanten van buitenaf om een sessie te leiden, zoals bijvoorbeeld Hans Dulfer.

Tijdens zijn studie gebruikt hij de mogelijkheid om in contact te komen met één van zijn grote helden, Herman Brood. Jaap vindt het leuk om hem zulke vragen te stellen, dat Brood niet het geijkte verhaal kan afsteken. Daarmee bouwt Stiemer een bijzondere band op met de rock ’n roll-legende, die hij ook in de jaren ’90 nog regelmatig spreekt. In de uitzending draait hij een bootleg van een live optreden in de Oosterpoort te Groningen (1977). Dergelijke bootlegs werden in de jaren ’80 sowieso druk uitgewisseld. Er bestaat een levendige uitruil via onder meer de advertenties in het muziekblad OOR. Op die manier komt Stiemer aan talloze live-opnames, vooral op cassette, veelal van Wild Romance.

Verhuizing naar Zwaag en Hoorn
In 1990 verhuist Stiemer naar Zwaag (bij Hoorn), waar hij zijn werkzame bestaan bij het Noord-Hollands Dagblad begint. Naast zijn werk als journalist blijft hij zich richten op de beeldende kunst, woordkunst en de muziek. Hij betrekt onder meer een atelier met zich op de Hoornse binnenhaven. In dat atelier doet hij veel illustratief werk en werk als kunstschilder.

Zijn laatste wapenfeit met een band is de arty rockband Mama Loo, die hij (met zanger en gitarist Edwin de Herder) opricht en waar hij de eerste twee jaar het drumstel bestiert. Tegenwoordig treedt hij nog sporadisch op met de muziek, al speelt hij nog bijna dagelijks gitaar. Hij doet meer als woordkunstenaar, zo houdt hij regelmatig performances met collega-absurdist Marc van Biezen.

Ben Bosland (1964) groeide thuis op met de muziek van Frank Sinatra en de hits uit de top 40. Toen kwam hem Blondie ter ore, met het nummer I Didn’t Have the Nerve To Say No. Muziek bleek ook nog een beetje te kunnen rocken. De stap naar de punk was gauw gemaakt. Eind jaren ’70 smeedden Ben Bosland en onder meer Hans Engel (later Vernon Walters) plannen voor een eigen punkgroep. De Hoornse punkband Antidote (spreek uit: Anti-do-te) was geboren. Naast Hans en Ben speelden onder meer Niels de Wit en Joost Warnik in de band, die eveneens later in The Vernon Walters speelden.

Net als in veel middelgrote en grote steden ontstond in Hoorn een levendige krakers- en punkscene. Er stonden in die tijd veel (historische) panden leeg en de woningnood was hoog. Ook Bosland sloot zich erbij aan, en was met name actief voor het West-Fries Popkollektief, waar Antidote zich bij aangesloten had. Ben Bosland stond regelmatig in het informatiecentrum van het WPK, waar tevens platen werden verkocht. Deze platenzaak had de naam Dropstyle meegekregen, vernoemd naar de (toen gekraakte) Droppanden waar de zaak in zat.

Inmiddels is de zaak verhuisd naar het begin van de Grote Oost in Hoorn. De winkel is één dag per week open, meer uit liefhebberij dan voor de broodwinning. De meeste tijd gaat namelijk zitten in het organiseren van ’s werelds grootste platenbeurs, De Mega Platen- en CD-beurs, twee maal per jaar in de Jaarbeurs te Utrecht (april en november).

Wat draait/verzamelt iemand die een platenbeurs organiseert? Punk! In deze twee uur horen vooral hardcore punk voorbij komen. En de muziek die hij thuis altijd hoorde, Frank Sinatra, ook die zet hij tegenwoordig graag op. Maar geen Sinatra dit keer, maar gewoon: raggen, in de platenkast van Ben Bosland.

Gerhardt Heusinkveld is schrijver, dichter, muzikant en liefhebber van het werk van Britse dichters als T.S. Eliot. Zijn eigen (muzikale) werk laat zich omschrijven als poprock met hier en daar een glamrandje. In 2012 verschijnt de plaat Sprawlers, eerste van een tweeluik. Het is de opvolger van een goed ontvangen EP, waarop hij bijgestaan is door drie leden van de Belgische rockband Triggerfinger en David Poltrock, de producer van Tom Helsen en Hooverphonic. In de aanloop naar de langspeler Sprawlers vormt hij zijn eigen band, die op de plaat meespelen: Otto de Jong (slagwerk en percussie), Bernard Gepken (gitaren) en Jan Joris Sportel (basgitaar). Gerhardt Heusinkveld staat net zo lief alleen op het podium als met anderen: is het gitarist Bernard Gepken, zijn vierkoppige band, of in de ‘blue eyed country soul’-band Beans & Fatback.

Een groen en muzikaal nest

Gerhardt Heusinkveld brengt zijn jeugd onder andere door in het Drentse Tweede Exloërmond. Muziek speelt er een centrale rol, behalve zijn moeder bespeelt iedereen in het gezin Heusinkveld een instrument. Zijn vader speelt tuba, zijn zussen spelen xylofoon en saxofoon. En dat geldt ook voor de neven en nichten, ooms en tantes van vaders kant. Gerhardt beginjaren als muzikant hielden verband met het drummen bij de lokale drumband en de Christelijke muziekvereniging De Harmonie in datzelfde Tweede Exloërmond. Nadat hij jaren later het MBO-groen afrondt verblijft hij op enkele zeer uiteenlopende plekken. Na een periode in Arnhem en Enschede brengt de liefde brengt hem naar Finland. Om ruim twee jaar later filosofie en ethiek te studeren in Tilburg.

Garagerock

In de periode die volgt begint Gerhardt Heusinkveld diverse bands. Zo is daar Skinnerbox, een garagerockband met het bassiste en zangeres Marianne Toussaint en drummer Camiel Dings. Samen brengen ze twee platen uit: ’the bootleg’ (2006, met daarop shtthfckp) en ‘Show Your Teeth’ uit 2008. Eén van de andere bands waar hij in speelt is theRealdolls, een West-Friese formatie met verder Jeroen Overman op basgitaar en Bas de Vries op drums.
» Meer over Jeroen Overman in de edite met Jeroen Overman

Van indie naar V2

En dan is daar uiteindelijk de EP ‘All Is There’, die begin 2011 in eigen beheer verschijnt. Het is een succes, de single A Brand New Heart wordt zelfs in Brazilië een bescheiden hit. Nadat hij begin 2012 tekent bij V2 Records besteedt hij de zomer om met band de studio in te duiken voor wat de eersteling en dubbelaar Sprawlers/Crawlers moet worden. Uiteindelijk is het Sprawlers, een pop/rockplaat, die in oktober 2012 verschijnt. Crawlers moet later als een apart album verschijnen. Crawlers is een plaat waarop veel meer met klassieke instrumenten wordt gewerkt: strijkers, blazers en meer akoestische piano. Het is daarmee een echte tegenhanger van het debuutalbum, zoals de nacht in veel opzichten een tegenhanger is van de dag.

In deze editie van De platenkast van uit 2012 komen veel aspecten van de muzikale voorkeur van Gerhardt Heusinkveld aan bod. Het gaat om het perfecte liedje van Take That, de uitwisseling van muziek met de andere muzikanten in de band, de klassieke muziek. Maar ook met een inkijkje in Gerhardts muzikale verleden met muziek van Skinnerbox’ debuut ‘Bootleg’ in de vorm van het nummer shtthfckp.

Na de opnames

In de jaren na deze editie nam zijn werk met Beans and Fatback en zangeres Lavalu een grote(re) vlucht. Er verschijnen van eerstgenoemde act nog een trits platen, waaronder Heroin Lovestruck in 2015. Daarnaast speelt hij in theatervoorstellingen. In 2016 is daar bijvoorbeeld de voorstelling ‘What Lovers Do‘ met acteur Peter Faber, die op maandag 10 oktober in première gaat in De Kleine Komedie. Voor de productie van de begeleidende LP ‘What Lovers Do’, die verschijnt bij Excelsior Recordings, werkt hij samen met B&F-collega’s Paul Willemsen en Onno Smit. Meer over What Lovers Do vindt je op de website van Gerhardt Heusinkveld. Gerhardts muziek beluisteren kan daar ook. Ook draagt hij met zangeres Lavalu een belangrijke bijdrage aan de theatervoorstelling ‘Het Pauperparadijs’ in 2018

Suus de Groot (1983) brengt onder de met haar band Sue the Night melancholische popliedjes met een rafel. Akoestische instrumenten worden aangevuld met elektronische drums en effecten. Ten tijde van de opname van deze podcast (2012) is Suus de Groot met twee bandleden en Thijs van der Klugt (Baskerville) bezig met de opnames van de eerste langspeler. Die LP verschijnt uiteindelijk in 2015 en draagt de naam Mosaic. Sue The Night is in het seizoen 2016-2017 de huisband van De Wereld Draait Door. Iedere maand besluiten zij de tafelgesprekken in de mediauitzending met een kort lied. Naast optredens met haar band speelt Suus de Groot regelmatig solo en is ze een van de voorvrouwen van Cirque Valentin, de theatrale discodans-popgroep van gitarist-zanger Valentijn Bannier.

Sla dit audiobestand in op jouw toestel: klik hieronder op

Sue The Night begint als driekoppige formatie, die naast Suus de Groot op zang en gitaar bestaat uit gitariste en zangeres Jolene Grunberg (zelf actief met haar band Jolene) en drummer en zangeres Linda van Leeuwen (ex-Bombay/Bombay Show Pig, Blaudzun). Deze driekoppige formatie brengt in het verleden al een EP naar buiten in eigen beheer. Na het verschijnen van de EP in 2012 en veel optredens voor de Popronde in datzelfde jaar wordt er al hard gewerkt aan nieuwe materiaal. Als tijdens de eerste opnames voor het debuutalbum in een studio in IJmuiden het geluid van Sue The Night ook verder wordt uitgewerkt, verandert ook de samenstelling van de band. Jolene Grunberg verlaat de band en gaat zich meer op haar andere projecten richten, zoals haar band Jolene en het docentschap aan het Conservatorium van Amsterdam.

Suus de Groots eerste muzikale schreden
Suus de Groot groeit op in het Noord-Hollandse IJmuiden. Het verhalenvertellen zit haar in het bloed: Als kind zat ze het liefst aan haar bureautje met een verzameling pennetjes te schrijven. Waarschijnlijk met een cassettebandje van Fleetwood Macs Rumours op de achtergrond, een van haar eerste grote favorieten op muziekgebied. Dat schrijven van verhalen en (lied)teksten is nooit opgehouden. Het duurt echter nog jaren voor ze zelf als artiest het podium beklimt, en die verhalen in muziek te gieten. In haar twintigste levensjaar belandt Suus de Groot in een band. Ze wordt de zangeres van de regionale groep RoguE, die aanvankelijk vooral wat ruiger covermateriaal speelt van bands als Queens of the Stone Age en Megadeth. Met het zingen in een band begint De Groot ook met schrijven van nummers. Na twee maanden schrijft ze haar eerste eigen liedtekst. Het nummer wordt met enthousiasme haar bandgenoten ontvangen. Het startschot voor De Groots leven als muzikant en tekstschrijver.

Op het Conservatorium van Amsterdam
Als ze op haar 23e de zang verzorgt bij de auditie voor het conservatorium van een van de bandleden van RoguE, wordt Suus de Groot zelf gevraagd of ze wellicht auditie zou willen doen. Dat is voor Suus een bepalend moment geweest in haar leven: ze had nooit stilgestaan bij het feit dat haar stem goed genoeg zou zijn voor een carrière in de muziek. Ze wordt aangenomen en kiest voor de richting Pop aan het Conservatorium van Amsterdam. Niet zonder resultaat: zo treedt ze van meet af aan al regelmatig op met Cirque Valentin, de pretpopband gitarist-zanger Valentijn Bannier. Bannier is een van de andere studenten van haar lichting. In Cirque Valentin is ze met Cato van Dijck (en Sophia Visbeek) een van de twee leadzangeressen. Van de groep verschijnt in 2014 het debuutalbum ‘On Pleasure Island’.
Terwijl ze nog studeert aan het conservatorium begint Suus de Groot ook haar eigen band, samen met studiegenoten Jolene Grunberg en Linda van Leeuwen: Sue The Night is geboren. Al snel verschijnt de eerste EP, ‘Sue the night’ (2012). De EP, met daarop vijf nummers, laat een gitaargeoriënteerde Suus de Groot horen, het beeld dat bestaat van de klassieke singer-songwriter. Voor de EP werkt ze samen met drummer Maarten Rijnvis, bassist Timothy Dunn, gitarist Robin van Rijswijk en zelf speelt ze gitaar en verzorgt de zang.

Sue The Night: Mosaic
Ondertussen blijft Suus de Groot nog lang schaven aan een eigen geluid van haar band. In de aanloop naar het debuutalbum verschijnt in 2013 een eerste, goed ontvangen single met betoverende videoclip, Mother Mary. Een nummer dat met de opmerkelijke vioolpartij en de veel meer prominente samenzang al een duidelijk ander geluid is vergeleken bij de EP die in 2012 uitgebracht wordt. Mother Mary belandt uiteindelijk niet op de langspeler Mosaic, die in januari 2015 het levenslicht ziet in een volgepakt poppodium Patronaat in Haarlem.
Naast Thijs van der Klugt werkt ook bassist/zanger Pascal Deweze (Metal Molly, Black Cassette) en drumster/zangeres Linda van Leeuwen mee aan de productie van het album. Van het betoverend melancholieke Mother Mary heeft de zeskoppige formatie de overstap gemaakt naar een meer op ritme en elektronica geënt bandgeluid. De melancholieke inslag is gebleven, maar het is nu verpakt in pakkende popsongs. Zoals gezegd is de samenstelling van de indiepopgroep dan flink veranderd. De liveband van Sue The Night bestaat op dat moment naast Suus de Groot (zang, gitaar) uit Matthijs Barnhoorn (viool, mandoline, zang en samplewerk), Tobias Ponsioen (slagwerk, samples en zang), Nana Effah-Bekoe (baspartijen, zang), Simone van Vugt (toetsen, samples en zang) en eerder genoemde Thijs van der Klugt (gitaar en zang). Het album Mosaic is verkrijgbaar bij de betere platen- en cd-speciaalzaak.

De opvolger van Mosaic: Wanderland (2017)
Op 12 april 2017 presenteert Sue The Night alweer de tweede langspeler, die de titel ‘Wanderland’ draagt. De plaat wordt ten doop gehouden in het Amsterdamse Paradiso Noord, vlak bij de Tolhuistuin en het pontje naar Centraal Station. In de teksten van Suus de Groot klinkt nog altijd een melancholische grondtoon door. Ze bezingt het omgaan met voor- en tegenspoed, verwerken van verlies en het trouw blijven aan jezelf. Trouw blijft ook de band: het is de eerste cd/lp die door de gehele band gecomponeerd en gearrangeerd is. Veel nummers hebben al een entree (zij het in verkorte vorm) gemaakt bij hun optredens in het tv-programma De Wereld Draait Door van de VARA-BNN. In de aanloop van de presentatie het album verschijnen er al twee singles: Mind Dear en The World Below. De plaat is op CD en LP te verkrijgen bij de betere platen- en cd-speciaalzaak.

Meer over Sue The Night en de opvolger van Mosaic
Naast het optreden met bands verzorgt Suus de Groot ook workshops stemtechniek en doet ze aan vocal coaching, als zelfstandige en bij de muziekschool van Heemskerk. Check voor het laatste nieuws over de nieuwe plaat van Sue The Night en komende optredens de website van de band. Meer nieuws over Sue The Night (onder andere filmpjes van hun optredens als huisband van De Wereld Draait Door) tref je aan op de Facebook-pagina van de groep. De band plaatst daar ook berichtjes over de productie van de tweede langspeler Wanderland, die in april 2017 verschijnt.

Maarten Ebbers is cabaretier, gitarist en zanger. Momenteel staat hij met meerdere producties op de planken. Ten eerste is er zijn tweede avondvullende voorstelling “Laat mij maar voorop”, die in 2012 in première gaat. Verder is hij onderdeel van muziektheatergroep Fauvist, die momenteel met de show “Allemaal op weg” langs de Nederlandse theaters trekt. Ook werkt Maarten Ebbers samen met collega Nina de la Croix aan hun duoshow vol minimalistisch muzikaal cabaret “Meer hebben we niet nodig”, is hij onderdeel van het collectief singersongwriters “Het Nieuwe Lied” en speelt hij nu bijna drie jaar de hoofdrol in de jeugdvoorstelling Oorlogsgeheimen.

Sla dit audiobestand in op jouw toestel: klik hieronder op

Maarten Ebbers is in 2012 al te gast in De platenkast van, dat dan nog een live radioprogramma is. Het is dan enkele dagen voordat hij zijn laatste keer ‘Laat mij maar zitten’ speelt, op Texel. Inmiddels zijn we een voorstelling, diverse andere producties en enkele jaren muziekgroep Fauvist verder. Voldoende aanleiding om binnenkort een nieuwe, frissere en diepere duik in het muzikale voorland van Maarten Ebbers te nemen.

Kleinkunst en cabaret

Na zijn afstuderen aan de Amsterdamse Theaterkade in 2007 tourt Maarten Ebbers een periode met cabaretière Nina de la Croix, beiden Edammers van origine. Hij is in de aanloop naar Nina’s deelname aan het Amsterdams Kleinkunst Festival de vaste gitarist bij haar voorstelling Poldervrouw. Na het bereiken van de finale van het festival scheiden hun wegen en gaat Maarten intensiever aan de slag met zijn eigen carrière als kleinkunstenaar/cabaretier.

» Meer over Nina de la Croix in de editie met haar uit februari 2013.

In die periode werkt hij aan eigen materiaal dat bestaat uit conferences en liedjes. In 2008 meldt Maarten Ebbers zich aan voor het gerenommeerde VARA Leids Cabaret Festival. In 2009 gaat hij er in de finale zowel met de publieks- als de juryprijs vandoor. Zijn timing en de (diversiteit aan) gebruikte muzikale stijlen vallen bijzonder in de smaak: hij schakelt met klaarblijkelijke eenvoud tussen “klassiek” kleinkunstrepertoire, de rock en blues, zowel in gitaarspel als in zang. Met het prijswinnende materiaal werkt hij met regisseurs David Meijer en Eva Bauknegt verder aan wat zijn eerste avondvullende voorstelling wordt: Laat mij maar zitten. In 2010 gaat de show in première, na de première zullen nog ruim veertig opvoeringen volgen.

Gitaristenwissels, Nina en Fauvist

Terwijl Nina de la Croix in Tjeerd Gerritsen de vervanger voor Maarten Ebbers vindt, vervangt Maarten Ebbers op zijn beurt de vaste gitarist bij de muziektheatergroep Fauvist van actrice en muzikante Laura Johannes. Indertijd bestaat de groep verder uit eerder genoemde gitarist, zanger en theatermaker Tjeerd Gerritsen en bassist André Schoorlemmer. In de jaren die volgen speelt het gezelschap op diverse festivals en andere gelegenheden de muziek. Om meer uit de muziek te halen gaan ze in zee met regisseur Pieter Bouwman. Een ernstige blessure van Johannes steelt echter een spaak in het wiel voor wat betreft het werken aan de podiumpresentatie. Nadat Laura hersteld is van de blessure zoeken de samenwerking met regisseuse Marlies Helder, die de groep klaarstoomt voor de eerste theatertour, ‘Allemaal op weg’, waarin oud en nieuw materiaal is samengebald tot een op maat gesneden voorstelling. De show gaat in 2014 in première.

» Meer over Laura Johannes in de editie met haar uit oktober 2012.

Jeugdtheater
Naast het cabaret en de optredens met Fauvist speelt Maarten Ebbers ook een intensieve reeks opvoeringen van de jeugdvoorstelling Oorlogsgeheimen, naar het boek van Vriens. Samen met actrice Ida van Dril speelt hij een verhaal over twee kinderen die herinneringen ophalen aan de Tweede Wereldoorlog. Het is een voorstelling waarin zowel Maarten Ebbers als zijn tegenspeelster vele rollen op zich nemen. Oorlogsgeheimen is geproduceerd door de makers van “Achtstegroepers huilen niet” en draait zowel in de theaters als in Nederlandse scholen. Vanaf maart 2015 speelt Ebbers een nieuwe reeks met actrice Maria Noé.

Weer met Nina de la Croix
Zes jaar nadat ze getweeën in de finale van het Amsterdams Kleinkunst Festival staan komen Maarten Ebbers en Nina de la Croix weer samen om te schrijven aan een show van hen samen. Beiden hebben inmiddels een aantal soloprogramma’s gespeeld en vinden het leuk om eens het podium te delen. Waar Maarten voordien vooral een rol op de achtergrond speelde, staan ze nu als gelijkwaardigen op het podium. Maar zeker niet gelijkaardig: waar Nina een gestructureerde benadering van een voorstelling heeft, houdt Maarten van veel vrijheid op het podium, van een prettige chaos. In hun show merken ze dat dat elkaar in balans houdt, en dat ze elkaar in hun humor ook kunnen aanvullen. In het voorjaar van 2015 spelen ze een serie tryouts van de voorstelling die later dat jaar in première moet gaan: “Meer hebben we niet nodig”.

Meer weten over de plekken waar Maarten Ebbers wat speelt? Schakel dan in op zijn webstek.

Foto: Daphne Schinkel / Daphotone