Editie 103: Wolvon

In deze podcast zijn Ike de Zeeuw en Ruben van Walraven van Wolvon te gast. In april 2017 verschijnt de twee langspeler van de noiserockers uit Groningen, ease. bij het onafhankelijke label Subroutine Records (LP met CD), Graanrepubliek Records (LP) en Tartarus Records (op muziekcassette). Het interview gaat over het waarom van de ruis, het creatieve proces en over de totstandkoming van zowel ease. als eerdere werken van het drietal.

Sla dit audiobestand in op jouw toestel: klik hieronder op

De plaat ease. is opgenomen in de No Pussy Blues Studio van Klaas Pot in Groningen. Op de plaat is naast gitarist Ike de Zeeuw en bassist Ruben van Walraven ook drummer Henk Wobbes te horen. Vrij snel na de opnames van de plaat verlaat hij echter Wolvon om zich op andere zaken te richten. Het is Klaas Pot die uiteindelijk zijn plaats inneemt.

De werkwijze van Wolvon

De meeste nummers van Wolvon worden geschreven door gitarist-zanger Ike de Zeeuw. Bij het schrijven en muzikaal uitwerken van de nummers is het drietal actief op zoek naar andere invalshoeken. Veranderingsgezindheid is ook iets dat Wolvon prijzen in bands als Liars, Yo La Tango en NoTwist. Een nieuw album kan zomaar een radicaal andere insteek hebben. Ruben: “Je kunt vaak één ding heel goed, en dan is het verleidelijk om dat dan gewoon te blijven doen. Maar ik heb zelf, en dat geldt voor Ike ook wel, dat het juist leuk is om van iets onbekends te proeven, nieuwe muzikale grond te ontginnen.’

Doorgaans komt De Zeeuw met nieuwe gitaarriffs op de proppen, of met een tekst. In de oefenruimte werkt Wolvon als band de nummers verder uit. Een kwestie van uitproberen, zien wat ‘werkt’ of juist niet. ‘Soms blijven nummers een tijd liggen om na maanden repeteren toch weer een beetje te veranderen,’ zegt Ike. ‘En af en toe kom je met een riff, waar ik enorm enthousiast word, om na drie keer spelen toch te realiseren dat het toch nog wel rammelt.’

Wolvons liefde voor het ruige

De structuur van de nummer blijft over het algemeen wel redelijk pop-achtig (couplet-refrein). Die structuur is op de plaat of bij optredens niet altijd eenvoudig te horen, omdat ze als band veel gebruik maken van effecten en geluidsstoringen. Daardoor overrompelt de muziek je, komt het op je af als een tsunami van geluid. Meer dan op eerdere platen trekt De Zeeuw op ease. het liedje onder de ruis vandaan. Het best is dat te horen op het nummer Waterworks. Het is geen radicale ommezwaai in het bandgeluid, maar toch een teken dat de band niet van plan is op de lauweren te rusten. Toch klinkt de vuige energie nog als vanouds. Waar komt die liefde voor het vuige vandaan? Ike: ‘Of het nou gitaar was, een bas of een keyboard, ik wilde er altijd de naarste dingen uit halen die tegelijkertijd toch mooi zijn. Als kind al wilde ik het al een beetje laten knetteren. Mooi knetteren, dat wel.’ Ruben: ‘Ik vind ruis een mooi middel om muziek levend te maken, muziek moet voor mij wel levend klinken. Muziek zonder ruis? Dat klinkt doods.’

Steve Vay en Afrikaanse muziek

Ike is acht als hij met gitaarlessen begint, de elektrische gitaar volgt als hij tien jaar oud is. Daar moet dan al snel een distortionpedaal bij. ‘Dat kwam door cassettebandjes die ik van mijn gitaarleraar kreeg, met Nirvana, maar ook heel foute symfonische metal van Joe Satriani en Steve Vay. Als achtjarige vind je zoiets gewoon geweldig. Bijna een soort computerspelletjesmuziek,’ lacht Ike. ‘Achteraf bezien toch eigenlijk best interessant voor een jong kind.’ Ruben heeft geen idee wat hij rond die leeftijd precies draait: ‘Vroeger toen ik heel klein was draaide ik wel muziek van het Afrikaanse continent. Bij de bibliotheek geleend, kennelijk sprak dat me aan. Nog steeds zijn er wel momenten dat ik Ethiopische jazz draai. Iets later draaide ik vooral skatepunk en metal, om uiteindelijk nog even bij de hiphop te blijven hangen. En nu luister ik eigenlijk van alles.’

Ruiger op de radio

Terug naar de ruis en de vuigheid. Wat Ike en Ruben betreft mag het allemaal wel wat ruiger op de radio. Ruben, die in de auto tijdens het werk ook wel veel radio luistert: ‘Het lijkt wel of het, zelfs op 3FM allemaal gepolijst moet klinken, terwijl je aan rafels ook de muzikale persoonlijkheid kunt horen. Dat maakt het wat mij betreft fijner om te luisteren. Ik vind het wel knap hoe ze het tot in de puntjes kunnen uitwerken, maar het is… ook wel een beetje saai.’ Het motto van Wolvon is het ‘diegenen die in nood zijn op hun gemak stellen’. Doe je dat ook door je imperfecties te laten zien, door ruis toe te voegen? Kan ruis je op je gemak stellen? Ruben: ‘Ik denk het wel. Het wordt toch een beetje eng als het helemaal stil is. Ik weet het niet, ik heb altijd ruis in mijn oor.’ Ike: ‘Dat motto heeft Bram ooit bedacht, het is ook een beetje ironisch bedoeld. De eerste EP heette ook comfort.‘.

At The Drive-In – Ticklish

Een band wordt doorgaans opgericht met een bepaald idee in gedachten. Wolvon is indertijd door Ike en Bram gestart met het idee een soort tripperige, ruimtelijke en energieke Mars Volta-achtige sensatie te brengen. Vooral Bram is dan fan van gitarist Omar Rodrigues Lopez van die groep. Mars Volta is na 2001 gevormd door oud-leden van de Texaanse punkrockformatie At The Drive-In. Een band ook met een bijzondere band met Groningen, en muziekpodium Vera in het bijzonder.

Uit het werk van de Texaanse post-hardcore punkrockers selecteren Ike en Ruben een lichtelijke buitenbeentje: Ticklish, van het debuutalbum Acrobatic Tenement. Ike: ‘Het is heel erg een indiepopliedje, a-typisch voor At the Drive-In, met dat twingeltwangelgitaartje. Ik vind het juist heel tof dat zo’n hardcore punkgroep opeens zo’n lieflijk liedje maakt. Misschien is dat ook nog wel een beetje een knipoog die het voor mij als luisteraar nog weer wat menselijker maakt. Ik waardeer dat een band je naar binnentrekt met luidheid en energie, om je vervolgens te trakteren op een nummer als Ticklish. Het is vaak dat het rustige liedje op een plaat me echt overtuigt van de klasse van een verder geweldig ruige band.’

Speellijst

Naschrift: door het wegvallen van twee opnamesporen zijn ongeveer 13 minuten van het interview niet correct opgenomen. Om die reden is dat deel van het gesprek opgenomen in dit artikel.