Pieter Perquin (Perquisite) is producer en componist. Hij is momenteel vooral bekend als schrijver van productiemuziek en zijn samenwerking met zangeres Kris Berry. In de zomer van 2014 verzorgen zij een tour langs (vooral Nederlandse) festivals, om zich daarna weer te storten op hun eigen projecten. Momenteel werkt Pieter Perquin onder meer samen met Alain Clark aan de titelsong van een nieuwe bioscoopfilm. Rond 2005 verwerft Pieter Perquin veel bekendheid met rapper Pete Philly, met wie hij een duo vormde als beatcreator/componist.
Sla dit audiobestand in op jouw toestel: klik hieronder op 
Kris Berry & Perquisite
In de zomer van 2014 is Pieter Perquin vooral druk met optredens van Kris Berry & Perquisite. In 2013 verscheen de langspeler Lovestruck Puzzles op Pieters label Unexpected Records. De liveband bestaat naast Kris & Perq uit gitarist Marnix Dorrestein (ex-Über-Ich, Anne van Veen), toetsenist Jasper Slijderink (met wie Pieter ook werkte aan diverse films), slagwerker Jelle Huiberts (Rita Zipora, ex-Über-Ich), saxofonist Floris van der Vlugt (Windkracht 7). Recent verscheen het nummer Birds and Branches (niet op het album) van het duo op single. Het nummer is speciaal geschreven voor de Nacht van de Vluchteling.
Ook bij de critici blijft het album niet onbesproken. De langspeler is lovend ontvangen door de pers. Het album is in 2014 bovendien genomineerd voor beste album bij de 3FM Awards. In 2013 is de single Let Go al Megahit bij de radiozender. Hoe het album in Japan valt is voor nu even afwachten: de plaat is in juni 2014 in het verre oosten uitgebracht door het Japanse label P-Vine.
De cello
Pieter Perquin komt uit een familie van artsen, architecten en kunstenaars. Zo is zijn vader werkzaam als psychiater, en zijn moeder is huisarts. Herbert Perquin, opa van Pieter, stond al op de planken met cabareteske liedjes en een oom van hem is werkzaam als componist. Hoewel er geen professionele muzikanten huizen in het ouderlijke huis van Pieter Perquin, wordt er wel de nodige muziek gemaakt. Vader speelt viool, en zijn moeder zingt in die tijd in een koor.
Omdat Pieter over lange vingers beschikt, vinden zijn ouders het een goed idee dat hij cello gaat spelen. Daarom geven ze hem met zijn zevende verjaardag een (huur)cello in handen. Aanvankelijk niet tot het grote plezier van Pieter zelf, maar alnaargelang hij met het klimmen der jaren de techniek in de vingers krijgt, volgt het plezier als vanzelf. Hij speelt als jongeling bij een aantal jeugdorkesten, en voornamelijk het klassieke repertoire. Van die cello heeft hij nog altijd veel plezier.
Het repertoire is wel verschoven van de klassieke werken die hij tot zijn achttiende speelde, naar het geïmproviseerde werk van nu. Zo gebruikt hij het instrument ook op het podium bij optredens met Kris Berry.
Van klassiek naar hiphop
Het puberen begint, en daarmee de ontdekkingstocht naar andere muziek dan het klassieke werk. Daar is de hiphop zijn leven binnen komen denderen. The Fugees, A Tribe Called Quest: dat soort werk. Samen met een vriend, die zich The Zoner noemt (nu bekend als Jordan River Banks), en Pieter is The Swinekiller (naar verluidt een zinspeling op de herkomst van de familienaam). Samen maken ze hiphoptracks, met eenvoudige computerprogrammaatjes, en verzorgen de raps.
Op zijn negentiende maakt Pieter Perquin als Perquisite zijn eerste soloplaat, een instrumentaal werk waarbij hij samenwerkt met saxofonist Benjamin Herman, Outta Nowhere. In 2002 volgt de tweede EP, Double Vision. Ze verschijnen op zijn eigen label Unexpected Records. Twee jaar later brengt hij de North West Metropolis EP uit, waarop hij samenwerkt met onder andere Pieter Monzon, die optreedt onder het pseudoniem Pete Philly. Een samenwerking die voortgezet wordt en resulteert in een aantal grote successen. De Amsterdamprijs voor de Kunst, een Europese clubtour in 2008 en een top 40-notering met het nummer Mystery Repeats (ook bekend van de Karwei-reclames). In 2009 ontvangt Pieter Perquin het Duiveltje voor Beste Producer.
Minder samplegebaseerd
Dat jaar markeert ook de overgang naar een nieuwe muzikale richting. Pieter Perquin gaat zich meer en meer richten op het componeren en produceren van muziek voor theater en film. Ook hier weer niet zonder in de prijzen te vallen. Met een van zijn eerste “klussen”, de film Carmen van het Noorden sleept hij een Gouden Kalf in de wacht voor de beste filmmuziek. Meer en meer maken de samples plaats voor zelf ingespeelde muzikale bouwstenen.
Dat is bij de plaat Mystery Repeats met Pete Philly al te horen, maar in zijn filmwerk komt dat ook sterk naar voren. Ook maakt de elektrische gitaar zijn opwachting, een instrument dat tot de plaat Across (2010) eigenlijk niet voorkomt in Pieter Perquins muzikale vocabulair. Daar was dan ook een Radiohead-periode voor nodig. Op de plaat Lovestruck Puzzles die hij maakt met zangeres Kris Berry, is het aantal samples minimaal en is diezelfde elektrische gitaar (bespeeld door voormalig Über-Ich-gitarist Marnix Dorrestein) eveneens prominent.
Waar de volgende stap op het muzikale pad van Pieter Perquin gezet gaat worden is ook voor hemzelf nog een vraag. Zeker is wel dat er nog een aantal films aankomen die door hem van muzikale omlijsting worden voorzien. Maar of zijn zelfstandige muzikale werk een stap terug naar de hiphop wordt, of een samenwerking met een andere muzikant is nog even ongewis. Ondertussen hebben de bandleden Jelle Huiberts en Jasper Slijderink van Kris Berry & Perquisite elkaar al gevonden in de liveband van Marnix Dorresteins soloproject IX.
Meer over Perquisite, zijn tourschema en een greep uit zijn totale repertoire is te vinden op zijn website.
De plaat van Kris Berry en Perquisite is te beluisteren en te bestellen op hun gezamenlijke website.