Wim Dekker (1959) is oprichter en eigenaar van het platenlabel Blowpipe Records, dat gespecialiseerd is in zowel eclectische als ingetogen (voornamelijk) elektronische artiesten, zoals Rooie Waas, Heartsnatcher en Elektra. Maar ook in andere genres zoekt Wim Dekker voor het label en zichzelf de uitgesprokener stromingen in de muziek: zo vindt keyboardspeler Harry Merry er zijn heenkomen en brengt hij het materiaal van Grey Lotus uit. Daarnaast heeft Dekker sinds jaar en dag een voorliefde voor de Oost-Europese cinema, die hij in het westen uitbrengt onder zijn dvd-label Moskwood. Verder speelt hij als toetsenist in synth-groepen als Minny Pops en Smalts. In de bijna veertig jaren dat Wim Dekker actief is in de muziek, werkt hij verder onder andere in de platenzaken Boudisque en Amigos (zijn eigen zaak in Haarlem), produceert hij hiphop en rockmuziek, werkt hij bij platenmaatschappij Virgin, promotor MOJO, heeft hij een galerie voor Oost-Europese kunst, richt hij mede de club Streetlife in Amsterdam op en werkt hij in de jaren ’90 voor de RoXY.
Sla dit audiobestand in op jouw toestel: klik hieronder op 
In het kielzog van de punk
Het zaadje voor Wim Dekkers muzikale bestaan en vorming is geplant in het begin van de jaren ’70. Een oudere buurjongen, waar Dekker dan geregeld mee voetbalt, heeft een indrukwekkende muziekcollectie. Om dat te kunnen delen, trekken ze een kabeltje tussen beider slaapkamerraam. Wim Dekker wordt aangestoken door de progressieve rock en andere alternatieve muziekstromingen die vervolgens door zijn luidsprekers galmen. Ondertussen begint de synthesizer aan een indrukwekkende opmars in de muziek. Het is vooral producer Brian Eno’s sferische synthesizermuziek en Roxy Music die Wim Dekker aanspoort zelf ook een synthesizer aan te schaffen. In de kelder van het ouderlijk huis probeert hij de werking van het apparaat (in die tijd gewoon nog zonder voorinstellingen) te doorgronden. Het resulteert in enkele sferische nummers, waarvan er ook één in de uitzending te horen is (Yellow Serpent). Als tiener komt Dekker geregeld in de Amsterdamse platenzaak “No Fun”, waar hij met name op zoek is naar de bands die in het kielzog van de punkmuziek opduiken. Want hoewel hij enthousiast wordt van de energie van punk, zoekt hij het in de muziek ook dan al meer in de wat experimenteler takken van sport.
Studio 12, Oktopus en ULTRA
In diezelfde periode woont Wim Dekker met wat vrienden in een gekraakte villa in het sjieke en lommerrijke Aerdenhout. Via de vriend van zijn zus, Ivo Schalkx (Nexda), komt hij ook bij het Haarlemse culturele krakersbolwerk ‘Studio 12’ terecht, de voormalige burelen van het Haarlems Dagblad aan het Klein Heiligland in het centrum van de stad. Bij studio 12 houdt Dekker zich met allerhande zaken bezig, zo heeft hij ook meermaals de livemixage verzorgd bij eerder genoemde band Nexda en organiseert hij concerten voor Studio 12. Omdat hij in de tijd veel pendelt tussen Amsterdam en Haarlem leert Wim Dekker ook de Amsterdamse scene goed kennen. Daarnaast sluit Wim Dekker zich in 1979 aan bij de Amsterdamse band Minny Pops. In de loop der jaren vormt het wereldje in en rond Studio 12 een geheel eigen muzikaal geluid. Studio 12 en Minny Pops zijn belangrijke pionnen in de zogeheten Ultra-beweging , een vooruitstrevende en grensverleggende stroming in de muziek die het actiefst is in de periode 1980-1981.
Wally van Middendorp, oprichter van Minny Pops, organiseert veel Ultra-avonden in het Amsterdamse jongerencentrum Oktopus aan de Keizersgracht. Het is een plek waar Wim Dekker ook veel te vinden is. Amsterdam is met Haarlem een van de steden waar de Ultra-beweging het prominentst is. Wie meer wil weten over de Ultra-beweging en de bijzondere verhalen die er mee samenhangen: in 2012 is er een boek verschenen over de beweging, geschreven door Harold Schellinx: Ultra (Dutch Media Uitgevers, ISBN 9789048812400).
Minny Pops en Smalts
De muziek van Minny Pops, de band waarin Wim Dekker sinds 1979 synthesizer speelt, wordt uitgebracht op het label Plurex van zanger Wally van Middendorp. Als Wim Dekker zich bij de band voegt heeft Minny Pops al een album uitgebracht, Drastic Measures, Drastic Movement. Deze en andere platen van de band vallen ook in Groot-Brittannië in goede aarde; in de jaren ’00 wordt het werk van Minny Pops opnieuw uitgebracht op het new wave/elektronica/postpunk-label LTM uit Edinburgh. Ook verzorgt de band in de jaren ’80 een tour door de Verenigde Staten. Nadat in 1985 de vierde LP van Minny Pops verschijnt (4th Floor) besluit bandleider Van Middendorp de activiteiten rond de groep te staken. Pas in de jaren ’10 van deze eeuw komt de groep, mede door de nog altijd aanwezige interesse vanuit het buitenland, weer bij elkaar en staan er een aantal nieuwe heruitgaves van oude platen alsmede nieuwe opnames in het verschiet. De heruitgaves zijn in Nederland door Blowpipe uitgegeven, het label van Wim Dekker.
Een andere band waarin Wim Dekker in speelt, is Smalts. Dekker vormt de groep met een bandgenoot uit Minny Pops (Pieter Mulder). Andere bandleden zijn Zip Boterbloem en Rubin Ootes. Vergeleken met het werk van Minny Pops is de muziek van Smalts speelser en ritmischer. In 1982 verschijnt er een single van band en belandt er muziek van de groep op een verzamelaar van de VPRO. Het album ‘It’s Good To Be On A Well-Run Ship’ is in 2003 de eerste uitgave van het eerder genoemde label Blowpipe Records. Daarna blijft de band tot de dag van vandaag muziek maken en optreden.
Platenzaken: Amigos en Boudisque
Naast de eerder genoemde Amsterdamse platenzaak No Fun, zijn er nog twee belangrijke platenzaken in het leven van Wim Dekker. Amigos 1980 begint hij zelf (in navolging van No Fun) in zijn muzikale uitvalsbasis Haarlem. Hij verkoopt er zowel kleding als punk- en reggaeplaten (Dekker is ook een groot liefhebber van het vroege werk van Lee “Scratch” Perry). En hoewel de Haarlemse tieners het vooral gebruiken als toevluchtsoord bij het spijbelen van school, vinden er ook een aantal (zeker achteraf bezien) bijzondere optredens plaats in zijn winkel. De band The Ex houdt er bijvoorbeeld hun debuut-LP ‘Disturbing Domestic Peace’ ten doop. Het is een optreden waar hij nog altijd goede herinneringen aan heeft. Als eigenaar van een platenzaak ben je zeker in die tijd aangewezen op de import van Boudisque aan de Haringpakkerssteeg in Amsterdam. Wim Dekker komt er zelf geregeld om de nieuwste internationale uitgaves te kopen.
Als hij na een jaar stopt met zijn eigen platenzaak Amigos kan Wim Dekker al rap aan de bak bij de groothandel van Boudisque aan de slag. Hij is er niet alleen verkoper/adviseur in de winkel, maar hij verzorgt ook de mixage van enkele singles en albums. Boudisque is namelijk naast importeur/distributeur en platenzaak ook een platenlabel. Zo kan het gebeuren dat Wim onder het ‘pseudoniem’ Wim Decker de eerste Nederlandse hiphopproductie produceert, van breakdance- en electric boogie-formatie Alex & the City Crew. De single Say What Say Who verschijnt in 1983.
Liefde voor de Oost-Europese kunsten
In de jaren dat Wim Dekker bij Boudisque werkt, helpt hij vele bekende en onbekende muziekliefhebbers aan passende platen en singles. Onder hen ook Jan Douwe Kroeske, die hem influistert dat er op dat moment juist een interessante post vrij is gekomen bij de vestiging van Virgin Records in Hilversum. Het is zijn eerste ervaring bij een ‘grote jongen’, die niet altijd even goed bevalt. Desondanks is het werk zeer leerzaam; en het biedt vele inkijkjes in de keuken van een grote platenmaatschappij: zowel als het gaat om het werk als plugger, promotie in het algemeen als het vermarkten van muziek. Het is net voor die periode dat Dekker op een filmfestival kennis maakt met de Russische cinema. In dat deel van Sovjetunie is door de perestrojka een culturele renaissance gaande en een deel van de kunst bereikt ook het westen. Wim Dekker is zeer onder de indruk van de kwaliteit van de film, en weet beslist dat de kwaliteit ervan niet op zichzelf kan staan. Het idee voor een eigen distributielabel voor Oost-Europese cinema is geboren. Na zijn periode bij Virgin gaat Dekker vol op het orgel met zijn eigen bedrijf Moskwood, dat opgericht is in 1989 en tot de dag van vandaag nog altijd bestaat. Al is door de centralisatie van de markt in de afgelopen jaren, toen Free Record Shop onder andere Van Leest opkocht en de dvd- en vhs-afdeling van andere winkels ging beheren en de (nieuwe) film min of meer een ramsj-product leek te worden de markt behoorlijk ingezakt.
De liefde voor de Oost-Europese kunsten reikte overigens verder dan alleen de cinema. Wim Dekker heeft ook een periode de galerie Karass gehad aan de Kleine Houtweg in Haarlem. In de galerie, die nu alleen nog online bestaat, verkoopt hij beeldende kunst uit Oost-Europa.
Streetlife en de RoXY
Aan de waslijst met organisaties waar Dekker een belangrijke rol speelt kunnen ook de Amsterdamse clubs ‘Streetlife’ en Roxy worden toegevoegd. Streetlife start Wim Dekker onder andere met Wally van Middendorp en Michiel Kleiss in 1983. Het moet een club worden waar zowel rap als new wave gedraaid worden. Op clubavonden willen ze de populaire muziek afwisselen met varieté-acts, van kunstfluiters tot bandparodisten. Wim Dekker verzorgt er de programmering en regelt de enorme lading aan artiesten uit het varietéwereldje. Het drietal heeft indertijd nog te weinig financiële armslag om de club definitief te vestigen en Streetlife sterft een vroege dood.
Michiel Kleiss, ook bekend als de DJ Xavier Perec, gaat in 1990 aan de slag als directeur van de roemruchte Amsterdamse club RoXY. Hij is ook mede verantwoordelijk voor de oprichting van het aan de club gelieerde label Kubin. Ook Wim Dekker komt, inmiddels woonachtig in Amsterdam, in 1996 als freelancer bij de club terecht. Ook Wim doet werk voor het Kubin-label, dat enkele hoogstaande compilaties uitbrengt op 12″-vinyl en op compactdisc. Daarnaast produceert hij de film Mondo RoXY, een film die wordt gemaakt ter ere van het 10-jarig jubileum van de club.
Blowpipe, 2003-heden
Na een periode werkzaam te zijn geweest voor promotor MOJO begint Dekker zijn eigen label. De eerste plaat die het label uitbrengt is de Smalts-plaat It’s Good to Be On A Well-Run Ship. Het is het startschot voor het label, dat zich richt op uitgesproken en vooruitstrevende muziek, een label dat platen uitbrengt die Wim Dekker zelf ook zou kopen. In tien jaar staat de teller op bijna tachtig uitgaven: singles, elpees, cd’s en een enkele dvd. Sinds enkele jaren wordt druk gewerkt aan de uitbreiding van de stal met ‘recentere’ artiesten, zoals Big Hare en Heartsnatcher. Wim Dekker geniet nog altijd van de dynamiek die de muziek, veel meer dan de film, met zich meebrengt. En van het feit, dat hij mede dankzij de vestiging van de perserij Record Industry in Haarlem, met zijn eigen Blowpipe, en collega-labels als Geertruida en Narrominded een nieuwe muzikale en culturele opleving in de provinciehoofdstad meemaakt. Al met al een hele fijne herbeleving van die belangrijke periode uit de vroege jaren ’80, voor de man, die nog lang niet klaar is.
Meer luisteren
Meer over Blowpipe Records, alsmede de gehele catalogus is terug te vinden op de website Blowpipe.org. De uitgegeven muziek, waarvan een selectie voorbijkomt tijdens het interview, is te beluisteren via Bandcamp. Aanraders zijn de samplers van het label uit 2012, 2013 en 2014, waarop een goede dwarsdoorsnede van het label te horen is.